Twee bijdehandjes

“Goedemorgen, meneer. Spreek ik met de heer *****?

“Wie wil dat weten?” vroeg ik.

“Dat zou ik graag willen weten, meneer.”

Oké, ik heb een bijdehante meneertje aan de telefoon. Normaal ben ik dat en dat vind ik meer dan genoeg. Twee bijdehandjes aan de telefoon gaat niet echt werken . . .

“Ik vind het niet nodig dat u dat weet.”

“Waarom vind u dat niet nodig meneer?”

“U belt mij met ‘nummer onbekend’, als ik opneem stelt u zich niet eens voor en dan wilt u, als grote onbekende van mij, weten wie ik ben. U bent degene die mij belt, dan mag u zich als eerst bekend maken. U mag mij vertellen wie u bent, waarom u mij in mijn kostbare tijd lastig valt en dan mag u weer ophangen.”

Na een korte stilte begon de man weer te spreken.

“Ik ben de heer **** en ik bel namens ****. Ik heb een prachtige aanbieding voor u. Speciaal voor u . . .”

Ik laat meneer niet uitspreken, want ik ben helemaal niet geïnteresseerd in wat hij te vertellen heeft.

“Dat u een prachtige aanbieding heeft, had ik al gesnapt. Maar u legt mij niet uit waarom u mij van mijn kostbare tijd beroofd. Legt u dat maar eerst eens uit, voordat u die speciale aanbieding verteld.”

“Nou . . . Als ik de aanbieding mag vertellen, snapt u gelijk waarom ik, zoals u het noemt, u van uw kostbare tijd beroof.”

“Nee, dat mag u niet. Ik wil eerst weten hoe u het in uw hoofd haalt om mij te bellen, erg ongeïnteresseerd bij mij overkomt en dan denken dat u mij nog iets kan verkopen. Van uw verkooppraatje klopt helemaal niets. Mensen die mij op die manier benaderen, zal het nooit lukken om mij iets te verkopen. Iets wat toch al nooit lukt via een telefoonlijn. Ik ben een persoon die het product, wat ik eventueel zou willen hebben, wil zien. Ik wil het kunnen voelen en de cijfers zien. En al dat soort zaken is niet te zien en te voelen via een telefoonlijn. Dat is ook de reden dat ik vind dat u mij van mijn kostbare tijd beroofd. Uw verkooppraatje is eigenlijk erg slecht te noemen. U komt bijdehand over, daardoor komt u bij mij ook als erg onvriendelijk over en dat zou al genoeg reden zijn om uw speciale aanbieding niet te nemen.”

“U komt anders ook erg bijdehand over, meneer.”

“Dat meen je niet . . .”

“En zo vriendelijk klinkt u ook niet.”

“Dat is niet zo gek met zo’n persoon als u aan de telefoon. Als u nu eerst een cursus goede manieren gaat volgen en dan met een ervaren iemand een verkooppraatje in elkaar zet, maakt u meer kans om iets te verkopen. Op deze manier zal het u alleen maar lukken om aan dove mensen iets te verkopen.”

“Ik weet zeker dat als u deze aanbieding hoort, dat u hem graag zou willen hebben.”

“Denkt u dat? De enige aanbieding die ik zou willen hebben, is dat ik voor € 5,00 per maand gratis kan bellen, sms’en, en al die ellende die een mobiele telefoon tegenwoordig kan. Onbeperkt en zonder limiet.”

“Dat is onmogelijk, meneer.”

“Dat weet ik. Daarom hou ik het gewoon bij mijn prepaid telefoontje, waar ik mee kan sms’en en kan bellen. Al die andere ellende hoef ik niet. En zo ben ik nog geen € 5,00 euro per maand kwijt. En elke bedrag wat u gaat noemen van uw speciale aanbieding zal meer zijn, dus ben ik duurder uit dan ik nodig heb.”

“Ik weet zeker dat u al die andere functies ook zal gebruiken als u ze heeft. En dan zal u ontdekken dat het erg makkelijk is.”

“Ik weet zeker dat ik al die ellende die het meer kan dan bellen en sms’en niet zal gebruiken, dus waarom zou ik dan vier keer zoveel gaan betalen per maand?”

“Ik denk niet dat wij zaken kunnen doen en dat u geen gebruik wil maken van deze speciale aanbieding.”

“Natuurlijk kunnen wij zaken doen. Maar zover ik weet, is de klant nog altijd koning en deze koning wil graag voor € 5,00 per maand vrij kunnen bellen en sms’en. Als dat bij u niet mogelijk is, kan u net zo goed uw speciale aanbieding zelf houden, want aan mij zult u het niet kwijtraken. Ik weet wat ik verbruik en ik weet wat ik wil. Als u daar niet aan kan voldoen, dan mag u vertrekken.”

“Ik wens u nog een fijne dag, meneer.”

Nog voor ik iets terug kon zeggen had hij de verbinding al verbroken.