In de Telegraaf staat dit bericht over noodlandingen.
Ooit wel eens een noodlanding meegemaakt?
Ik wel en ik kan jullie verzekeren dat het geen pretje is. Er gebeurd van alles en eigenlijk krijg je er niets van mee.
Je word alle kanten op geslingerd. Van links naar rechts, van rechts naar links. De landingsplek komt snel dichterbij en je weet niet hoe je terecht zal komen.
Zal je iets breken bij de landing?
Overleef je de noodlanding wel?
Onbewust spookt van alles door je hoofd. Je kan er niets aan doen, het gebeurd gewoon. De angstige minuten voor de noodlanding maak je niet bewust mee.
De grond komt steeds dichterbij . . .
Met een harde dreun word de grond geraakt . . .
Je voelt het in je hele lijf . . .
De klap was best wel hard te noemen . . .
Je bent blij dat je het overleefd hebt . . .
Je betast je hele lijf en je bent blij dat je niks gebroken hebt . . .
Je probeert voorzichtig op te staan . . .
Hier en daar voel je toch een pijntje . . .
Maar je bent blij dat je het overleefd hebt . . .
Heel blij dat je het overleefd hebt . . .
Na de noodlanding weet je echt niet wat er allemaal gebeurd is. Je bent wat beduusd opgestaan, je kijkt erg verdwaasd om je heen en je probeert te bevatten wat er is gebeurd. Maar het is niet te bevatten wat er is gebeurd. De laatste minuten voor de noodlanding waren erg hectisch.
Er is zoveel gebeurd en alles is langs je heen gegaan. Je hebt geen gegil gehoord. Je weet niet eens meer of je zelf wel gegild hebt bij de noodlanding.
Je kijkt om je heen, je weet niet wat je moet doen.
Moet je nu weglopen?
Of moet je nu hier blijven?
Had je moeten blijven liggen en wachten tot er hulp komt?
Daar is het nu te laat voor, want je staat al.
Je besluit om maar weer je bed in te stappen en je hoopt dat je er niet weer uit valt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten