Ik neem op en begin gelijk te kletsen.
“Hé, Piet. Waarom bel je zo laat?”
Mijn vader heet helemaal geen Piet, maar mijn broer en ik noemen hem al jaren zo en mijn vader vind het best. Of eerlijk gezegd, hij vind het een eer om zo genoemd te worden door zijn zoons.
“Nou . . . dat zal ik je vertellen…”
Ik krijg een kwartier lang een heel onsamenhangend verhaal te horen. Ik snap er helemaal niks van, maar het schijnt over vrouwen te gaan, en over kakelen.
Voordat mijn vader mij belt, belt hij eerst mijn zuster. Zij is tenslotte ook de oudste. Daarna belde hij dan mijn broer, maar sinds mijn broer de brasserie heeft, doet mijn vader dat niet meer, want mijn broer ligt dan doorgaans nog te slapen. En mij belt hij altijd als laatste, ik ben ook de jongste van het stel.
Maar goed, mijn vader bleef maar door tuteren over kakelen van vrouwen, dat ik begon te twijfelen of mijn vader soms een vrouw was geworden. Aan zijn stem te horen niet, maar die ratel stond maar niet stil en buiten af en toe een ‘ja’ kon ik er niet tussen krijgen.
Alhoewel . . . een ‘hmzzz’ lukte soms ook nog wel.
Een paar weken geleden heb ik ze beloofd dat ik ze een keer kom ophalen zodat ze weer eens mijn huisje kunnen zien. Hoe mijn huiskamer is geworden. En komende week is het zover. Alles is al afgesproken, welke dag ik naar ze toe kom, welke dag we hierheen gaan en welke dag ze weer naar huis gaan. Mijn vader is dan net een klein kind, want hij kan zich haast niet meer bedwingen en zou het liefste gelijk komen. Maar hij durft niet meer zover te rijden met de auto, het is te vermoeiend voor hem en let dan niet meer op het verkeer. Ook niet waar hij heenrijd, dus hij zou zomaar ergens anders uit kunnen komen.
“Ik vind het heerlijk dat je ons komt halen.” begint mijn vader, “Kunnen we eindelijk je huisje weer eens zien.”
“Nog een paar nachtjes geduld, Piet.”
“Ja, ik weet het.”
“Morgenavond ben ik bij jullie en woensdag gaan we deze kant op.”
“Het mag van mij morgen al woensdag zijn. Wanneer kom je?”
Ik weet dat mijn vader soms wat verward is, maar de handicap die hij al zijn hele leven is dat hij niet kan luisteren. Hij hoort wel wat je zegt, maar omdat hij niet echt luistert, wil het nog wel eens gebeuren dat hij iets vraagt wat een ander net verteld heeft. En dat geeft mij weer gelegenheid om een geheel verkeerd antwoord te geven.
“Zoals het er nu uitziet, kom ik komende vrijdag, Piet.”
Ik weet het, het is gemeen, maar ik kan het niet laten.
Even blijft het stil.
“Maar . . . Je zou toch morgen komen?”
“Voila, Piet. Je hebt jezelf overtroffen, want je weet het antwoord.”
“Ja. Goed, hè?”
“Je bent geweldig, Piet. Ik kan merken dat je een vader van mijn broer bent.”
“Van jou niet dan?”
“Volgens mij niet. Ik lust geen koffie, en jij lust er liters van. En jij houdt niet van melk, en daar drink ik weer liters van.”
“Ja, dat is waar. Maar ik drink wel melk in de koffie.”
“Oké, dan mag je een beetje mijn vader zijn, maar de rest is van mijzelf, hoor.”
Mijn vader begint wat te hakkelen, hij weet even niet wat hij moet zeggen. Opeens hoor ik mijn moeder op de achtergrond.
“Je moet niet naar je zoon luisteren, daar komt weinig zinnigs uit als je met hem aan de telefoon zit.”
“Ook als hij hier zit niet.” zegt mijn vader er prompt achteraan, “Maar daar kan hij niks aan doen, dat heeft hij van zijn moeder meegekregen.”
Daar reageert mijn moeder weer op en al snel zit ik midden in een geanimeerd gesprek die mijn ouders voeren. Een gesprek die net zo zinnig is als het gesprek wat mijn vader en ik hadden.
Na ruim vijf minuten meld ik mij weer . . .
“Zeg, Piet? Zal ik maar ophangen? Jullie hebben zo’n druk gesprek met elkaar, daar hebben jullie mij helemaal niet bij nodig.”
“O, ja. Dat is waar ook, ik zat met jou te bellen. Weet je wat? Morgenavond ben je hier, dan babbelen we wel verder. Groetjes van je moeder.”
En gelijk wordt de verbinding verbroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten