Scary

Als Mikey en ik af en toe een paar dagen weg zijn, blijft Skreewert alleen thuis. Eerst was dat samen met Grytsje, maar die is overleden. Na de vorige keer merkte ik aan Skreewert dat hij het niet als erg prettig heeft ervaren. Dus besloot ik een kameraadje voor hem te vinden.
En die heb ik gevonden. Hij komt uit hetzelfde huis als waar Skreewert vandaan komt.

Ik had keuze uit drie katten.
Eentje heette gewoon Poes, maar het was niet bekend of het een poes of een kater was. Het beestje liet zich niet oppakken. Maar het was net of Poes aanvoelde wat er ging gebeuren en solliciteerde hij, of zij, om de uitverkorene te zijn. Poes liep niet voor me weg. Integendeel zelfs, Poes kwam gewoon naar mij toe.
Na een paar uur kreeg ik de kans om Poes op te pakken en aan iemand anders te vragen om te kijken of het ook echt een poes was, of dat het een kater was. Het bleek een poes te zijn en ik wil alleen maar een kater. Dus Poes viel af.

Een andere keuze was Mankie. Hij word zo genoemd omdat hij een tijdje mank heeft gelopen. Mankie is een kater en heel erg lief. Hij wordt erg graag aangehaald en kan het ook goed vinden met Mikey. Het zou echt een kater voor hier zijn en ik begon overtuigd te raken om hem te nemen.

De derde mogelijkheid was Scary. Scary is een kater, maar laat zich doorgaans weinig zien en verbleef doorgaans op de overloop onder de cv-ketel. Op zich niet zoveel bijzonders, maar Scary liet zich niet pakken en/of aanhalen. Op een enkele uitzondering na. Ik zag het niet zo zitten om die kater mee te nemen.
Maar zaterdagavond zat iemand aan tafel een paar kippenbouten te eten. Al snel kwam er een kat bij. Om iets preciezer te zijn, er kwam één van de tien katten die daar in huis wonen. En om heel precies te zijn, het was Scary die er even bij kwam. De persoon die de kippenbouten zat te eten, kon Scary niet aanhalen, maar ik kon dat wel. Scary genoot er zelfs van. Niet dat het erg lang duurde, Scary was na een paar minuten er al weer vandoor, maar in die korte tijd, was ik helemaal om. Ik wist op dat moment dat ik Scary mee wilde nemen.

Toen ik later naar bed ging, zag ik Scary op zijn plekje op de overloop liggen en wilde ik proberen of ik hem nu ook aan kon halen. Het kon en Scary genoot er overduidelijk van.
De volgende morgen, zondagmorgen dus, kon ik hem niet meer aanhalen, maar dat deerde mij niet, Scary had mijn hart al gestolen. En in de middag kon ik Scary weer gewoon aanhalen.

Maandag was het weer tijd om naar huis te gaan, samen met Mikey en Scary.
Maar Scary liet zich wel door mij aanhalen, maar oppakken lukte nog niet. Scary vluchtte weg naar de bijkeuken die een verdieping lager is. We konden hem niet meer vinden, maar na lang zoeken vonden we hem ergens achter. Daar vandaan vluchtte hij nog een verdieping lager en ben ik achter hem aangegaan met de reismand. Hij trachtte weer naar boven te vluchten, maar voor hij er erg in had, zat hij al in de reismand. Het viel ons op dat Scary erg rustig was en even later wisten we waarom dat was. Het was Scary niet die in de reismand zat, maar een kater die er erg veel op leek. We hebben die kater weer vrijgelaten en ik ben weer naar beneden gegaan om Scary te zoeken. Al snel had ik hem gevonden en ook deze keer zat de kater snel in de reismand. Nu was het ‘normaal’ te noemen, want Scary trachtte uit de reismand te ontsnappen. Iets wat hem nog lukte ook.
Hij kreeg het voor elkaar om het deurtje van de reismand open te krijgen en weg te vluchten. Hij vluchtte de bijkeuken weer in en zocht hij een plekje hoog in de stelling op. Ik besloot om hem daar nog even te laten en hem wat tot rust te laten komen. Zo af en toe liep ik er eens heen, klom op een ladder en probeerde ik of ik Scary aan kon halen. Scary liet zich alweer snel aanhalen en ik merkte dat hij er ook steeds rustiger van werd.

Maar hem daar weer weg te halen leverde een probleem op. Door mijn handicap sta ik niet stevig op een ladder en vond het gevaarlijk om hem er af te halen. Gelukkig kwam de man na een paar uur thuis en kon hij Scary eraf halen en gelijk in de reismand stoppen. Een spanband zorgde ervoor dat Scary er nu echt niet meer uit kon.
Het was net of Scary dat wist, want hij was nu een stuk rustiger.

Eindelijk konden we aan de reis naar huis beginnen. Scary werd in de auto gezet en bleef rustig zitten. Tijdens het rijden bleef hij stil, hij heeft geen enkel geluid gemaakt. Als ik voorzichtig een vinger in de reismand stopte, kreeg ik gelijk een paar kopjes tegen mijn vinger aan. De reis verliep vlot en thuis mocht hij de reismand weer uit.

Het vervolg staat »HIER« en zodra Scary zich hier wat meer thuis voelt, zal ik een foto van hem plaatsen.