Vroeger was het beter

Tegenwoordig schijnt het heel normaal te zijn om zonder aanwijsbare aanleiding en met overweldigend machtsvertoon door de politie aangepakt te worden. Een dronken man die word geslagen en getrapt, een autistische jongen die door het lint gaat omdat ‘oom agent’ niet luistert naar wat de ouders van de jongen zeggen. En zo zullen er vast nog wel veel meer zaken zijn die het nieuws niet halen.

Nee, dan was het vroeger toch wel beter.

In mijn jeugd heb ik ooit eens een weddenschap afgesloten op luilakochtend. De afspraak was dat een paar vrienden de twee agenten, die in hun autootje zaten, af te leiden en ik zou de banden leeg laten lopen. Maar wat de vrienden ook deden, de agenten bleven in de auto zitten. Ik wilde toch de weddenschap winnen, dus kroop ik vanaf de achterkant naar de auto toe en begon met de achterbanden leeg te laten lopen. Dat ging goed. Overmoedig geworden begon ik aan een voorband, geheel geen rekening houdend dat de agenten mij door het voorruit van de politieauto konden zien. Het duurde dus ook niet lang voor ik twee agenten naast me had staan met de vraag ‘wat ben jij aan het doen?’

Tegenwoordig zou ik gelijk in elkaar gemept worden, nog voor dat ze die vraag zouden stellen. De ME zou er bij gehaald worden. Politie te paard zou door de menigte kijkers rijden, om ze uit elkaar te jagen, want je weet maar nooit. De explosieve opruimingsdienst word er bij gehaald, want je weet maar nooit wat er in dat platte telefoontje van mij zit.

Hart van Nederland en de NOS zouden televisieploegen sturen. De wereldpers komt er ook bij. De beelden gaan de hele wereld over.

Ik lig op straat, mijn armen geboeid op mijn rug en het bloed gutst uit mijn hoofd. Opeens word er een microfoon tegen mijn stukgeslagen lippen geduwd en hoor de vragen ‘hoe gaat het met je? Wat gaat er nu door je heen?’.

Uiteindelijk zou ik geboeid per ambulance worden afgevoerd en zal de politie zeggen dat het ‘gepaste maatregelen’ zouden zijn geweest.

Nee, dan was het vroeger toch beter.

De agenten konden wel lachen om mijn verhaal. Een agent liep naar de achterkant van de politieauto en deed de kofferbak open. Hij haalde er een voetpompje uit en gaf die aan mij. Ik mocht de banden, die ik net leeg had laten lopen, weer gaan oppompen.

Lachend stonden de agenten erbij, mij niet uit het oog verliezend. Na een half uurtje pompen waren de banden weer hard en gaf ik het pompje terug aan de agent. Hij bedankte mij vriendelijk en gebood mij om dit soort dingen niet meer te doen. Plechtig beloofde ik dat ik het nooit meer zou doen en kon toen vertrekken.

De weddenschap heb ik niet gewonnen, want ik had niet alle banden leeg laten lopen.

Ik had nu niet de reep chocolade gewonnen, die ik zou krijgen als het me zou lukken.