Traphekjes of een veilige opbergplek
voor schoonmaakmiddelen . . . Dit zijn nu niet de dingen waar ouders met een
eerste kind aan denken. Ze zijn slecht voorbereid op mogelijke gevaren in huis.
Slecht voorbereid?¿?
Daar snap ik nu echt helemaal niets van . . .
Ik stam nog uit de prehistorie van de jaren ’60 van de vorige eeuw en toen waren er geen traphekjes. Mijn moeder lette gewoon op als ik in de buurt van de trap kwam en ik ben nooit van de trap afgekukeld.
Kijk . . . Ik ben wel een keer van een stoel gekukeld waar ik op stond. Mijn moeder had mij daar opgezet om mij aan te kleden, maar ik kon vroeger al niet stilstaan, dus moest het wel een keer gebeuren dat ik van de stoel af zou donderen. En natuurlijk val ik met mijn hoofd op de hoek van de eettafel en zit er een gat in mijn hoofd.
Zouden dan de stoelen met eettafel dan ook achter een hekje moeten? Want stel je eens voor dat een kind op de stoel klimt en dan . . .
Centrale verwarming bestond nog niet. Bij ons stond in de huiskamer een kolenkachel en daar werd de huiskamer en de keuken mee verwarmd. Zo’n kolenkachel is gloeiend heet als hij brand. Er werd ons gewoon geleerd dat de kachel heet was en dat we uit de buurt moesten blijven. En hoe jong we ook waren, we hadden al snel door als moeders dat zei, we dan ook moesten luisteren. Mijn moeder heeft ons nooit geslagen, zelfs geen corrigerende tik, ze deed alles met haar stem. En echt . . . zelfs nu ze tachtig is kan haar stem nog zeer dwingend zijn.
"Ieder kind dat een ongeluk krijgt wat eenvoudig voorkomen kan worden, is er één te veel", zegt Hein Raat, hoogleraar jeugdgezondheidszorg bij Erasmus MC, "Vaak staan schoonmaakmiddelen laag in een keukenkastje zonder veiligheidshaakje. Dat is een plaats waar kruipende kinderen al snel bij kunnen. Ons advies aan ouders is om niet te wachten met voorzorgsmaatregelen totdat het kind gaat kruipen, want dan loopt het al onnodig gevaar."
In mijn jonge kinderjaren bestonden nog geen veiligheidshaakjes op keukenkastdeurtjes. En de schoonmaakmiddelen stonden gewoon onder de gootsteen in het kastje. Maar ook hier was mijn moeder heel duidelijk in . . . Er was ons geleerd dat wij geen enkele kast open mochten maken.
Als wij door het huis heen kropen, dan liep moeders vlak achter ons. Als wij iets wilden doen wat niet mocht, dan zei moeders iets en wisten wij dat we ‘fout’ bezig waren. Hoe jong wij ook waren, we wisten best wat wel en wat niet mocht. En dat was niet omdat wij begrepen waarom het wel of niet mocht, maar de stem van moeders alleen al was genoeg om ons duidelijk te maken dat iets niet mocht. Een kleine stemverheffing was al voldoende. En als dat niet hielp, was mijn moeder sterk genoeg om ons op te pakken en ons op een veilige plek weer neer te zetten. En als wij weer terug kropen naar ‘de plek des onheils’, dan pakte mijn moeders ons weer op en bracht ons weer terug naar een veiligere plek.
Maar daar ontbreekt het tegenwoordig aan. Omdat beide ouders vaak werken, dan hebben ze aan het eind van de dag geen puf meer om de moeite te nemen om het kind te leren wat wel en wat niet mag. Ze zitten veel liever onderuitgezakt op de bank met een glaasje wijn, dan dat ze hun kind in de gaten houden. En als ze toevallig zien dat het kind iets doet wat niet mag, word er niet corrigerend opgetreden, want dan zouden ze het glaasje wijn neer moeten zetten . . .
Ik heb zelf geen kinderen en vroeger was ons huis ook niet ‘kindvriendelijk’ ingericht. Er kwamen een keer een bevriend stel met een klein kind op bezoek. Bij hun thuis werd alles wat het kind niet mocht hebben, hoog weggelegd, want het kind pakte alles van tafel, kasten en waar dan ook vandaan waar het maar bij kon. Ik vind dat onzin,zo’n kind, hoe jong ook, kan best wel geleerd worden wat wel en wat niet mag.
De ouders van het kind begon gelijk onze spullen wat hoger weg te leggen. Ik heb daar iets van gezegd en gevraagd of ze het weer terug wilden leggen. Onder luid protest deden ze dat. Het duurde niet lang of hun kind het eerste al te pakken. Ik nam de tijd en maakte het kind duidelijk dat hij daar niet aan mocht zitten. Na een keer of drie dat gedaan te hebben, keek het kind mij eerst aan als hij iets wilde pakken. Als ik dan nee schudde met mijn hoofd, liet het kind het ook liggen. De ouders waren stomverbaasd dat het kind het zo vlug begreep.
Het kind begreep niet wat hij wel of niet mocht hebben, maar begreep wel wat mijn regels waren en het was al snel duidelijk dat ik het voor het zeggen had en niet het kind.
Tegenwoordig is het echte opvoeden er niet meer bij. Als ik hoor wat sommige kinderen zeggen tegen hun ouders, of andere volwassenen, dan reizen mijn haren omhoog. Kinderen word niet meer geleerd om te luisteren en niet meer geleerd wat respect is. Het is al een zeldzaamheid als een kind u tegen een ouder persoon zegt.
Mijn nichtjes zeggen gewoon jij en jou tegen mij en noemen mij geen oom. Ze zeiden wel netjes u tegen mij en noemde mij ook oom, maar op mijn verzoek, geheel tegen de wens van hun moeder in, mochten ze jij en jou tegen mij zeggen en mij bij mijn voornaam noemen. Maar tegen andere mensen die ouder zijn, zeggen ze nog altijd netjes u. Zelfs ze nu zelf volwassen zijn. En ook hun kinderen word dat geleerd. En ik weer heel eigenwijs ze vertellen dat ik . . .
Het opvoeden van een kind kost bergen tijd. Tijd die vele ouders zich niet meer gunnen. Ze zijn vaak teveel bezig met hun zelf, hun carrière en allerlei andere zaken.
Niks mis mee, maar ‘neem’ dan geen kind . . .
En mocht er wel kinderen zijn, neem er dan ook de tijd voor. En gebruik de hulpmiddelen die er zijn, zoals traphekjes en veiligheidhaakjes op de deurtjes. Ze zijn er en voorkomen is altijd beter dan . . .
Zo werden in 2011 3700 kinderen van 0 tot 4 jaar behandeld als gevolg van een val van de trap in huis. Ongeveer 1400 jonge kinderen werden behandeld voor vergiftiging. De meeste ongevallen gebeuren bij 1- en 2-jarigen.
Word het niet eens tijd dat de nieuwbakken ouders zelf opgevoed worden, zodat ze hun eigen kinderen kunnen opvoeden? Ik denk dat de ziekenhuisbezoeken met een jong kind met meer dan de helft zal dalen.
(Klik »»HIER«« om het hele artikel te lezen)
Slecht voorbereid?¿?
Daar snap ik nu echt helemaal niets van . . .
Ik stam nog uit de prehistorie van de jaren ’60 van de vorige eeuw en toen waren er geen traphekjes. Mijn moeder lette gewoon op als ik in de buurt van de trap kwam en ik ben nooit van de trap afgekukeld.
Kijk . . . Ik ben wel een keer van een stoel gekukeld waar ik op stond. Mijn moeder had mij daar opgezet om mij aan te kleden, maar ik kon vroeger al niet stilstaan, dus moest het wel een keer gebeuren dat ik van de stoel af zou donderen. En natuurlijk val ik met mijn hoofd op de hoek van de eettafel en zit er een gat in mijn hoofd.
Zouden dan de stoelen met eettafel dan ook achter een hekje moeten? Want stel je eens voor dat een kind op de stoel klimt en dan . . .
Centrale verwarming bestond nog niet. Bij ons stond in de huiskamer een kolenkachel en daar werd de huiskamer en de keuken mee verwarmd. Zo’n kolenkachel is gloeiend heet als hij brand. Er werd ons gewoon geleerd dat de kachel heet was en dat we uit de buurt moesten blijven. En hoe jong we ook waren, we hadden al snel door als moeders dat zei, we dan ook moesten luisteren. Mijn moeder heeft ons nooit geslagen, zelfs geen corrigerende tik, ze deed alles met haar stem. En echt . . . zelfs nu ze tachtig is kan haar stem nog zeer dwingend zijn.
"Ieder kind dat een ongeluk krijgt wat eenvoudig voorkomen kan worden, is er één te veel", zegt Hein Raat, hoogleraar jeugdgezondheidszorg bij Erasmus MC, "Vaak staan schoonmaakmiddelen laag in een keukenkastje zonder veiligheidshaakje. Dat is een plaats waar kruipende kinderen al snel bij kunnen. Ons advies aan ouders is om niet te wachten met voorzorgsmaatregelen totdat het kind gaat kruipen, want dan loopt het al onnodig gevaar."
In mijn jonge kinderjaren bestonden nog geen veiligheidshaakjes op keukenkastdeurtjes. En de schoonmaakmiddelen stonden gewoon onder de gootsteen in het kastje. Maar ook hier was mijn moeder heel duidelijk in . . . Er was ons geleerd dat wij geen enkele kast open mochten maken.
Als wij door het huis heen kropen, dan liep moeders vlak achter ons. Als wij iets wilden doen wat niet mocht, dan zei moeders iets en wisten wij dat we ‘fout’ bezig waren. Hoe jong wij ook waren, we wisten best wat wel en wat niet mocht. En dat was niet omdat wij begrepen waarom het wel of niet mocht, maar de stem van moeders alleen al was genoeg om ons duidelijk te maken dat iets niet mocht. Een kleine stemverheffing was al voldoende. En als dat niet hielp, was mijn moeder sterk genoeg om ons op te pakken en ons op een veilige plek weer neer te zetten. En als wij weer terug kropen naar ‘de plek des onheils’, dan pakte mijn moeders ons weer op en bracht ons weer terug naar een veiligere plek.
Maar daar ontbreekt het tegenwoordig aan. Omdat beide ouders vaak werken, dan hebben ze aan het eind van de dag geen puf meer om de moeite te nemen om het kind te leren wat wel en wat niet mag. Ze zitten veel liever onderuitgezakt op de bank met een glaasje wijn, dan dat ze hun kind in de gaten houden. En als ze toevallig zien dat het kind iets doet wat niet mag, word er niet corrigerend opgetreden, want dan zouden ze het glaasje wijn neer moeten zetten . . .
Ik heb zelf geen kinderen en vroeger was ons huis ook niet ‘kindvriendelijk’ ingericht. Er kwamen een keer een bevriend stel met een klein kind op bezoek. Bij hun thuis werd alles wat het kind niet mocht hebben, hoog weggelegd, want het kind pakte alles van tafel, kasten en waar dan ook vandaan waar het maar bij kon. Ik vind dat onzin,zo’n kind, hoe jong ook, kan best wel geleerd worden wat wel en wat niet mag.
De ouders van het kind begon gelijk onze spullen wat hoger weg te leggen. Ik heb daar iets van gezegd en gevraagd of ze het weer terug wilden leggen. Onder luid protest deden ze dat. Het duurde niet lang of hun kind het eerste al te pakken. Ik nam de tijd en maakte het kind duidelijk dat hij daar niet aan mocht zitten. Na een keer of drie dat gedaan te hebben, keek het kind mij eerst aan als hij iets wilde pakken. Als ik dan nee schudde met mijn hoofd, liet het kind het ook liggen. De ouders waren stomverbaasd dat het kind het zo vlug begreep.
Het kind begreep niet wat hij wel of niet mocht hebben, maar begreep wel wat mijn regels waren en het was al snel duidelijk dat ik het voor het zeggen had en niet het kind.
Tegenwoordig is het echte opvoeden er niet meer bij. Als ik hoor wat sommige kinderen zeggen tegen hun ouders, of andere volwassenen, dan reizen mijn haren omhoog. Kinderen word niet meer geleerd om te luisteren en niet meer geleerd wat respect is. Het is al een zeldzaamheid als een kind u tegen een ouder persoon zegt.
Mijn nichtjes zeggen gewoon jij en jou tegen mij en noemen mij geen oom. Ze zeiden wel netjes u tegen mij en noemde mij ook oom, maar op mijn verzoek, geheel tegen de wens van hun moeder in, mochten ze jij en jou tegen mij zeggen en mij bij mijn voornaam noemen. Maar tegen andere mensen die ouder zijn, zeggen ze nog altijd netjes u. Zelfs ze nu zelf volwassen zijn. En ook hun kinderen word dat geleerd. En ik weer heel eigenwijs ze vertellen dat ik . . .
Het opvoeden van een kind kost bergen tijd. Tijd die vele ouders zich niet meer gunnen. Ze zijn vaak teveel bezig met hun zelf, hun carrière en allerlei andere zaken.
Niks mis mee, maar ‘neem’ dan geen kind . . .
En mocht er wel kinderen zijn, neem er dan ook de tijd voor. En gebruik de hulpmiddelen die er zijn, zoals traphekjes en veiligheidhaakjes op de deurtjes. Ze zijn er en voorkomen is altijd beter dan . . .
Zo werden in 2011 3700 kinderen van 0 tot 4 jaar behandeld als gevolg van een val van de trap in huis. Ongeveer 1400 jonge kinderen werden behandeld voor vergiftiging. De meeste ongevallen gebeuren bij 1- en 2-jarigen.
Word het niet eens tijd dat de nieuwbakken ouders zelf opgevoed worden, zodat ze hun eigen kinderen kunnen opvoeden? Ik denk dat de ziekenhuisbezoeken met een jong kind met meer dan de helft zal dalen.
(Klik »»HIER«« om het hele artikel te lezen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten