Een goed begin

‘Er was eens . . .’

Nee, dat is geen goed begin.

‘Het is al weer een hele tijd geleden . . .’

Ook afgekeurd.

‘Een tijdje terug . . .’

Nee, dat is ook niks.

‘In mijn vorige leven . . .’

Dat gaat te ver terug, ook afgekeurd.

Soms is het best wel moeilijk om een goed begin te vinden. Helemaal als het een verhaaltje betreft dat enige tijd geleden heeft afgespeeld.

Zit ik met een heel mooi verhaal in mijn hoofd, een verhaal dat ik graag met mijn lezers wil delen, wil het begin niet lukken. Want waar begin je aan verhaal uit het verleden? Moet ik vlak voor de gebeurtenis beginnen? Of heeft het verhaaltje een langer begin nodig om het één en ander te verduidelijken?

Ik zou ergens midden in het verhaaltje kunnen beginnen en hopen dat het begin dan vanzelf volgt. En met kopiëren en plakken kan ik het wel weer vooraan het verhaaltje krijgen. Maar zo werk ik niet. Zo schrijf ik geen verhaaltjes.

Als ik het begin heb, dan typ ik de rest net zo snel als dat de lezer het kan lezen. Oké, ik ben daarna een hele tijd bezig om alle tiepvauten typefouten er uit te halen, want mijn twee vingers waar ik mee type, weten niet altijd de juiste toetsen te raken. Of ze raken wel de juiste toetsen, maar staan de letters niet in de juiste volgorde.

Maar het begin, hè . . .

Dat is soms zo moeilijk te vinden. Als ik het begin maar heb, dan is de rest van het verhaaltje niet moeilijk meer. Dat rammelt zo mijn vingers uit.

Dus moet ik toch een begin bedenken. Doorgaans is dat geen probleem, ik begin gewoon te typen en als ik klaar ben, staat er een hoop onzin heel verhaal.

Maar vandaag wil het maar niet lukken. Ik doe mijn best, ik type me rot, maar een goed begin wil er maar niet uitrollen. Zo langzamerhand begint mijn Deletetoets te slijten. De letters zijn er al vanaf en hij begint inwendig ook slijtage te vormen. Soms druk ik hem in en verdwijnen er geen letters van mijn beeldscherm. Heel frustrerend!

Ik zou ook met het einde kunnen beginnen. Maar dat vind ik net zoiets als bij een mop eerst de clou te vertellen en dan pas de mop. Dat werkt niet. Echt niet.

Bij een film, of bij een boek, werkt het weer wel en kan het heel mooi zijn. Of heel spannend. Maar bij een blog werkt zoiets niet.

Ik zie me al beginnen met typen dat alles goed afgelopen is en dat ik nog lang en gelukkig leef. En pas daarna een spannende blog ga schrijven. Ik kan jullie verzekeren dat er helemaal geen spanning meer is, want jullie weten al dat het goed is afgelopen en dat ik nog steeds leef.

‘En ik leef nog lang en gelukkig.’

Nee, dat is het echt niet.

‘En toen kwam er een olifant met een . . .’

Ja hoor . . . alsof het zo in het leven gaat.

‘En zo, beste lezers, is het verhaal toch nog goed afgelopen.’

Natuurlijk . . . hier zitten de lezers op te wachten.

Nou ja . . . dan maar geen blog vandaag . . .