Blond nummertje?

Iedereen kent die apparaten wel. Je trekt een nummertje en dan mag je gaan wachten tot de display aan de muur hetzelfde nummer weergeeft.

Vanmorgen moest ik weer eens bloed doneren, zodat de huisarts kan zien of mijn bloed nog rood is, ofzo.

Ik loop de Bloedbank in, leg het formulier in het daarvoor bestemde bakje en trek een nummertje. Ik zie dat ik nummer 42 heb.

Het apparaat aan de muur staat op nummer . . .

Je ziet dit soort apparaten en nummertjes ook wel bij de bakker en slager. Ik vind het wel handig, niemand is dan nog in de mogendheid om voor te dringen. Iedereen word netjes op zijn/haar beurt geholpen. Net als hier bij de Bloedbank.

Ik zie zeven mensen achter de balie van de Bloedbank, maar na vijf minuten wachten zijn zij de enigen die bewogen hebben. De display aan de muur heeft nog niet bewogen . . .

Ik moet zo ook nog naar de apotheek om mijn medicijnen te halen. En daar zijn ze nog trager dan bij de Bloedbank. En toch lopen in de apotheek meer mensen rond dan bij de Bloedbank. Ik vrees dat ik nog wel een uurtje zoet ben . . .

Naast mij zit een knap meisje van een jaar of achttien. Alle verhoudingen aan haar kloppen. Ze heeft een lief gezicht en ze heeft blond haar. Ik zie dat zij nummer 39 heeft. Zij is zo aan de beurt en verlost van de bedompte wachtruimte van de Bloedbank. Graag zou ik het nummertje met haar willen ruilen, want voor ik aan de beurt ben . . .

Het meisje staat niet op.

Ze blijft gewoon zitten.

Ik kijk haar even aan, maar zie dat ze ook geen aanstalten maakt om op te staan.

“U bent aan de beurt, hoor.” zeg ik tegen het meisje.

“Nee, hoor.” zegt het meisje, “Ik ben nog lang niet aan de beurt.”

Ik kijk nog eens naar haar nummertje.

“U heeft nummer 39 en die is nu aan de beurt.”

“Nee, echt niet. Kijkt u maar.”

Het meisje laat mij haar nummertje zien . . .