Saai

Scary is maar saai, hoor.
Het enige wat hij doet is van de ene verbergplak naar de andere verbergplek rennen. En dan nog niet eens zovaak. Als hij op een andere verbergplek is, zit hij daar weer uren. Echt helemaal niets aan.

En ik doe echt mijn best om hem thuis te laten voelen hier. Uren kan ik tegen hem praten, smeken en uitschelden, maar niets helpt. Zelfs al schreeuw ik mijn meest zielige geluid, Scary reageert niet. Hij blijft zitten waar hij zit, kijkt angstig om hem heen en de enige die in de buurt mag komen is dat tweepotig mensgeval.
En wat nog erger is, het tweepotig beest zet dat lekkere blikvoer bij Scary neer. Zo dicht mogelijk bij Scary in de verbergplek achter het gordijn en dan kan ik er niet meer bij om het op te eten. Schandalig gewoon!!
Oké, ik weet dat Scary ook wel moet eten, maar dan kan hij toch gewoon tevoorschijn komen? Dan ziet hij gelijk dat wij allemaal heel lief zijn. Ik ben al gestopt met blazen tegen hem. Nou jah . . . dat was niet geheel vrijwillig, maar na drie oranje tennisballen vlak bij mijn kop, vond ik het wel genoeg.

Al twee avonden moet ik mee naar boven om te slapen en gaat de tussendeur dicht. Ik zou zo graag beneden blijven om te kijken of Scary een echt nachtdier is, net als ik. Maar ik kan alleen vanachter een raam in de deur kijken wat hij doet. En hij doet helemaal niets.
Behalve vannacht dan. Afgelopen nacht ging Scary aan de wandel en liep de badkamer in. Helaas kon ik daarna niet zien wat Scary ging doen. Uiteindelijk ben ik ook maar gaan slapen op het bed van het tweepotig geval. Toch best wel lekker eigenlijk . . . als hij stil ligt en niet snurkt.

Vanmorgen kon ik wel even lachen om dat tweepotig wezen. Hij kon Scary nergens vinden. En toen hij de keuken in liep, hoorde ik allemaal nieuwe woorden. Mikey rende van schrik weg, maar ik ben gaan kijken en ik zag dat het hondeluikje niet helemaal goed dicht zat. Het tweepotige dommerd had het schuifje er niet goed voor gedaan en dacht nu dat Scary erdoor naar buiten was gevlucht. Wanhopig ging hij de tuin in en riep heel hard "Scary". Het hielp niks, want ik wist al waar Scary was, maar zei niks tegen de tweepotige schreeuwerd.
Daarna is de tweepotige door de voordeur naar buiten gegaan en wat hij daar deed weet ik niet, maar ik weet zeker dat het met Scary te maken had.
En ik maar lachen, want ik wist al waar hij was. En als de tweepotige blinde had opgelet, had hij het ook kunnen weten, want ik had eigenlijk al verraden waar Scary zat.
Toen de tweepotige warhoofd weer naar binnen kwam, heb ik hem maar gewezen waar Scary was. Dat deed ik niet omdat ik het zielig vond voor dat tweepotig geval, maar ik had nog geen kriebels gehad en was daar hard aan toe.

Scary zat onder een aanrechtkastje. Het tweepotig geval ging er bij op de grond liggen en zei allemaal lieve woordjes tegen Scary, maar dat hielp niks.
Later heeft de tweepotige domkop Scary er onder vandaan gehaald, maar zodra Scary onder het kastje vandaan was, rende hij weer weg naar zijn verbergplekje achter het gordijn.
En weet je wat dat tweepotig geval dan doet? Mijn overheerlijke, zachte mandje bij Scary zetten achter het gordijn. Ben ik zomaar mijn mandje kwijt. En ik wilde er binnenkort er voor de eerste keer in gaan liggen.
Misschien.
Misschien dat ik er pas van de winter in ga liggen. Maar in ieder geval kan ik het nu niet meer doen, want Scary zit er in.

Ik hoop dat Scary snel tevoorschijn komt, zodat we samen lekker een robbertje kunnen gaan bakkeleien met elkaar. En als ik win, mag Scary mijn hapklare vliegende brokken gaan vangen buiten.