Pakjesavond?

Oké, ik ben wat vroeg. Maar dat heeft een reden.

Ik moet een pakje versturen naar iemand. Het is niet groot en het is niet zwaar. En het is altijd leuk om er weer iets bijzonders van te maken. Ik kan zoiets niet laten, misschien komt ook wel omdat ik erfelijk belast ben.

Ik was bij mijn ouders geweest en toen ik weer thuis was, kwam ik erachter dat ik mijn oplader van de telefoon was vergeten. Inmiddels had mijn moeder hem ook gevonden en had ze bedacht om die maar even op te sturen.

Ze pakte een enveloppe en deed daar de oplader in. Maar ze vertrouwde het niet helemaal, want stel je eens voor dat de enveloppe stuk gaat en de oplader er uit valt. Dan krijg ik alleen maar een lege enveloppe thuis gestuurd.

Mijn moeder pakte een rol plakband, waar ze kartonnen dozen mee dichtmaken, en heeft de plakband drie maal om de enveloppe gewikkeld. Nu wist ze zeker dat het wel heel aan zou komen.

Mijn moeder wist niet dat ik soort zelfde geintje bij iemand anders al had uitgehaald.

Iemand was hier een keer een paar dagen geweest en toen ze wegging, was ze natuurlijk wat vergeten. Ik kon het opsturen, maar ik zou een paar weken later haar weer zien bij haar thuis. Dus een paar weken later neem ik het item mee en op het moment dat ik het wil geven, krijg ik een grandioos idee.

Ik heb het item gewoon weer mee naar huis genomen. Thuis heb ik het netjes ingepakt in een klein doosje en toen een hele rol ducktape er omheen gewikkeld. Dat heb ik naar het postkantoor gebracht en zo is het verstuurd.

Naar verluid is zij enige tijd bezig geweest om het uit te pakken.

Vroeger, toen we met vrienden nog aan Sinterklaasvieringen deden met de Kerst, had ik het lootje van iemand getrokken die op een vrachtwagen rijd met een betonmixer er op.

Nu had ik iets kunnen bedenken wat met een vrachtwagen heeft te maken, maar dat is te voor de hand liggend. Ik had geheel iets anders in mijn hoofd.

Ik had van tempex een massieve blok gemaakt, met een uitsparing voor het cadeautje. Om dat blok heb ik kippengaasgespannen en toen met beton het blok aangesmeerd. Nu leek het een dikke blok beton, alleen was hij veel lichter. Maar zonder gereedschap was hij niet open te krijgen. Een hamer en beitel was toch echt wel nodig om bij het cadeautje te komen.

Ik was heel tevreden toen alles klaar was. Van karton een passende doos gemaakt en toen ingepakt in een vrolijk Kerstpapiertje.

Het was alleen zo jammer dat ik naderhand het cadeautje nog vond. Die was ik vergeten er in te doen.

Het weer openmaken lukt niet, dus moest ik wat anders verzinnen.

Bij de supermarkt heb ik een grotere doos opgezocht en daar een dubbele bodem ingemaakt. In die dubbele bodem had ik het cadeautje gedaan en daar op de blok beton, met het vergeten cadeautje, gezet. Het geheel weer ingepakt.

Op Kerstavond was het uitpakken geblazen. Toen de man zijn cadeau uitpakte en het blok beton zag, wist hij gelijk wie het gemaakt had en keek mij een beetje, gespeeld, boos aan. Na diverse pogingen om het beton stuk te krijgen, liep hij naar de schuur om een hamer en beitel te halen. Daarmee ging hij het blok beton mee te lijf en na vijf minuten hakken was eindelijk het beton verdwenen. Hij maakte het blok van tempex open en zag . . . NIETS!!

Hij snapte er niets van en keek het hele blok nog eens na. Inmiddels kon ik mijn lachen niet meer houden, net als iedereen die aanwezig was. Na ruim een half uur zoeken gaf hij het op en mocht ik gaan vertellen waar het cadeau verstopt was.

Ik gaf hem de eerste doos die hij had geopend en zei: “Zoek hier nog maar eens goed in.”

Het duurde niet lang dat hij de dubbele bodem had gevonden en had hij zijn cadeautje. Ik heb hem nooit verteld dat ik in eerste instantie het cadeautje vergeten was er in te doen, ik heb gedaan alsof dit zo gepland was.

Maar hier was wel het begin geboren om leuke pakketjes te maken.

Maar om weer even terug te komen op het begin . . .

Ik moet dus een pakje versturen naar iemand. Nu weet ik dat die persoon een één of ander raar ingepakt pakketje van mij denkt te krijgen. Ik heb er al commentaar opgehad en dan moet ik het nog inpakken en versturen.

Ik ga het straks inpakken en nog even naar het postagentschap brengen. Voor de verandering wordt het op een normale manier ingepakt. Geen extra plakband, geen extra ducktape en al helemaal geen beton.

Het word een normaal pakje . . .

Daar zal ik vast wel commentaar op krijgen . . .