Wilde Witte Wieven

Niets vermoedend reed ik het dorp in waar mijn ouders wonen. Midden in het dorp zit een ophaalbrug. Ik hoef niet over de brug heen om bij mijn ouders te komen, maar ik rij vlak langs de ophaalbrug en kan hem goed zien. Zelfs zo goed dat ik denk dat ik mijn moeder op de brug zie staan. Samen met nog een aantal andere dames die de leeftijd hebben bereikt van de witte haren.

Maar ik wimpel het weg, mijn moeder heeft helemaal niks te zoeken op de ophaalbrug midden in het dorp. Ik zal wel moe zijn van het rijden in de “broodtrommel-op-wielen’.

Ik parkeer de auto bij het huis van mijn ouders en loop naar binnen. Ik zie alleen mijn vader binnen zitten en denk dat mijn moeder even boven bezig is. Maar ik hoor geen gestommel boven.

“Waar is moeders?” vraag ik aan mijn vader.

“Je moeder? Die is aan het werk.” zegt mijn vader met een glimlach.

“Met al die andere Witte Wieven op de brug zeker?”

Mijn vader kan zijn lachen niet meer bedwingen en er komt geen zinnig woord meer uit hem.

Enkele maanden geleden is mijn moeder in een breiclubje terecht gekomen. En niet zomaar een breiclubje. Het breiclubje is aan het “wildbreien”. Het is enkele weken daarvoor ontstaan uit protest. De ophaalbrug midden in het dorp heeft de bijnaam “De Groene Brug.” Een paar jaar geleden is de brug overgeschilderd. Maar niet in zijn vertrouwde groene kleur, maar in een woestijnzandkleur. Afzichtelijk om te zien. De beheerder van de brug heeft toen aan de dorpsraad de uitleg gegeven dat dit een ‘onderlaag’ was voor de nieuwe groene kleur.

Niemand geloofde het, maar het tegendeel kon toen ook niet bewezen worden.

Alle dorpsbewoners spraken schande van deze nieuwe kleur. Bij de dorpsraad regende het klachten en uiteindelijk is de dorpsraad gaan informeren wanneer de groene kleur weer op de brug zou komen. Het antwoord was kort en duidelijk: Dit was de juiste kleur, groen zou er niet meer opkomen.

Stormachtig werd er bedacht wat er aan gedaan kon worden. Telefoontjes en brieven naar de beheerder van de brug had geen enkele nut. Er moest een protest komen, maar hoe kan je een protest voeren als de beheerder vele kilometers verderop zit?

En zo ontstond het wildbreiclubje. Iedereen, zowel vrouw als man, kon mee doen. En er werd niet alleen gebreid, maar ook gepunnikt. Het idee achter het wildbreien was dat iedereen iets breidde. Van grote van een pannenlap, tot een volwaardige das. En als ze genoeg meters zouden hebben, zouden ze daarmee de brug ‘inpakken’.

Niet de gehele brug, maar wel de brugleuningen en brugrelingen. Elke woensdagochtend kwam het wildbreiclubje bij elkaar en werd er driftig gebreid door een aantal dames en één heer. En afgelopen maandag was het zover: de brug zou ingepakt worden.

Dat het een beetje regende, dat konden de Witte Wieven niet schelen. Ze gingen stug door.

Maar helaas ging het steeds harder regenen en moesten ze aan het begin van de middag hun protest staken. Als een verzopen kat kwam mijn moeder binnenstappen. Maar ze had een enorme grote glimlach op haar gezicht. En ze was, net als alle anderen, vastberaden om weer verder te gaan. De Witte Wieven hadden afgesproken om woensdag weer verder te gaan. Vermits het weer droog genoeg was.

Gistermorgen verliet ik het dorp en kon het niet laten om even bij de brug te gaan kijken. De Witte Wieven waren al weer druk bezig met het inpakken van de brug. Mijn moeder vroeg nog of ik even wilde bellen als ik weer veilig thuis was. Natuurlijk doe ik dat.

Nadat ik de Wilde Witte Wieven, want door de wind was het witte haar aardig verwilderd, succes had gewenst, vervolgde ik mijn reis.

Aan het eind van de middag was ik weer thuis en belde gelijk naar mijn moeder en vroeg of ze nog ver waren gekomen met het inpakken van de brug.

Maar vlak nadat ik weg was, kregen ze het bericht van de beheerder dat ze wel de brug mochten inpakken, maar niet de bewegende delen van de brug. Tja, het enige wat niet beweegt aan de brug, zijn de pylonen waar de brug aan hangt en dat valt niet in te pakken.

Er werd ook gesommeerd dat het reeds ingepakte delen weer ontdaan moest worden van hun gebreide verpakking. Als daar niet aan zou worden voldaan, zou de beheerder het weg laten halen op kosten van de breiclub.

Gedesillusioneerd haalden de Wilde Witte Wieven alles weer van de brug af. Toch vonden ze dat hun protest niet helemaal voor niets was, want ze hadden dit flink onder de neus gewreven van de beheerder.

De beheerder had nog wel een goed nieuwtje voor de Wilde Witte Wieven. Het werd zo langzamerhand weer eens tijd om de brug opnieuw in de verf te zetten. En de nieuwe kleur word . . . GROEN!!