Nieuw speeltje

Ik weet het, het is te lang geleden dat ik wat krabbels hier heb neergepoot. Maar dat is niet mijn schuld. Ik ben afhankelijk van het tweepotige dier om hier wat te kunnen plaatsen en hij had een blogstop ingelast. En dan gaat hij stiekem weer beginnen. Toevallig zat ik net op schoot en zag ik dat hij weer bezig was. Ik keek hem even aan, gaf een mooie operasolo en hij ging overstag . . . Ik mag weer even mijn verhaal kwijt.

Wat is er de laatste tijd allemaal gebeurd?

We zijn verhuisd. Zonder ook maar de deur uit te gaan. Al mijn lekkere ligplekjes zijn verplaatst. Maar dat is niet erg, hoor. Ik ben er beter van geworden. Er is veel meer ruimte om te spelen nu.

Helaas is mijn grote vriendin, mijn speelkameraadje, mijn plaaggeest, mijn steun en toeverlaat, mijn etenopetende trut overleden. En ik was de enige die erbij was. Mikey en dat tweepotig geval waren er niet bij. Heel traumatisch voor mij. Ik weet niet hoe ik moet verwerken.

Eigenlijk dacht ik dat ze heel lang aan het uitslapen was, tot het tweepotig geval vertelde dat ze dood was.

De begrafenis van Grytsje heb ik vanachter het raam bekeken. Ik kon het niet opbrengen om er bij te zijn. Mede ook omdat ik nog steeds niet weet hoe het hondeluikje in de deur werkt. Als Mikey er voor staat, gaat het luikje open. En gelijk weer dicht als Mikey er door heen is. Maar als ik er voor ga staan, blijft het luikje dicht. Ik snap er niks van.

Gelukkig weet het tweepotig mens precies hoe hij mij moet helpen om deze traumatische ervaring te verwerken. Hij neemt gewoon een nieuw speeltje mee.

Ik had al een kaatsbal, die veel te groot is om in te bijten, en een paar pingpongballetjes. Ik kon me daar altijd prima mee vermaken, maar toen ik om andere dingen vroeg, zei het tweepotig geval dat het niet kon. Omdat Mikey het dan zou slopen, zei hij. Hij moet het lef eens hebben. En dat heeft Mikey niet, hij komt niet aan mijn speeltjes.

Maar goed, ik heb dus een nieuw speeltje. Uren kan ik me er mee vermaken. Ik kan het besluipen, net alsof het een echte prooi is, en ik kan het in mijn bekje meenemen. Ik kan het verstoppen, zodat Mikey er niet bij kan om het te slopen, en ik kan het in de lucht gooien.

En daarbij ontdekte ik dat ik een achterwaartse salto kan maken. Dat is niet aan te bevelen, hoor. Ik heb er nog spierpijn van.

Ik had mijn nageltjes extra scherp gevijld, zodat ik het speeltje makkelijk aan de “haak” kan slaan en het dan in de lucht gooien. Maar mijn nageltjes bleken iets te scherp te zijn, want het speeltje ging veel te hoog en zou achter mij terecht komen. Dat wilde ik helemaal niet en sprong dus op om het op te vangen, maar het was al te ver naar achteren en ik maakte dus een achterwaartse salto. Het was wel leuk, maar niet voor herhaling vatbaar.

Gelukkig was het tweepotig geval bereid om mij te masseren toen ik daarna op zijn schoot sprong. En dat hij om mij lachte, maakt mij niet uit. Die kriebels . . . ehhh . . . massage die hij gaf was veel te lekker om me daar druk over te maken.

Potverdorie . . .

Vraag ik aan dat tweepotig geval of hij er een foto van wil maken, zodat jullie mijn nieuwe speeltje kunnen zien, pakt hij er nog twee bij. Er zijn er dus meer van en ik wil ze allemaal hebben !!

Ik ga nu spelen, ik spreek jullie wel weer een keer . . .

(Klik op bovenstaande mooie foto van mij om oude kattenkrabbels van mij te lezen)