Asociaal

Al jaren dacht ik dat ik asociaal bezig was. En al die jaren voelde ik mij daar erg prettig bij. Ik deed iets wat niet mocht, ik was stout bezig. Eigenlijk genoot ik er gewoonweg van. Heerlijk om iets te doen wat niet mag, iets doen wat asociaal is.

Maar wat blijkt nu? Ik was al die jaren niet asociaal bezig, maar ik was juist sociaal bezig. Door één klein rotberichtje in de krant, is mijn hele gevoel in de war. Ik blijk helemaal niet asociaal te zijn, maar sociaal. Kan ik hier wel mee omgaan? Wat gaat er nog meer in mijn leven veranderen?

Ik liet altijd de krant liggen in de trein of bus. Gewoon nonchalant op de bank achterlatend. Niks meenemen, ik had hem toch al uit. Wat moet ik dan met het oud papier? Ik ga het toch niet meenemen naar huis om het daar bij het oud papier te gooien? Mooi niet!!

Als ik een trein of bus instapte, dan pakte ik zo’n gratis krant. En aangezien hij geleverd is door de vervoersmaatschappij, mogen ze ook voor de verdere verwerking opdraaien. Ik ga toch niet hun troep opruimen?

Eigenlijk nam ik de krant gewoonweg niet mee omdat ik hem niet mee wilde nemen.

Je steekt zo’n Metro of Spits in je jaszak. Hij past er nooit helemaal in, dus meer dan de helft steekt nog uit en dat is erg uitnodigend voor zakkenrollers. Want wees nu eens eerlijk, een krant die zover uitsteekt, is toch makkelijk te rollen? En als ze dan toch bezig zijn, kunnen ze de rest ook wel doen.

Of ze steken zo’n halfuitstekende krant in de fik. Dan sta je op het station op een plek te roken waar het helemaal niet mag en dan krijg je nog een boete op de koop toe. En je hebt al een half afgebrande jas.

Of ik word door een wildvreemde man, of vrouw, aangesproken. Ik weet niet wat ze willen, misschien willen ze mij wel beroven. Angstig kijk ik om me heen of ik politie zie. Maar die zijn er alleen als je ze niet nodig hebt, nooit als je ze wel nodig hebt. Met angst in mijn hele lijf hoor ik de andere persoon aan en nadat ze het voor de derde keer vragen, omdat ik uit angst niet goed luister en alleen maar schichtig om me heen kijk voor vluchtroutes, blijkt dat ze alleen maar om de krant vragen die half uit mijn jaszak steekt.

Of ik verlies de krant. Hij steekt zover uit de jaszak dat het heel makkelijk kan. En dan schiet het door mijn hoofd of ik niet meer verloren ben. Ik begin te shaken en voel al mijn zakken na. Zelfs mijn broekzakken. Ik draai me om en kijk mijn net gelopen route terug of ik niet iets op de grond zie liggen wat van mij zou kunnen zijn.

Zal ik hier aan kunnen wennen? Zal ik voortaan de gratis krant mee kunnen nemen zonder bang te zijn of in paniek te raken? Of zal ik dan toch maar sociaal worden en de krant gewoon achterloos op de bank laten liggen als ik de trein, of bus, verlaat?

Gelukkig heb ik nog de tijd om hier aan te wennen, want ik reis zelden met het openbaar vervoer.