Het begon ruim een week geleden, toen het tweepotig geval spullen ging verzamelen. Ik weet dan wat er gaat gebeuren, hij gaat een paar dagen weg. Samen met Mikey gaat hij er vandoor en laat mij alleen thuis. Ik begon al helemaal blij te worden, want deze keer zou ik niet alleen zijn. Samen met Scary blijf ik thuis. Samen in één ruimte, dus kan ik mij heerlijk uitleven op Scary. Hem vertellen dat ik degene ben die de baas is, dat hij de rest van zijn leven achter de bank mag blijven en al dat soort fratsen.
Maar nee, zo verliep het niet. De tweepotige globetrotter had boven eten, drinken en een toilet neergezet en vlak voor het tweepotig geval wegging, werd ik boven neergezet. Gescheiden van mijn grote vriend Scary. Nu werden al mijn plannen om vriendjes te worden met Scary in de war gegooid.
Het werd een zware week. Ik kwam niks te kort boven, hoor. Er zijn genoeg lekkere slaapplekjes en er valt genoeg te ravotten, maar ik kan niet bij Scary komen. Meer wil ik eigenlijk niet kwijt over die week, hij was traumatisch genoeg voor mij. Ik kon niet eens naar buiten kijken om hapklare vliegende brokken langs te zien vliegen.
Maar het tweepotig monster kwam weer thuis. Samen met het vierpotig monster, Mikey genaamd. Ik was door het dolle heen, want nu mocht ik weer naar beneden komen en de huiskamer weer in. Ik gilde het uit, ik rende de trap op en neer en stuiterde tegen de deur aan, toen ik een paar treden teveel tegelijk wilde nemen.
En toen begon mijn werk. Uiteraard moet ik mijn kriebels halen, maar ook moet ik kijken waar Scary is. Ik liep mijn neus achterna en had hem al snel gevonden. Hij was niet op zijn geliefde plekje achter de bank, maar zat onder een heel klein kastje.
Voor ik erheen liep, heb ik het tweepotig aanhaalmachine duidelijk gemaakt dat ik heel erg lief ben. Dat werd beloond met een lading kriebels in mijn nek. Daarna naar Scary. Hem vertellen dat ik weer beneden ben, dat ik weer met mijn vers gevijlde nageltjes weer bij hem kan komen. Dat hij nu niet meer ongestoord door het huis kan lopen.
Scary had waarschijnlijk grootheidswaanzin gekregen in de afgelopen week, want hij liet me al snel merken dat hij het hier niet mee eens was. Al snel hadden we een handgemeen, of moet ik zeggen: pootgemeen, met elkaar.
Al snel rollebolde we door de hele huiskamer heen. Daarna nog even de badkamer en we eindigden in de keuken. Daar maakte Scary een onmogelijke snoekduik en belandde achter de wasmachine.
Vol trots liep ik naar het tweepotig geval, dat zich ‘baas’ noemt, en wil hem vertellen wat er gebeurd is. Maar ik schrik me rot, er liggen zoveel haren, dat ik een geheel nieuwe vacht kan aanmeten als ik dat wil. En toch weet ik zeker dat Scary nu niet kaal is, net zo min als ik.
Nog voor ik op schoot kan springen en mijn kriebels in ontvangst kan nemen, staat het tweepotig geval op en begint alle haren bij elkaar te vegen. Blij klinkt hij niet, maar daar kan ik toch niks aan doen?
De volgende ochtend herhalen Scary en ik ons spelletje nog een keer. Al hielden we het nu alleen in de keuken, zodat het tweepotig gevaar alleen maar daar hoeft te vegen. Maar het maakt niks uit, de tweepotige mopperpot word er niet vriendelijker door.
In de middag ben ik rustig naar Scary gelopen om te vragen of we nog een keertje kunnen rollebollen. En nog voor ik het kan vragen. liggen we weer te rollebollen in de keuken.
Nu word de tweepotige heethoofd echt boos en al snel voel ik een hand in mijn tere nekje. Hij tilt mij op en zet mij op de trap neer en sluit daarna de deur.
Ik zit weer boven opgesloten.
Met luide kweelgeluiden laat ik merken dat ik zielig ben en graag weer naar binnen wil. Maar dat maakt geen indruk bij de tweepotige klungel. Hij blèrt terug dat ik voorlopig boven moet blijven. En wat kan hij hard blèren! Veel harder dan mij!
Bijna drie uur (!) heb ik daar zitten kwelen. In de tussentijd probeerde het tweepotig geval Scary tot rust te krijgen. Iets wat maar niet wilde lukken.
Uiteindelijk mocht ik weer binnenkomen en ik mocht zelfs weer naar Scary toe van het tweepotig geval. Maar ik blijf wel even uit de buurt van Scary. Drie krassen op mijn mooie snuit vind ik wel genoeg.
Scary zit nog steeds achter de wasmachine. ’s Nachts komt hij er wel vandaan, maar gaat er snel weer achter zitten als het ochtend wordt.
Het ‘gewone’ leventje gaat weer gewoon door. Mijn dagelijkse dosis kriebels, lekker eten, luieren en Mikey plagen. Eigenlijk is er niks veranderd, behalve dan dat Scary nu niet achter de bank zit, maar achter de wasmachine zit.
Maar vriendjes zijn Scary en ik nog steeds niet . . .
sjucht . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten