Leuk werk . . .

Ooit ben ik begonnen met werken in een winkel. Leuk werk hoor, maar je doet eigenlijk elke dag hetzelfde. Duurde ook geen jaar of ik was daar met ruzie weg.

Daarna nog een jaartje in de chemie gewerkt (heb ooit nog mee mogen helpen om de voorloper van de viagra te maken), maar dat was het ook niet. En tja, ook daar was ik met ruzie verdwenen.

Ik ben toen uiteindelijk bij een kraan, verhuis en transportbedrijf terecht gekomen.

Ik werd op de afdeling speciale transporten gezet. Dat houd in dat je zware machines moet verplaatsen. En met zwaar bedoel ik ook zwaar. De zwaarste machine die ik ooit verplaatst heb, of althans aan meegeholpen heb, was 750.000 kilo. Maar de eerste machine vergeet ik nooit meer. We werden met 3 man, 1 busje met materialen, 1 heftruck en 1 kraan naar die klus gestuurd.

Het ging om een machine van 30.000 kilo en hij was 15 meter hoog. Hij moest in het pand platgelegd worden en dan naar buiten en op een boot geladen worden. Ik zag die machine staan en dacht: “Ja, tuurlijk . . . en dat doen wij even.”

Euhmmm, ja het was inderdaad maar even werk. De kraan werd naar binnen gereden en hees de machine aan 1 kant op, zodat hij gelijk schuin hing. Daarna draaide de kraan met de machine mee en werd de machine plat neergelegd op een aantal grote zware karren. Daar werd de heftruck voor gezet (een 15 tonner) en die mocht ik besturen. Heel langzaam reden we naar buiten. Daar werd de kraan weer opgesteld en die hees de machine de boot op.

Met alle voorbereidingen en opruimwerkzaamheden waren we nog geen 3 uur bezig geweest. De voorman vroeg aan mij hoe ik het vond. Geweldig, natuurlijk. Grote machines verzetten en niet eens smerige handen.

Ik had beter mijn mond kunnen houden over de smerige handen, want de volgende machine was heel anders. Het zat een beetje tegen, we kwamen pas thuis toen het al weer licht was, en we zagen er allemaal uit als een zwarte Piet van het vet. Ik had dus binnen vierentwintig uur een mooie en een vieze klus gehad. Ik had mijn vuurdoop wel gehad, dacht ik zo . . .

Nou, nee . . .

Een paar jaar later werden we met vijf man naar een klus gestuurd waar we nog smeriger van zouden worden.

Rubber is van oorsprong wit, maar autobanden zijn zwart en van rubber. Die kleur word verkregen door, onder andere, roet aan het rubber toe te voegen. Deze fabriek was failliet en wij mochten de roetbunker demonteren en verschepen naar Afrika. De baas had wat informatie ingewonnen en daarom kregen we speciale pakken mee en een crème om onze handen en gezicht mee in te smeren. We pakten ons goed in en smeerden onze handen en gezicht diverse malen in. Mijn collega’s stapten met hun kleren in de speciale pakken. Om de één of andere duistere reden vertrouwde ik het niet en kleedde me uit en stapte alleen nog met onderbroek en sokken aan in het speciale pak. Mijn collega’s verklaarden mij voor gek.

Maar aan het eind van de dag, toen we stopten met werken voor die dag, deden we onze pakken uit. Mijn collega’s waren iets eerder als ik en hun kleding had maar één kleur: ZWART. Dus zo goed waren die pakken niet . . .

Toen ik dat zag, moest ik even slikken. En ja hoor, alles wat niet met die crème was ingesmeerd, was zwart. GITZWART! Ik keek in mijn onderbroek en ja, ook daar was ik volledig zwart. Mijn collega’s hadden daar de grootste lol om. Wat ik me ook wel kon voorstellen. Op de werf was ik flink de pisang natuurlijk. De collega’s konden het niet laten om mij zwart te maken tegenover de collega’s die er niet bij waren.

De volgende ochtend waren mijn collega’s verdacht stil en na lang zeuren wilde ze het mij wel vertellen. Zij waren op de huid net zo zwart als ik. Nu kon ik lachen, want mijn kleren waren nog schoon, hun konden de kleren weggooien.

We hebben zeven dagen over het demonteren gedaan en pas zes weken later was al het zwarte van ons lichaam af.

Ik werd een keer met een vrachtwagenchauffeur meegestuurd om een machine naar Duitsland te brengen en te plaatsen. Alles verliep best wel goed en op vrijdagmorgen konden we weer terug. We hadden berekend om rond een uur of 5 in de middag op de werf te zijn. Dat is voor een vrijdag heerlijk, kan ik ook weer eens stappen.

Bij de grens moest het gereedschap wat we hadden meegenomen, weer in geklaard worden en daarna nog even een hapje eten aan de grens en dan op weg naar huis. De chauffeur ging nog even naar de wc en dan zouden we gaan. Maar na twintig minuten was hij nog steeds niet terug. Ik ben maar gaan kijken en zag hem daar op de grond zitten. Hij was gestruikeld en kon niet meer op zijn been staan. Dus hebben we maar een dokter laten komen. Die vertrouwde het niet, dus een ambulance erbij en naar een ziekenhuis. Daar bleek dus dat hij zijn been had gebroken. Hij kreeg gips en daar zaten we dan, in de lobby van het ziekenhuis. Ik ben de baas maar gaan bellen. Het enige wat hij kon doen was lachen en ophangen. Met andere woorden, zoek het maar uit. We hebben toen maar en taxi genomen terug naar de vrachtwagen. Ik heb mijn collega geholpen om de cabine in te komen en ik ben maar achter het stuur gaan zitten. Ik dacht nog even aan mijn rijbewijs en bedacht me dat die net zo roze en groot was als elk ander rijbewijs.

Zonder ongelukken ben ik met de vrachtwagen weer op de werf gekomen.

Van stappen kwam niks meer terecht, het was inmiddels bijna 3 uur in de nacht.