Welkom?

Welkom bij Red Light District Amsterdam.

Om maar gelijk bepaalde personen uit een droom te helpen, en hun broek gesloten te houden, dit is geen blog over de Rosse Buurt van Amsterdam. Op deze blog zullen ook geen naaktfoto's te vinden zijn. De naam Red Light District is gekozen omdat ik daar in de buurt gewoond heb en er zeer regelmatig te vinden was.

Op deze weblog schrijf ik verhaaltjes uit mijn leven. Zoals mijn, volgens anderen, hilarische telefoongesprekken, mijn wel bekende manier van reizen en mijn kijk op de wereld en het nieuws. En verhalen die in het werk zijn voorgekomen, want ook daar heb ik het een en ander meegemaakt.

Er zijn ook drie gastschrijvers:

Skreewert: Een zwart/witte kater en een dondersteen tot in het puntje van zijn staart.
Scary: Een grijs gemêleerde kater, erg bang, maar hij doet zijn best om dat te overwinnen.
Mikey: Een Jack Russell die denkt dat hij een hond is.
Hun verhalen zijn te lezen in “De Wereld Van Skreewert”.




donderdag 31 januari 2013

Het gaat niet goed hier


Het gaat niet goed hier. Ik begin mijn autoriteit te verliezen hier. Mijn gezag word ondermijnd. Ze komen in opstand tegen mij.

Sinds een kleine week kan ik niet meer ongestoord naar de bank rennen als ik Scary daar achter wat hoor doen. Zodra ik mijn pas versnel richting de bank, springt Mikey in volle vaart van de bank af en komt met een luide blaf op mij af.
Zo wijs als ik als leider ben, stop ik dan. Aan escalatie heeft niemand wat. Maar of dat nu zo slim is . . .

Want sinds een dag of twee maakt Mikey het helemaal bont. Hij springt niet meer vlak voor me, maar probeert boven op mij te springen. Of hij heeft opeens wat moeite met afstand te schatten. Al drie keer is het hem gelukt om boven op mij te springen. De lomperik!

Kijk . . . die blaf doet mij niks, ik kweel wel terug. Luid en duidelijk en dicht bij één van zijn oren. En dat maakt toch wel een beetje indruk, want Mikey stopt dan direct. Helaas schrikt hij er niet van en loopt hij niet weg. Erger nog, hij steekt zijn borst vooruit en kijkt mij aan alsof hij zeggen wil: kweel jij maar, op mij maak je geen indruk.

En tegenwoordig kan ik ook al niet snel meer van de rugleuning van de bank springen. Zodra ik de grond raak, krijg ik een duw van Mikey, wederom met dat rare blafje van hem. Gelukkig is de tafel dichtbij en ben ik daar vlugger dan dat Mikey door hebt waar ik ben.
Ik spring niet op de tafel omdat ik bang ben, hoor. Maar het is zo’n leuk gezicht dat ik daar hoog en veilig zit en Mikey niet bij mij kan komen. Je zou zijn beteuterde snuitje eens moeten zien.

En de ander die mijn gezag ondermijnd, is Scary. Van de week zat hij niet achter de bank, de plek waar hij hoort, maar naast de bank. Wat een lefgozertje, zeg!! Al mijn lessen over de regels hier hebben totaal geen indruk gemaakt. En hij heeft zeker wel een half uur naast de bank gezeten.

Eerst zat ik op een paar meter afstand naar hem te kijken. Ik keek met een blik van dat hij vlug terug naar zijn plek achter de bank moest, want anders . . .
Maar dat maakte geen indruk, Scary bleef gewoon zitten waar hij zat. Dus ben ik maar dichterbij gaan zitten. In een rustige sluipgang kroop ik wat ik dichterbij en ging rechtop zitten. Ik maakte mij extra groot, zodat Scary mijn imposante borstkas goed kon zien. Maar ook dat maakte geen indruk.
Om te laten zien dat ik totaal niet bang ben en hier de baas ben, ben ik nog maar wat dichterbij gaan zitten. Nu had ik geen duimstok op zak, maar volgens mij zat er nog geen meter afstand tussen Scary en mij in.
Uit veiligheidsoverwegingen ben ik nu niet zo groots gaan zitten, maar heb ik mij wat kleiner gemaakt. En dat maakte waarschijnlijk meer indruk dan het aanzicht van mijn gewelfde borstkas, want nu ging Scary weer achter de bank.

Natuurlijk had ik Scary gelijk weer achter de bank kunnen jagen, maar ik had al drie krassen op mijn mooie snuit en, en dat is toch wel de belangrijkste reden, die tweepotige grensrechter zat vlak naast Scary, maar dan op de bank. En zolang Scary binnen armlengte van die tweepotige slungel is, blijf ik uit de buurt van Scary. Niet omdat ik bang ben voor die tweepotige griezel, maar heb geen zin om een hand in mijn tere nekje te voelen, voelen hoe mijn geliefde pootjes van de vloer gaan en dat ik op de trap word geslingerd om ‘af te koelen’. En daar dan minstens een kwartier moet blijven.

Nee, het gaat niet goed hier. Ik verlies mijn overwicht op mijn onderdanen. Ik zal een andere strategie en een andere tactiek moeten verzinnen.
Hebben jullie nog ideeën?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten