Een dubbeltje op zijn kant . . .
Omdat ik nu regelmatig in de kroeg kwam, begon ik het “mijn stamkroeg” te noemen. Soms nam ik wel eens een vriend of vriendin mee, en die keken dan hun ogen uit. Zo zagen ze dat de hoeren ook gewone vrouwen konden zijn, want hier was iedereen gewoon een stamgast. Natuurlijk werd er over het werk gepraat, maar in welke kroeg niet?
De mannen, de pooiers dus, zaten vaak aan een tafeltje te kaarten. Het kaartspelletje kon ik wel, maar ik zou nooit mee doen. Wat daar op tafel lag aan geld, want natuurlijk werd er om geld gespeeld, was meer dan mijn maandsalaris. Soms was de inzet al hoger dan mijn maandsalaris. Als ik dat zou verliezen, zou ik behoorlijk wat traantjes laten. Deze mannen niet, ze lachten.
Op een avond, het was nog erg vroeg, waren ze maar met z’n drieën om te kaarten. Dat spelletje kan je wel met z’n drieën spelen, maar met vier is het veel leuker. Er werd aan mij gevraagd, omdat ik toch al vaak had zitten kijken, of ik soms mee wilde doen. Ik bedankte voor de eer, maar zulke bedragen kon ik echt niet ophoesten. De mannen wilde toch graag dat ik mee deed en vroegen om wat voor bedragen ik dan wel wilde spelen. Ik vertelde de mannen dat ik altijd om tien cent speelde. Tien cent draaien en tien cent zoeken. Als er dan een “vette” pot was, zat er ongeveer vijftien gulden in.
De mannen begonnen te lachen en zeiden dat ze daar echt niet mee gingen spelen. Dat was ver beneden hun stand. Helaas, dan houdt het voor mij op en de mannen gingen met z’n drieën spelen.
Maar na een half uurtje gaven ze het op, met z’n drieën is het echt niet leuk spelen. Dan is degene die om de pot vroeg, ook meestal de winnaar. En nu zat er hooguit twee- tot driehonderd gulden in de pot en niet, zoals zij gewend waren, duizend gulden of meer.
Ik werd er toch bijgeroepen en er werd aan mij gevraagd of ik echt niet hoger wilde gaan. Ik zei dat ik dat graag zou willen, maar dat ik het geld er niet voor had.
Uiteindelijk gingen de mannen overstag en werd de kassa van alle dubbeltjes leeggeroofd. Bij elke klant werd gevraagd of ze dubbeltjes hadden en zo ja, dan werd dat gewisseld. De klant werd er doorgaans niet slechter van, want wie maar zeven dubbeltjes had, kreeg er een gulden voor terug. Maar na alle wisseltrucjes, was er nog niet voldoende dubbeltjes om mee te spelen. De mannen liepen de deur uit met de woorden: ‘we zijn zo terug’.
Even later kwamen ze met voldoende dubbeltjes de kroeg weer in. Bij andere kroegen, en bij verschillende sexshops, zijn ze geld gaan wisselen voor dubbeltjes. Nu was er voor een kleine tweehonderd gulden aan dubbeltjes om mee te spelen.
Het geld werd eerlijk verdeeld onder de vier spelers, waar ik er één van was, en we begonnen te spelen.
Omdat het normaal bij hun om grote bedragen kon gaan, werd er best wel fanatiek gespeeld. Soms met de mes op tafel, zoals ze wel eens zeggen. Soms was dat mes er ook daadwerkelijk op tafel, maar die werd dan geleverd bij een hapje wat één van de spelers had besteld.
Maar omdat er nu met dubbeltjes werd gespeeld, was het fanatisme helemaal weg. Er werd ontspannen gekaart en er werd veel gelachen. De mannen werden ook veel uitgelachen door de dames, maar dat deerden de mannen niet, want ze hadden veel te veel lol. En gekscherend werden de vrouwen weggestuurd met de woorden dat de klanten vanaf nu alleen nog maar in dubbeltjes mochten betalen.
Later op de avond kwam de vierde speler binnenstappen. Hij mocht gelijk meedoen, maar moest wel zelf voor dubbeltjes zorgen. De man keek eens vreemd en vertelde dat hij daar echt niet aan ging beginnen, want om dubbeltjes spelen doe je toch niet?
Maar na tien minuten kijken, zag hij dat wij vreselijk veel lol hadden en wilde hij toch graag meedoen. Hij liep naar de barman, maar die maakte hem duidelijk dat zijn dubbeltjes al op de speeltafel lagen en dus niks meer had. Bij klanten had hij ook niet veel succes, alleen bij klanten die na de omwisseltruc waren gekomen hadden nog dubbeltjes. Dat was veel te weinig om mee te kunnen doen en wij weigerden om te wisselen. Uiteindelijk is hij ook bij een sexshop gaan wisselen en kon hij eindelijk meedoen.
Nu zaten we met z’n vijven te kaarten en de lol werd steeds groter. Rond drie uur was ik het zat en ben gestopt met kaarten en ben naar huis gegaan. De mannen gingen nog even door.
Een week later, door drukte op het werk had ik geen tijd, of zin, om eerder te gaan, ging ik weer naar mijn stamkroegje. De mannen zaten weer te kaarten en tot mijn verbazing speelden ze met . . . dubbeltjes!!
Ze hadden alle dubbeltjes van de vorige week in een grote pot gedaan en die mocht de barman bewaken. En één van de spelers was zelfs naar de bank gegaan om voor driehonderd gulden aan dubbeltjes te halen, zodat ze nooit met te weinig dubbeltjes zouden komen te zitten. Ook ik mocht weer mee doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten