Maandagmorgenblues

Soms . . .

Soms zijn er van die ochtenden die je liever overslaat.

Afgelopen nacht heb ik goed geslapen, tot een uur voor de wekker af zou lopen. Ik werd wakker en was gelijk klaarwakker. Normaal gesproken stap ik dan ook maar mijn bed uit, want wakker liggen in bed is geen moer aan. Maar deze keer lag ik nog wel erg lekker en ben blijven liggen.

Met het gevolg dat ik weer in slaap viel. In een hele diepe slaap, want ik heb mijn wekker uitgezet zonder dat ik het weet en dat is erg zeldzaam. Het duurt altijd even voor ik van de wekker wakker word, maar zodra ik de wekker hoor, ben ik wakker en zet dan wekker uit en sta dan op. Maar als ik de wekker in mijn slaap uit zet, dan sta ik dus niet op, maar slaap ik gewoon door.

Een uur later dan dat mijn wekker af had gelopen, schrok ik wakker. Wakker met een bonkende koppijn en pijn in mijn hele donder, voornamelijk in de pootjes van me.

Ik weet het gelijk: het wordt niks vandaag . . .

’s Nachts gaan Mikey en Skreewert mee naar boven, zodat Scary even zijn pootjes kan strekken, eten en een bezoek kan brengen aan de kattentoilet zonder dat Skreewert hem op de huid zit. Helaas durft Scary nog steeds niet tevoorschijn te komen, al komt er langzaam wel verandering in. Heel erg langzaam.

Mikey springt altijd zijn mandje uit als hij merkt dat ik op ga staan en huppelt dan alvast vrolijk naar beneden en staat daar voor de deur te wachten.

Skreewert slaapt altijd achter een kastje. Geen idee waarom het daar zo lekker is, maar hij doet het al maanden. Als ik uit bed komt, komt hij onder het kastje door en laat dan luidkeels horen dat hij ook wakker is. Maar vanmorgen niet . . .

Na vijf minuten roepen gaf ik het maar op en ben naar beneden gegaan. Maar nog voor ik de trap af was, zie ik de kop van Skreewert boven aan de trap verschijnen. Een kop die nog op slaapstand stond. Na drie keer uitgebreid gegaapt te hebben, was meneer bereid om aan de afdaling van de trap te beginnen. Halverwege de trap, daar waar ik ongeveer stond te wachten, vergat hij even dat hij op de trap liep en donderde pardoes naar beneden. Skreewert belandde bovenop Mikey en kletterde daarna tegen de deur aan. Half versuft stond hij op en gaf Mikey een paar flinke klappen.

Ik loop verder naar beneden en doe de deur open. Mikey rent in één keer door naar zijn kattenluikje en gaat zijn behoefte doen in de tuin. Skreewert komt niet verder dan de tafel. Hij twijfelde of hij er wel op zou gaan springen, of dat hij eerst iets anders moest gaan doen.

Ik loop eerst maar naar het toilet. Zo aan mijn blaas te voelen is het hoogtijd om wat te gaan lozen. Ik zie dat de rol wc-papier op is en pak een nieuwe. Daarna begon de goocheltruc, want hoe ik het gedaan heb, weet ik niet, maar de nieuwe rol wc-papier belande in de toilet.

Ik hoorde mezelf zuchten . . .

Bij het aankleden sta ik te twijfelen of ik gelijk mijn -schoongewassen-  werkkleding aan zal doen, of gewoon mijn ‘dagelijkse kloffie’. Met andere woorden: zal ik toch wat gaan doen vandaag, ondanks het vreemde begin? Of besluit ik om vandaag de dag maar over mij heen te laten stromen en lijdzaam afwachten wat er komen gaat?

Ik kon waarschijnlijk geen besluit maken, want nadat ik klaar was met aankleden had ik wel mijn werkbroek aan, maar verder mijn ‘dagelijkse kloffie’.

Mijn ontbijt werd ook niet echt wat.

Nadat ik mijn brood had klaargemaakt, heeft Mikey het opgegeten. Niet dat hij het gepikt had, maar ik was klungelig om mijn houten bord met brood van de aanrecht af te schuiven. Het belandde vlak voor de neus van Mikey en die bedenkt zich niet en hapt gelijk toe.

Voor de zekerheid heb ik geen glas melk gepakt, maar gewoon het pak zelf om uit te drinken. Kan ik in ieder geval geen glas breken . . .

Nog tijdens het ontbijt, de tweede poging ging wel goed met het klaarmaken, kreeg ik een telefoontje van een kennis. Het herstel van haar operatie verloopt niet zo goed als verwacht en gaat voorlopig naar een verzorgingstehuis omdat ze niet voldoende voor zichzelf kan zorgen. Daarna kreeg ik een bericht van een vriendin dat haar dochter ziek is en waarschijnlijk een bezoek moet brengen aan het ziekenhuis.

Fijn . . . Mijn ochtend begon al zo lekker . . .

Opeens mis ik mijn thermoskan met thee . . .

’s Morgens zet ik vaak een grote pot thee, zo’n anderhalve liter, en daar doe ik dan de hele dag mee. Maar nu zie ik de thermoskan nergens . . .

Ik loop naar de keuken en zie dat hij daar nog staat. Theemok en theezakje staan ernaast. In de waterkoker zit water. Moet hem alleen nog even aanzetten . . .

Even twijfel ik of ik dat wel zal doen. Het zou mij niets verbazen als het water zou veranderen in een kippensoepje en ik lust helemaal geen kippensoep!!

Na het ontbijt besluit ik om toch maar wat te gaan doen. Stilzitten is niet echt mijn hobby en ik heb er zin in vandaag. De bonkende hoofdpijn is afgezakt tot een minuscuul aanwezig getik in mijn hoofd. De rest zal ook nog wel verdwijnen als ik aan de gang ben gegaan. De pijn in mijn donder is weg, op de dagelijkse pijn in de pootje na.

Ik loop mijn ‘werkruimte’ in en na twintig minuten ben ik al drie keer mijn meetlint kwijt geweest. Mijn potlood, je weet wel: degene waar mee geschreven kan worden, heb ik al in twee stukken gebroken. Het stukje hout wat ik op maat wil zagen, is al minstens vier keer op de grond gevallen.

Nee . . . Het word niks vandaag . . .

Ik besluit om er maar een extra rustdag van te maken . . .

Ik doe helemaal niets meer . . .

Ik ga geen boek lezen, want die zal halverwege wel overgaan in het Chinees . . .

Ik ga niet een stuk met Mikey lopen. Met deze mist zal niet hij, maar ik de sloot in lopen . . .

Ik ga niet met de auto weg. Zoals deze dag al is, zal de auto ergens in Sint Juttemis uitkomen en ik wil helemaal niet naar Sint Juttemis . . .

Ik ga wel naar het zwarte scherm van de televisie zitten staren, want de afstandsbediening zal waarschijnlijk spontaan uit elkaar vallen, verdwijnen of anderszins iets mee gebeuren . . .

Het is een echte maandagmorgen . . .