Het OV, soms valt het mee

Ik ben blij dat er openbaar is en ik reis zelden mee, maar waarom moet er altijd iets misgaan als ik met het openbaar vervoer ga?

Oké, er was nu keuze genoeg. Met het openbaar vervoer vanaf Dokkum naar Amsterdam is eigenlijk al om moeilijkheden vragen. Het begint met een bus, dan een trein, dan overstappen in een andere trein en dan weer een bus. En dan de reisduur, die is twee keer zolang als met een auto. Mogelijkheden genoeg, dacht ik zo.

Met de eerste bus ging het goed, behalve dan dat Mikey -je weet wel, die Jack Russell die denkt dat hij een hond is- bij het instappen van de bus nog even zijn bruine hoop moest laten varen. Precies voor de deur van de bus. Gelukkig zag de chauffeur het en reed langzaam een meter vooruit, zodat andere passagiers er niet in zouden stappen. En kon ik rustig het cadeautje van Mikey opruimen.

Met de trein verliep het iets anders.

Vlak voor het station van Ermelo, waar de trein normaal voorbij zou racen, stond de trein opeens stil en bleef daar een klein kwartier staan. Sommige mensen werden wat onrustig en keken licht verdwaasd om zich heen. Ik had een goed boek bij me en kon me er niet uit los worstelen, anders zou ik met de anderen mee doen. Ik val niet zo graag op, maar het boek was te goed om te stoppen met lezen.

Toen de trein weer langzaam begon te rijden, werd er verteld waarom we daar stil hadden gestaan. Volgens de man die in de microfoon sprak, liep er een vaag en verdacht individu langs het spoor. Ik was blij dat ik in de trein zat, want stel je eens voor . . .

De politie was erbij gehaald en die heeft de man in de boeien geslagen. Ik heb hem zien staan en ik moet zeggen, hij leek totaal niet op mij (dit vertel ik om bepaalde personen voor te zijn).

Al snel was de trein weer op zijn vertrouwde snelheid en kwamen we maar een kwartiertje te laat op het station van Amersfoort aan. Ik was er precies op tijd om gelijk over te stappen in de andere trein die ik moest hebben.

De rest van de reis verliep weer voorspoedig. Ongekend voor mij.

Mikey en ik hebben de reis goed doorstaan. Vooral Mikey had het naar zijn zin als de trein stopte bij een station. Hij had al snel door dat hij het beste aan het gangpad op de stoel kon zitten. Er lopen dan allerlei, en nog veel ook, mensen langs hem heen en vele geven hem dan een kriebel op de kop. Hij genoot er volop van.