Hangbuikzwijntje

Geen idee wat dat mag zijn, maar blij ben ik er niet mee.

Dat tweepotige globetrotter was weer eens een weekje weg en aangezien Scary nog steeds niet goed naar mij luistert, moest ik weer voor een week naar boven. Ik doe toch echt mijn best, maar Scary wil niet meewerken.

Maar goed, ik zat dus weer eens een week boven. Die tweepotige gedachteloze was helemaal vergeten om wat speeltjes voor mij boven neer te leggen, dus jullie snappen wel dat ik erg weinig beweging had. De enige echte beweging die ik had, was naar mijn voerbakje lopen. En naar mijn kattentoilet, maar die stond vlak naast het voer. Voor de rest heb ik eigenlijk alleen maar liggen slapen.

Eindelijk kwam dat tweepotig ongeval weer thuis. Samen met Mikey. Ikke natuurlijk dolblij. Ik ben de trap afgerend en ben door het raam naar Mikey en de tweepotige backpacker gaan kijken. Uiteraard schreeuwde ik ze beide toe, zo blij was ik dat ze er weer waren.

Maar dat tweepotig onding deed de deur niet eens open voor me. Hij ging uitgebreid op de grond liggen om Scary een flinke dosis kriebels te geven. Ben ik dan soms niet belangrijk genoeg? Hoort die tweepotige dove zo slecht dat hij niet door heeft dat ik naar binnen wil?

Het tweepotig geval staat weer op en zwaait eens lief naar me. Daar heb ik toch niks aan? Ongeduldig loop ik wat heen en weer op de trap. Ik zet mijn voorpootjes tegen het raam in de deur aan en geef nog een paar ferme aria’s ten gehore. Nu begrijpt de tweepotige slimmerik mij en doet de deur open. Ik ren naar binnen en spring gelijk op tafel. Daar ga ik uitgebreid liggen en roep het tweepotige kriebelmachine. Hij komt gelijk naar mij toe en geeft mij een flinke dosis kriebels. Hij begint op mijn lief koppie en in mijn nek. Daarna veegt hij met zijn hand over de zijkant van mijn gespierde lijf heen en zegt iets. Iets wat helemaal niet zo lief klinkt. Iets wat ik helemaal niet als een compliment beschouw. Hij zegt dat ik op een hangbuikzwijntje lijk.

Oké, ik heb wat veel gegeten en weinig bewogen, maar om mij nu gelijk hangbuikzwijntje te noemen vind ik wat ver gaan.

Al moet ik wel toegeven dat ik wat moeite had om op tafel te springen. Het was net of de tafel hoger was en ik kwam er nog maar net goed op. Dat kan toch niks met mijn goedgevulde buik te maken hebben?

Het werd tijd om te kijken of Scary al naar mij wilt luisteren. Omdat het tweepotig ding opeens binnen kwam, had hij geen tijd genoeg om achter de bank te gaan. Hij verkoos een heel klein plekje onder een kastje.

Ik wist gelijk dat Scary zich niet zo rond had gegeten, want anders had hij daar niet onder gepast.

Op verzoek van de tweepotige dwingeland, heb ik Scary met rust gelaten. Ik ben er maar één keer heengelopen en heb heel even zitten blazen naar hem. En dat was genoeg om Scary nog verder onder dat kastje te krijgen.

Toen we vanmorgen weer beneden kwamen, keek ik gelijk of Scary nog onder het kastje zat. Maar helaas . . . Scary zat daar niet meer. Nu kon ik met mijn goedgevulde buikje helemaal op de bank gaan klimmen om te kijken of Scary achter de bank zat.

Maar daar was Scary ook al niet.

Nu kon ik de hele benedenverdieping af gaan struinen om te kijken waar Scary zich verstopt heeft. Ik vond hem achter de wasmachine. Ik weet dat het tweepotig geval het niet leuk vind dat Scary daar zit en ik zit al te wachten tot hij hem daar weghaalt. Met een beetje geluk krijg ik dan de kans om Scary te plagen.

Tenminste . . .

Als die dikke buik van mij dat toelaat . . .

En Scary niet te hard gaat rennen . . .