Bij het opruimen van mijn bestanden op mijn pc, kwam ik een onbekende link tegen. Ik klikte er eens op en daar kwam het filmpje van Johnny & Rijk over het Waterlooplein. Ik heb er ooit een blog over gemaakt en vind het de moeite waard om deze uit het archief te halen en hier weer te plaatsen.
Het Waterlooplein
Maandagmorgen, 8.30 uur en de wekker loopt af. Ik hoor een liedje en denk gelijk terug aan vroeger.
Oh Waterlooplein
Oh Waterlooplein
’t Is mooi en lelijk tegelijk
Armoedig en toch ook weer rijk
’t Is weemoed met een scheutje gein
Oh Waterlooplein
Ik zie mezelf weer lopen op het Waterlooplein in Amsterdam. Ik zal een jaar of 16 zijn geweest. Toen was het oude Waterlooplein er nog. Geen bedrijven en handelaren, wel allemaal sjacheraars en gewone Amsterdammers die hun spullen willen verkopen. Soms kwam je thuis met iets wat maar een paar centen had gekost en er toch als nieuw uit zag.
Maar daar ging het eigenlijk niet om. De gezellige sfeer op het Waterlooplein was alleen daar te vinden. Alhoewel . . . in de Jordaan was ongeveer het zelfde sfeertje te vinden.
Mensen bekijken, dat was mijn grootste hobby toen op het Waterlooplein. Moest ook wel, want veel geld om iets te kopen had ik niet, en dan kocht ik liever een patatje, dan een dingetje waar ik eigenlijk toch niks aan had. Maar soms kon ik het niet laten en kocht dan toch wat. Niet omdat ik het nodig had, maar meer voor de leut en vooral om het afdingen. Als ik de prijs te hoog vond, liep ik gewoon weg en kwam een half uurtje later weer eens kijken. Als de man mij niet aansprak, liep ik gewoon verder. Want als ik er weer over zou beginnen, dan zou hij kunnen denken dat ik het echt graag wil hebben en dan zakt zijn prijs zeker niet. Maar als hij mij aanspreekt, dan wil hij wel over de prijs onderhandelen.
Als de man zijn brood al verdiend had die dag, dan kon je het wel vergeten. Dan zakt hij nooit met zijn prijs. Maar als de verkoop nog niet zoveel was, dan was de kans groot dat ik het voor een, soms veel, lagere prijs kon kopen.
Mijn eerste leren jas kocht ik daar . . .
zucht
Een LP die ik al een tijd zocht en niet meer in een platenzaak kon vinden . . .
zucht
Een fiets, want mijn andere was gepikt . . .
zucht
Mijn eerste brommertje . . .
zucht
. . . kwam daar niet vandaan . . .
Ik heb het ‘oude’ Waterlooplein nog mee mogen maken. Voor het ging verhuizen naar de Raapenburgerstraat en het een geregeld iets werd. Omdat Amsterdam graag een prestigieus stadhuis wilde hebben, compleet met een operagebouw.
Later, toen het bouwproject van Amsterdam af was, mocht het weer terug. Maar er is niets meer wat doet denken aan het oude Waterlooplein.
Jammer . . .
Het liedje is afgelopen en ik zet de wekker uit. Gooi mijn benen buiten het bed en sta op. Onderwijl dat ik naar beneden loop, zing ik het liedje uit volle borst.
Oh Waterlooplein
Oh Waterlooplein
’t Is mooi en lelijk tegelijk
Armoedig en toch ook weer rijk
’t Is weemoed met een scheutje gein
Het Waterlooplein
Best bij stem ben ik nog niet, maar dat deert mij niet.
Beneden aan de trap zitten twee katten mij vreemd aan te kijken. Ze zijn gewend dat ik wat tegen ze zeg, meestal een goedemorgen. Maar ze hebben mij nog nooit zingend een trap af zien komen. Zodra mijn voet de vloer raakt, schieten de katten weg. De één vlucht naar de keuken en de ander de kamer in. Veilig weg voor het gekweel van de baas.
Ik start de pc op en zoekt het liedje op. Het is een kleine hit geweest in 1969 van Johnny & Rijk. Bij You Tube vind ik nog een filmpje dat Johnny & Rijk het zingen.
Oh Waterlooplein
Oh Waterlooplein
’t Is mooi en lelijk tegelijk
Armoedig en toch ook weer rijk
’t Is weemoed met een scheutje gein
Oh Waterlooplein
Ik zie mezelf weer lopen op het Waterlooplein in Amsterdam. Ik zal een jaar of 16 zijn geweest. Toen was het oude Waterlooplein er nog. Geen bedrijven en handelaren, wel allemaal sjacheraars en gewone Amsterdammers die hun spullen willen verkopen. Soms kwam je thuis met iets wat maar een paar centen had gekost en er toch als nieuw uit zag.
Maar daar ging het eigenlijk niet om. De gezellige sfeer op het Waterlooplein was alleen daar te vinden. Alhoewel . . . in de Jordaan was ongeveer het zelfde sfeertje te vinden.
Mensen bekijken, dat was mijn grootste hobby toen op het Waterlooplein. Moest ook wel, want veel geld om iets te kopen had ik niet, en dan kocht ik liever een patatje, dan een dingetje waar ik eigenlijk toch niks aan had. Maar soms kon ik het niet laten en kocht dan toch wat. Niet omdat ik het nodig had, maar meer voor de leut en vooral om het afdingen. Als ik de prijs te hoog vond, liep ik gewoon weg en kwam een half uurtje later weer eens kijken. Als de man mij niet aansprak, liep ik gewoon verder. Want als ik er weer over zou beginnen, dan zou hij kunnen denken dat ik het echt graag wil hebben en dan zakt zijn prijs zeker niet. Maar als hij mij aanspreekt, dan wil hij wel over de prijs onderhandelen.
Als de man zijn brood al verdiend had die dag, dan kon je het wel vergeten. Dan zakt hij nooit met zijn prijs. Maar als de verkoop nog niet zoveel was, dan was de kans groot dat ik het voor een, soms veel, lagere prijs kon kopen.
Mijn eerste leren jas kocht ik daar . . .
zucht
Een LP die ik al een tijd zocht en niet meer in een platenzaak kon vinden . . .
zucht
Een fiets, want mijn andere was gepikt . . .
zucht
Mijn eerste brommertje . . .
zucht
. . . kwam daar niet vandaan . . .
Ik heb het ‘oude’ Waterlooplein nog mee mogen maken. Voor het ging verhuizen naar de Raapenburgerstraat en het een geregeld iets werd. Omdat Amsterdam graag een prestigieus stadhuis wilde hebben, compleet met een operagebouw.
Later, toen het bouwproject van Amsterdam af was, mocht het weer terug. Maar er is niets meer wat doet denken aan het oude Waterlooplein.
Jammer . . .
Het liedje is afgelopen en ik zet de wekker uit. Gooi mijn benen buiten het bed en sta op. Onderwijl dat ik naar beneden loop, zing ik het liedje uit volle borst.
Oh Waterlooplein
Oh Waterlooplein
’t Is mooi en lelijk tegelijk
Armoedig en toch ook weer rijk
’t Is weemoed met een scheutje gein
Het Waterlooplein
Best bij stem ben ik nog niet, maar dat deert mij niet.
Beneden aan de trap zitten twee katten mij vreemd aan te kijken. Ze zijn gewend dat ik wat tegen ze zeg, meestal een goedemorgen. Maar ze hebben mij nog nooit zingend een trap af zien komen. Zodra mijn voet de vloer raakt, schieten de katten weg. De één vlucht naar de keuken en de ander de kamer in. Veilig weg voor het gekweel van de baas.
Ik start de pc op en zoekt het liedje op. Het is een kleine hit geweest in 1969 van Johnny & Rijk. Bij You Tube vind ik nog een filmpje dat Johnny & Rijk het zingen.
Hieronder de tekst van het liedje:
Ik liep een beetje door de stad
Ik had geen doel ik deed maar wat
Toen bleek ineens, ik stond er weer
Als iedere keer
Die oude plek in Amsterdam
Waar ik al duizend malen kwam
En waar ik altijd weer wil zijn
Het Waterlooplein
refrein:
Oh Waterlooplein
Oh Waterlooplein
't Is mooi en lelijk tegelijk
Armoedig en toch ook weer rijk
't Is weemoed met een scheutje gein
Het Waterlooplein
Een vogelkooi, een manke stoel
Een naaimachine zonder spoel
Een oud bureau, 't kost bijna niets
Een roestige fiets
De koopman zegt 't is echt antiek
Je zeurt en pingelt om een piek
Zo hoort het ook, zo moet het zijn
Op 't Waterlooplein
Een keulse pot, een kolenkit
Een steelpan waar een gat in zit
Een naakte etalagepop
Maar dan zonder kop
Die Amsterdamse rommelmarkt
Van alles bij elkaar geharkt
Een zooitje en toch is het fijn
Mijn Waterlooplein . . .
Ik liep een beetje door de stad
Ik had geen doel ik deed maar wat
Toen bleek ineens, ik stond er weer
Als iedere keer
Die oude plek in Amsterdam
Waar ik al duizend malen kwam
En waar ik altijd weer wil zijn
Het Waterlooplein
refrein:
Oh Waterlooplein
Oh Waterlooplein
't Is mooi en lelijk tegelijk
Armoedig en toch ook weer rijk
't Is weemoed met een scheutje gein
Het Waterlooplein
Een vogelkooi, een manke stoel
Een naaimachine zonder spoel
Een oud bureau, 't kost bijna niets
Een roestige fiets
De koopman zegt 't is echt antiek
Je zeurt en pingelt om een piek
Zo hoort het ook, zo moet het zijn
Op 't Waterlooplein
Een keulse pot, een kolenkit
Een steelpan waar een gat in zit
Een naakte etalagepop
Maar dan zonder kop
Die Amsterdamse rommelmarkt
Van alles bij elkaar geharkt
Een zooitje en toch is het fijn
Mijn Waterlooplein . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten