Kaal

Ik weet het, het is even geleden dat ik hier wat neer gekrabbeld heb. Een echte rede heb ik er niet voor, het liep gewoon zo, denk ik. Maar dat wil niet zeggen dat er niks gebeurd is.

Een paar dagen geleden zei dat tweepotig aanhaalgeval dat ik een kale plek op mijn hoofd had. Natuurlijk geloofde ik daar helemaal niets van. Ik, een flinke jonge kater, die al kaal word? Onmogelijk. Maar die tweepotige kattendrager pakte mij op en hield mij voor de spiegel. Nog voor hij het kale plekje kon aanwijzen, zag ik het al. Ik wilde gelijk weg, ik wilde dat niet zien. Ik . . . KAAL!

In een donker hoekje heb ik dit zitten verwerken. Alhoewel . . . verwerken zal ik het nooit. Als dat kale plekje groter gaat worden, durf ik mij niet meer te vertonen. Nog voordat de eerste grijze haar er is, zal ik al helemaal kaal zijn. Ik, de stoere bink die kaal word . . .

Uiteindelijk ben ik maar troost gaan zoeken bij de tweepotige aanhaalmachine. Toen ik heel rustig lag te genieten op zijn schoot, bijna vergeten dat ik kaal word, begon dat tweepotig spraakwaterval er weer over. Hij zei tegen mij dat ik voortaan wat liever moest doen tegen Scary, zodat Scary geen haren meer uit mijn hoofd trekt.

Maar ik doe altijd lief tegen Scary! Natuurlijk moet hij zijn plek weten en die is achter de bank. En voor hij het in zijn hoofd haalt om daar weg te willen gaan, ga ik hem wel even inprenten dat hij daar hoort en ik in de rest van het huis. Duidelijk en simpel. Toch?

En ik denk dat in één van die lessen ik niet erg goed opgelet heb en dat Scary een plukje haar uit mijn koppie heeft getrokken. Dat moet het zijn.

Nu weten jullie gelijk dat Scary de vechtersbaas is en niet ik. Ik ben altijd lief.

Straks Scary maar even flink duidelijk maken dat hij dit niet meer moet doen. Ik duik wel even achter de bank dan . . .

Maar ik denk dat Scary doof is. Of hij is hardleers. Want gisteravond, dat tweepotig aanhaalmachine was alle aandacht aan Scary aan het geven, kwam Scary opeens achter de bank vandaan. Of beter gezegd: boven de bank uit. Hij zat opeens op de rugleuning.

Ik zat, toen Scary tevoorschijn kwam, op mijn gemakje op het bankje van Mikey. Ik werd een beetje boos op Scary, want hij weet blijkbaar nog steeds niet dat zijn plek achter de bank is.

Niet op de bank en ook niet elders in huis.

Dus met een enorme sprong vloog ik naar de bank. Ik had mijn eigen snelheid onderschat, want ik botste pardoes tegen Mikey en de rugleuning van de bank aan. Ik wist even niet wat mij overkwam. Ook wist ik niet wat ik moest doen. Dat tweepotig geval met kolenschoppen had direct een hand om mijn lief nekje heen. Hij deed niet ruw, maar had mij wel stevig vast, ik kon geen kant meer op.

Ik kon niet eens even achter de bank duiken om Scary de les te lezen. Nee, dat tweepotige knijpert las mij de les. Wat een lef heeft die gozer . . .

En Scary? Die was alweer achter de bank voor ik op de bank was. En dat tweepotige aanhaalmachine was alweer bezig om Scary van kriebels te voorzien.

Vanmorgen kwam ik weer beneden en zoals gewoonlijk ga ik kijken waar Scary is geweest. Maar ik zag allemaal vreemde dingen. Dingen die niet kloppen. Bijna al MIJN speeltjes lagen op een andere plek. Omdat wij drieën boven waren, moet Scary dat gedaan hebben. Hij heeft met MIJN speeltjes lopen spelen. Het moet toch niet gekker gaan worden hier!!

Scary moet zelf maar voor zijn speeltjes gaan zorgen. Dan kan ik die inpikken. Wel zo eerlijk, toch? Ik ben hier langer dan Scary, dus is alles voor mij.

En ik heb weer een reden om achter de bank te duiken. Deze keer om Scary te vertellen dat hij van MIJN speeltjes af moet blijven. Alleen ik mag daar mee spelen . . .

PS: Vraag niet om een foto van mijn kale plek, want die komt er niet!