Vriendschap

Alsof de duvel er mee speelt . . .

Ik worstel al een paar weken met een vriendschap en vanmorgen vroeg heb ik besloten om er een blogje aan te wijden. En dan lees ik een blog over vriendschap- en familiebanden bij een mede-blogster.

Een kleine inleiding. Die niet geheel compleet is, omdat anders deze blog op een wc-rol getypt zou moeten worden . . .

Een hele goede vriendin van mij is al jaren bezig om langzaam haar lichaam te slopen. Al jaren gebruikt ze haar medicijnen verkeerd. In de paar jaar dat ik haar nu ken, zie ik alleen maar achteruitgang. Dat komt niet alleen door verkeerd medicijngebruik, maar ook hoe zij verder leeft. Haar hele leefpatroon, eetpatroon en haar bioritme heeft ze verstoord. Alles bij elkaar opgeteld gaat ze dus lichamelijk, maar ook geestelijk, achteruit. En het lijkt wel of het afgelopen jaar het proces versneld is geraakt.

Zoiets doet mij zeer, want ze is mij best wel dierbaar.

Vanaf het moment dat ik haar leerde kennen, heb ik haar gewezen op de dingen die ze zou moeten veranderen om gezonder te kunnen leven. En daardoor zou ook haar financiële positie iets verbeteren.

Ik wil nu niet beweren dat ze mijn goedbedoelde adviezen zou moeten uitvoeren. Nee, ik kan alleen maar tips geven, dingen zeggen zoals ik het misschien zou doen, en dan mag zij het ‘vertalen’ zodat het voor haar werkt. Sommige dingen zullen ook werken, andere dingen weer niet, maar dat wil niet zeggen dat ze niet geprobeerd hoeven te worden. En daar zou ik haar graag bij helpen. Voor vrienden, en dan bedoel ik echte vrienden, doe ik dat.

In woorden liet ze vaak merken dat ze het wel met mij eens was, maar ze deed geen enkele poging om dingen te veranderen. Haar ‘leventje’ was wel makkelijk zo. Vooral niets veranderen wat haar uit haar ‘comfort zone’ zou kunnen halen.

Ook een andere vriendin is al enkele jaren bezig om haar op dingen te wijzen, maar ook daar word niet naar geluisterd. Een andere vriendin, die haar al tien jaar kent, vertelde mij dat het tien jaar geleden ook al zo was. Andere mensen, vrienden van haar, keren ook steeds meer de rug naar haar toe. Zelfs haar eigen dochter doet het.

Dan zou er toch ergens een lampje moeten gaan branden? Dan zou het toch duidelijk moeten zijn dat er iets niet goed gaat?

En de laatste tijd valt het op dat ze niet de hele waarheid verteld. Ik wil nu niet beweren dat ze liegt, maar ze verteld niet aan iedereen hetzelfde verhaal. Ze verteld wat haar uitkomt, wat in haar straatje past.

Natuurlijk, ik doe dat ook wel eens, maar mijn verhaal klopt wel. Ik wijk niet van de waarheid af, maar vertel ook niet alles aan iedereen.

De laatste weken als ik haar spreek, vraag ik niet eens meer hoe het met haar gaat. Natuurlijk wil ik het wel weten, maar kan ik haar wel geloven als ze het verteld? Verteld ze wel de waarheid? De hele waarheid?

Tot zover de inleiding, nu waar het bij mij om gaat . . .

Na verloop van tijd ga ik me dan afvragen of zij nog wel in mijn leven past. Dat zij er bewust voor kiest om haar lichaam te slopen is haar vrije keuze. Ook is het haar vrije keuze om niet de gehele waarheid te vertellen en bij een ander een afwijkend verhaal te vertellen. Daar zal ik de haar niet snel op aanvallen, want ik kan niet een andermans leven bepalen.

Maar het doet mij wel heel erg veel pijn om iemand zo te zien aftakelen. En als zij zelf haar best doet om er het beste van te maken, dan zal ik altijd bereid zijn om met raad en daad te helpen. Maar als de persoon er zelf voor kiest om het maar op zijn beloop te laten en willens en wetens weigert te veranderen zodat de gezondheid kan verbeteren, is het voor mij een verloren strijd.

Dan is het zonde van mijn tijd om daar nog wat mee te doen. Elke poging om haar aan het verstand te brengen dat ze fout bezig is en dat ze dingen voor haar zelf kan verbeteren, is verloren strijd. En zie ik haar aftakelen, ik zie haar minder worden. Zowel lichamelijk als geestelijk. Dat doet mij pijn. Heel erg veel pijn.

Als ik me voorstel dat ze nog tien jaar leeft, zal ik die pijn nog tien jaar voelen. Elke keer word die pijn weer iets erger, want de aftakeling gaat door. Kan ik dat wel aan? Wil ik dat wel aankunnen?

Zij heeft hulp nodig, hulp die ik graag zou geven, maar die categorisch word geweigerd.

Een eind maken aan een vriendschap, doet ook vreselijk veel pijn. Maar die pijn is binnen een jaar weggesleten, dan heeft het een plekje gevonden in mij.

Dan zou de keuze niet zo moeilijk moeten zijn. En welke ik ook kies, de pijn zal er zijn.

Verstandelijk heb ik de keuze al gemaakt, maar mijn gevoel is het er nog niet mee eens. Ik ben een gevoelsmens, ik ga op mijn gevoel af. Doorgaans laat mijn verstand dat toe, maar deze keer niet. Deze keer wordt mijn gevoel ‘overruled’.

Ik weet dat meerderen er net zo over denken als mij, maar zij zijn misschien nog niet zover om tot dit besluit te komen. Verstandelijk misschien wel, maar het gevoel moet er wel vrede mee hebben.

Zal deze, toch wel hechte, vriendschap veranderen naar het niveau van een vage kennis? Of naar nog minder?

Dat zal de toekomst mij leren . . .