De Potloodventer

Daar loopt hij. Met schichtige blikken kijkt hij om zich heen. Dat zijn harige benen met knokkelknieën onder zijn lange jas vandaan pronken, stoort hem niet. Hij is hier voor een doel. Een missie die hij moet volbrengen. Hij weet dat de politie hem in de gaten houd, maar hij kan niet stoppen, hij moet het doen. Zijn gevoel zegt dat hij er goed aan doet, dat hij niks fout doet.

Eindelijk ziet hij een slachtoffer. Hij loopt erheen en observeert haar van achter een boom. Als het kleine meisje vlakbij is, springt hij achter de boom vandaan en staat nu voor het meisje. Zijn handen zitten nog in de jaszakken en opeens doet hij zijn armen wijd. Het meisje schrikt. De man laat een grijns zien. Het meisje herstelt zich en schud nee met haar hoofd. Daarna draait ze zich om en rent gillend weg. De man blijft in verbijstering achter.

Een agent ziet het allemaal gebeuren en loopt de kant van de man op. De man had de agent ook al gezien en hij verdwijnt in de struiken. De agent denkt dat hij de man kan volgen en duikt ook de struiken in, maar de man is al verdwenen.

Zachtjes vloekt de agent en gaat terug naar het wandelpad. Hij kijkt nog eens om hem heen en vervolgd daarna zijn ronde door het park. Hij is er van overtuigd dat hij de man in de vieze, oude regenjas vandaag nog wel ziet. En hem misschien eindelijk eens op kan pakken, zodat hij de man achter tralies kan zetten. Misschien zit er wel promotie in en kan hij eindelijk wijkagent worden. Dat lijkt hem veel beter dan altijd maar in het park te moeten patrouilleren.

De man ziet zijn volgende slachtoffer al lopen. Alleen jammer dat het kleine meisje begeleid word door haar moeder. Hij ziet hoe vrolijk het meisje om haar moeder heen danst en springt. Zachtjes staat hij al te grijnzen. Het kwijl loopt uit een mondhoek. Langzaam haalt hij een hand uit zijn jaszak en veegt zijn mond af.

Hij loopt naar een bankje en gaat zitten. Hij kiest juist voor dit bankje, want het meisje en haar moeder moeten langs dit bankje komen. Zo kan hij het meisje goed bekijken, in zich opnemen. Het jonge, vrolijke gezicht van het meisje zien. Hij is gek op kleine meisjes.

De moeder zag een man op het bankje zitten. Ze vond het maar vreemd dat ze zijn harige benen kon zien onder zijn lange jas vandaan. Maar het is mooi weer, misschien heeft de man er wel een korte broek onder de jas aan. Dat kon ze niet zien. Met een argwanende blik loopt de moeder langs het bankje met de man. Haar dochtertje springt vrolijk om haar moeder heen. Ze heeft bloemetjes in haar hand en als ze er weer één ziet, dan rent ze erheen en plukt het bloemetje om het bij de andere te voegen.

De man blijft nog even in gedachten op het bankje zitten. Het meisje en haar moeder zijn al enkele minuten geleden langs gelopen voor hij weer in beweging komt.

Hij moest even aan zijn eigen dochtertje denken. Zijn dochtertje, afgenomen door zijn ex-vrouw. Sinds de scheiding heeft hij haar niet meer gezien en dat is nu al meer dan drie jaar geleden. Alle brieven, kaarten en pakketjes worden ongeopend terug bezorgd. Hij weet waarom hij zijn dochtertje niet mag zien van zijn ex-vrouw. Zij wil dat hij stopt. Stopt met zijn missie in het park. Dat hij een baan gaat zoeken en zo zijn gezin kan onderhouden. Hij weet zeker dat zijn ex-vrouw nog van hem houdt.

Nu slentert hij weer door het park. Op zoek naar het volgende slachtoffertje. Hij prijst zich al gelukkig dat hij twee mooie, kleine meisjes heeft gezien. Bij één kon hij zelfs even zijn jas openen, maar het meisje wilde niet. Dat vond hij zo jammer, hij wilde haar zo graag alles laten zien. Laten zien wat hij allemaal in “huis” had.

Bij het derde en vierde meisje liep het niet veel anders. Op het moment dat hij zijn jas opende, begonnen ze te gillen en renden ze weg. Gelukkig was de agent niet in de buurt als de meisjes begonnen te gillen.

Opeens zag hij haar lopen. Als twee druppels water als zijn dochtertje, zoals zij er drie jaar geleden er uit had gezien. Hij moest en zou dat meisje zijn handeltje laten zien. Dan zou zijn dag perfect zijn en kon hij weer naar huis gaan. Behoedzaam kwam hij in de buurt van het meisje. Alsof het zo moest zijn, draaide het meisje zich om en keek de man recht in zijn ogen.

In een reflex deed de man zijn jas open. De mond van het meisje ging uit verbazing open.

“Wat heeft u een mooie.” zei het meisje.

“Je. . . je mm-mag het we-wel even aanraken, hoor.” stamelde de man.

Het meisje keek de man met een glimlach aan.

“Mag dat echt, meneer?” vroeg ze vrolijk.

“Natuurlijk mag dat, meisje.”

Het meisje deed een stap naar voren en stak haar hand uit.

De man werd week in zijn knieën en voelde hoe de spieren hun best deden om de man staande te houden.

Het meisje raakte de potlood aan en voelde eens goed.

“Is hij altijd zo hard, meneer?”

“Ja.” was het enige wat de man uit kon brengen. Het kwijl liep weer uit zijn mond, maar deze keer gaf de man er geen aandacht aan.

Nog even. . . en dan gaat het meisje voor de bijl, dacht hij.

Het meisje kneep nog eens extra hard in de potlood.

“Maar om ze te mogen hebben,” zei de man gehaast, “dan moet je er wel voor betalen.”

Het meisje keek beteuterd, ze had geen geld bij zich. Alleen de vijftig cent die ze had terug gekregen van de ijscoman. Maar die vijftig cent moest ze terug geven aan haar moeder.

“Hoeveel kost het dan, meneer?” vroeg het meisje met vragende blik.

“Alle kleuren potloden kosten 15 cent per stuk. Maar je krijgt er 15 voor 50 cent. Ik heb alle kleuren kleurpotloden bij me.”