Mikey moet een bril

Wat er gisteravond toch gebeurde . . .

Ik zal bij het begin beginnen. Het tweepotig dier, dat zichzelf ‘mens’ noemt, ging op de grond liggen en riep Mikey bij hem. Mikey begreep niet wat de bedoeling was, want hij begon te rennen. Vlak langs het tweepotig dier en sprong op de bank. En daar begon hij achter zijn staart aan te rennen.

Toen Mikey daar mee stopte, klopte het tweepotig geval twee keer met zijn hand op de grond en begon Mikey weer te rennen. Hij sprong van de bank, rende vlak langs het tweepotig dier en rende door naar zijn bankje en ging daar weer achter zijn staart aan rennen.

En toen Mikey daar weer mee stopte, begon het spelletje weer opnieuw, maar dan weer richting de bank. Hij leek er erg veel lol in te hebben. Ook het tweepotig geval had er veel lol in, want hij bleef maar lachen.

Opeens keek het tweepotig dier mij aan en zei dat hij het wel leuk vond, maar dat Mikey niet snapte dat hij hem riep. Ik begrijp Mikey beter, want vierpotigen begrijpen elkaar beter dan tweepotigen, maar hier kon ik ook weinig mee. Het enige wat ik kon bedenken was het aan Mikey te laten zien wat de bedoeling was.

Ik schraapte mijn keeltje eens en begon aan een heel verhaal tegen Mikey. Ik probeerde Mikey duidelijk te maken wat de bedoeling was van het tweepotig geval. Onderwijl liep ik richting het tweepotig dier dat op de grond lag.

En toen ging het mis.

Mikey begon weer te rennen, van zijn bankje naar de bank, en liep mij pardoes ondersteboven. Beduusd lag ik op mijn rug, een meter bij het tweepotig geval vandaan. Ik moest er echt even van bijkomen en bleef even liggen. Toen ik weer opstond, begon Mikey net weer met het rennen. Helaas kon ik niet op tijd wegkomen en weer lag ik ondersteboven op de grond.

Het zou misschien beter zijn geweest als ik even was blijven liggen, maar wilde niet voor een derde keer ondersteboven gelopen worden, dus stond ik gelijk op en sprong op de tafel. Dit is een plek waar Mikey echt niet kan komen.

Het tweepotig geval en Mikey bleven doorgaan met het spelletje. Elke keer als Mikey even stilstond, gaf het tweepotig dier weer twee klapjes op de grond en begon Mikey weer te rennen.

Ik zat hier veilig.

Maar na een keer of tien werd ik het zat. Ik wilde weer van tafel af en vrij op de grond kunnen lopen. En ik bedacht me een manier om Mikey op te laten houden met rennen.

Als Mikey gewoon een keer achter zijn staart aan zit en ik spring dan boven op hem, stopt hij gelijk en gaat hij weg.

Dus toen Mikey vlak bij de tafel langs rende, sprong ik van tafel af en kwam ik boven op hem terecht.

En weer lag ik ondersteboven op de grond . . .

Het leek wel of Mikey niet eens merkte wat ik deed. Zonder op of om te kijken rende hij door naar zijn bankje en ging weer achter zijn staart aan. Hij stopte niet eens even om te vragen of ik me pijn had gedaan.

Ik hoorde dat het tweepotig geval weer twee klapjes op de grond gaf en Mikey begon weer te rennen. Ik zag hem recht op mij afkomen en kon nog maar net op tijd wegkomen, anders had hij me weer ondersteboven gerend. Ik zat nu op de rug van het tweepotig dier en dat beviel mij beter. Nu kon ik in de oor van het tweepotig geval fluisteren dat Mikey echt aan een bril moet. Want het is toch niet goed dat Mikey mij niet eens meer ziet staan?

Dit ziet er lachwekkend uit . . .