Het valt niet mee

Gisteren was de eerste dag dat ik de hele dag alleen was sinds ik gestopt ben met roken. En ik kan je verzekeren dat het niet meevalt.
De peuk die gerookt wordt als ik net uit bed ben . . .
De peuk na een maaltijd . . .
De peuk als rustpuntje . . .
De peuk voor als ik het even niet meer weet . . .
De peuk die zomaar tussendoor wordt gerookt . . .
Mijn hemel, wat mis ik ze.

Niet dat ik nu de hele dag aan roken denk. Integendeel zelfs, het merendeel van de dag ben ik er niet mee bezig. Ik denk er alleen aan als ik net even ga zitten. Op zulke momenten pakte ik mijn pakje shag en begon er één te rollen. Nu doe ik dat niet meer en dat is vreemd. Raar is misschien een beter woord. Nu moeten mijn handen iets anders gaan doen.

En dat doen ze!!
Soms zelfs zo ongecontroleerd dat het zelf mij irriteert. Zo langzamerhand beginnen de deuken van het trommelen met mijn vingers in het bureaublad te komen. Hele slijtageplekken op het bureaublad. Maar niet alleen daar, ook op mijn bovenbenen trommel ik er lustig op los. De broeken beginnen op bepaalde plekken ook slijtageplekken te vertonen. Blauwe plekken op mijn bovenbenen van al dat getrommel.
De beesten hebben bijna geen haren meer op hun rug staan, zo vaak haal ik ze nu aan. Als mijn handen maar bezig blijven.

Op het bureau, vlak naast de pc, staat een bakje met papiertjes en een pen. Altijd makkelijk als ik even iets moet noteren. Ik had verwacht dat ik op de pen zou gaan sabbelen, om ook maar iets tussen de lippen te hebben, maar dat valt mee. Ik heb de pen niet één keer in die muil van mij gepropt.

Wat heel vreemd is weggaan van huis. Normaal gesproken voelde ik in mijn broekzakken of mijn portemonnee en mijn sleutels er in zaten. Daarna pakte ik mijn mobiele telefoon, mijn shag en aansteker en stopte dat ook in één van mijn zakken. En dan kon ik gaan.
Vanmorgen stond ik een beetje wezenloos te kijken vlak voor ik even weg ging. De portemonnee en de sleutels had ik, de telefoon zat in mijn broekzak, maar ik miste iets. Ik keek nog een paar keer rond en wist even niet wat ik nu nog moest hebben. Ik haalde de telefoon weer uit mijn broekzak en voelde of ik mijn portemonnee en sleutels nog had.
Natuurlijk had ik die, maar er klopte iets niet. Ik moest nog iets doen en ik wist niet wat.
Tot ik de asbak zag staan, toen wist ik het. Ik miste het automatisch pakken van mijn shag en aansteker.

Tja, de asbak . . .
Alle asbakken staan nog gewoon op de tafel, bureau en andere plekken waar ze altijd stonden. In enkele zitten zelfs nog sigarettenpeuken en as. Ik heb nog niet de behoefte gehad om ze leeg te gooien en op te ruimen.
Ik vind het ook prima als mensen in mijn huis roken. Ook in mijn auto mogen ze gewoon roken. Ik heb daar helemaal geen last van, zolang ze de rook maar niet rechtstreeks in mijn gezicht blazen. Maar daar had ik ook een hekel aan als ik zelf rookte.
Ik heb ook geen moeite met niet roken als ik op visite ben bij mensen die roken. Ik heb niet de behoefte om er zelf dan ook één op te gaan steken. En ik heb ook geen last van hun rook.

Ik ben gestopt met roken. Zonder hulp van nicotinepleisters, kauwgom, acupunctuur of wat dan ook. Gewoon na de laatste peuk niet één meer aangestoken. Maar ik voel me nog steeds geen ‘niet roker’. Daar is het ook nog te kort voor, ik zou nog makkelijk terug kunnen vallen in mijn oude gewoonte van roken. Al doe ik wel mijn uiterste best om dat niet te doen, natuurlijk.

Hmzzz . . . Het zal straks ook nog wel vreemd worden, want normaliter lees ik mijn blogjes nog een keer terug voor ik ze plaats. En dat deed ik uiteraard onder het genot van een peuk.

Het is heel normaal als iemand wat aankomt als ze gestopt zijn met roken. Ik heb mij niet gewogen vlak voor ik stopte met roken. Wel een paar weken ervoor. Afgelopen week ben ik een keer op de weegschaal gaan staan en was bijna twee kilo kwijt.
Oké, dat was niet alleen van het niet roken, maar ik was in ieder geval nog niet aangekomen. En dat wil ik eigenlijk zo houden. Ik let er bewust op dat ik niet meer ga snoepen dan dat ik al deed.
Het is dan wel een ijdele hoop dat ik niet meer ga snoepen. Natuurlijk doe ik dat wel, maar niet veel meer dan anders. Ik haal niet meer in huis dan anders, op doppinda’s na. Niet dat ik daar dagelijks een zak van leeg eet, maar ik pak in de avond wel een handje doppinda’s en smikkel die lekker op.
Alleen vandaag niet, denk ik. Want ze zijn op en heb geen zin om nieuwe te halen. Ik heb verder geen boodschappen nodig en ik wil niet alleen voor snoepbende naar de supermarkt gaan. Dan word de verleiding wel heel erg groot om meer mee te gaan nemen en dan vliegen de kilo’s er vanzelf wel aan . . .

Ik ben eigenlijk best wel trots op mij zelf.
Geen idee of ik het volhoud, maar vandaag precies twee weken heb ik mijn laatste peuk aangestoken.
Op naar de twee maanden . . .
Op naar de twee jaar . . .
Op naar de twintig jaar . . .
Op naar de tweehonderd ja… maanden!!