Het is zover. Het tweepotig ongeval heeft alle verstopplekjes voor Scary dicht gemaakt. Als het goed is, kan Scary zich nergens meer achter, of onder, verstoppen. Hij moet nu ergens in het zicht blijven. Oké, het plekje achter het gordijn is er nog, die is in een hoek van de huiskamer, maar het gordijn is er voor weggehaald. Ik kan Scary al vanaf meters zien. En hij mij ook, natuurlijk.
Nu zie ik ook goed de angst in de ogen van Scary. Maar dat hoeft helemaal niet, want Mikey, de tweepotige voergever en ik zijn allemaal héél erg lief. Ik ben de liefste natuurlijk en weet je waarom? Ik ben de enige die Scary best wil helpen om een nieuw verstopplekje te zoeken. En als ik er één heb gevonden, ben ik best bereid om hem de weg te wijzen. Voor de zekerheid loop ik er wel achteraan om te kijken of Scary mijn aanwijzingen goed opvolgt. En als hij gaat rennen, ren ik wel mee. Dat is toch heel lief van mij?
Maar goed, na wat omzwervingen van Scary door het huis, op zoek naar een nieuw verstopplekje, werd ik even in de gang gezet door het tweepotig monster. En natuurlijk ging de deur dicht. Nu kan ik Scary niet helpen.
Uiteindelijk is Scary achter het gordijn, waar geen gordijn meer voor hangt, belandt. Hij zit daar nu heel zielig en angstig om hem heen te kijken en durft echt helemaal niks meer. Ik vindt dat toch wel zóóó zielig, dat ik er heen wil om hem te troosten. Hem wil vertellen dat ik persoonlijk hem zal begeleiden naar een nieuw verstopplekje als ik die gevonden heb.
Maar daar gooit die tweepotige ballengooier roet in het eten. Niet letterlijk, hoor. En met roet bedoel ik tennisballen en die gooit hij niet in het eten, maar naar mij.
Inmiddels heb ik zeker wel tien keer een tennisbal naar mijn mooie koppie geslingerd gekregen. Gelukkig kan die tweepotige misgooier niet mikken en heb ik er nog maar twee echt tegen mijn kop gehad. Een stuk of vier tegen mijn lijf en/of pootjes en de rest was gewoon mis.
Niet dat het wat uitmaakt, want ik schrik er toch elke keer weer van. Ik ren een klein stukje hard weg, zodat de tweepotige halfblinde kan zien dat ik niet echt onderweg was naar Scary.
En weet je wat er net gebeurde?
Toen de tweepotig geval even niet oplette, liep ik toch even naar Scary. Gewoon om een babbeltje te maken. De huisregels uitleggen en zo. Even vertellen wie hier de baas is en dat ben ik, natuurlijk. Maar Scary begon keihard te blazen tegen me. Nog voor ik ook maar één miauwtje kon geven. Van schrik grom ik naar Scary. Ook omdat ik Scary duidelijk wil maken dat hij stil moet zijn, anders kan ik hem nooit alles uitleggen. En omdat ik gromde, begon het tweepotig monster ook opeens keihard te grommen.
Mijn hemel, mijn oortjes tuten nog na. Wat kan dat tweepotig monster grommen, zeg. Ik ben er zo van geschrokken dat ik eerst een uurtje op een stoel moest gaan liggen bijkomen voor ik dit kon gaan typen. Natuurlijk lag ik wel op de stoel die het dichtste bij Scary staat, zodat ik alles goed in de gaten kan houden.
Eigenlijk had ik wel wat hulp van Mikey verwacht toen het tweepotig monster begon te grommen, maar weet je wat Mikey deed? Die rende keihard door het hondenluikje naar buiten. Wat een held is dat, zeg. En niet eens op sokken, want hij loopt op zijn blote pootjes.
Maar ik ben wel blij dat die tweepotige lieverd Scary helpt.
Scary is nu nog erg bang, maar die tweepotige aanhaalmachine mag nog steeds dicht in de buurt van Scary komen. Scary doet dan helemaal niks. Hij krijgt dan lieve woordjes en zalige kriebels van het tweepotig geval. Je ziet dat de angst in de ogen van Scary iets minder wordt. Jammer genoeg mag het tweepotig ongedierte Scary nog steeds niet oppakken. Maar ik weet zeker dat het wel goed komt.
Misschien duurt het nog een paar dagen, of een week . . . of een maand. Maar ik weet zeker dat Scary zich hier helemaal thuis gaat voelen.
Ik ga weer vlug terug naar mijn stoel om Scary in de gaten te houden en om oranje tennisballen te ontwijken.
Tot schrijfs!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten