Welkom?

Welkom bij Red Light District Amsterdam.

Om maar gelijk bepaalde personen uit een droom te helpen, en hun broek gesloten te houden, dit is geen blog over de Rosse Buurt van Amsterdam. Op deze blog zullen ook geen naaktfoto's te vinden zijn. De naam Red Light District is gekozen omdat ik daar in de buurt gewoond heb en er zeer regelmatig te vinden was.

Op deze weblog schrijf ik verhaaltjes uit mijn leven. Zoals mijn, volgens anderen, hilarische telefoongesprekken, mijn wel bekende manier van reizen en mijn kijk op de wereld en het nieuws. En verhalen die in het werk zijn voorgekomen, want ook daar heb ik het een en ander meegemaakt.

Er zijn ook drie gastschrijvers:

Skreewert: Een zwart/witte kater en een dondersteen tot in het puntje van zijn staart.
Scary: Een grijs gemêleerde kater, erg bang, maar hij doet zijn best om dat te overwinnen.
Mikey: Een Jack Russell die denkt dat hij een hond is.
Hun verhalen zijn te lezen in “De Wereld Van Skreewert”.




vrijdag 28 december 2012

De onzichtbare hond

 
Die baas van mij is helemaal van slag, hoor.
Als wij een weekje weggaan, hebben we altijd een vast rondje om te gaan. Eerst gaan we altijd naar een paar oude mensen waar ik helemaal niks mag en niks te beleven valt. Dan gaan we bij een paar andere mensen langs met twee hele vervelende soortgenoten. Al is nu de leukste van de twee wel weg, dat was degene waar ik nog mee kon spelen, maar die andere, de meest chagrijnige van de twee, is er nog. En dan gaan we ergens heen waar een heleboel katten lopen en waar een onzichtbare hond is.

Maar deze keer begonnen we bij al die katten en de onzichtbare hond. Het was er heel gezellig, al moest ik soms wel tegen een enkele kat optreden. Ze denken allemaal dat ik ook onzichtbaar ben en doen net alsof ik er niet ben. Maar met een enkele blaf weten ze gelijk dat ik niet met me laat sollen, al ben ik dan doorgaans wel mijn lekkere plekje kwijt.
En af en toe hoor ik die onzichtbare hond janken.

Op een avond, we waren weggeweest en kwamen we weer thuis in dat huis, waren de baas en ik eerst nog een klein stukje gaan lopen. En opeens was die onzichtbare hond daar.
Ik zag dat ze oud was.
Ik zag dat ze een slecht gebit had.
Maar ze kon wel kwispelen naar me.
Dus die onzichtbare hond is helemaal niet onzichtbaar!!

We hebben even heerlijk aan elkaar lopen snuffelen en toen gingen de baas en ik naar binnen. Normaal doet de baas beneden mijn riem al los, maar dat was die sukkel vergeten en zo stond ik boven nog met mijn riem om. En even later was die onzichtbare, oude dame ook boven en konden we weer aan elkaar snuffelen. Ze is best wel lief.
En als ik eerlijk moet zijn . . . Ik werd er best wel g**l van. Ookal ben ik ‘geholpen’, ik wilde er best wel bovenop duiken. Helaas was ik nog aan de riem en helaas is die onzichtbare hond twee keer zo hoog als mij.

Maar misschien mag ik haar nu vaker zien en kunnen we saampjes op de bank van elkaars aanwezigheid genieten. En dan ligt ze en kan ik er beter bij om . . .

Maar goed . . . Aan alle leuke dingen komt een eind en de volgende dag gingen we weer op pad. Normaal gaan we dan naar huis, maar deze keer niet. Ik liet een duidelijke zucht horen toen ik door had dat we verkeerd gingen en niet veel later was ik bij die vervelende hond. Zij wil mij altijd vertellen dat zij de baas is. Ik weet dat allang en bemoei me allang niet meer met haar. En tegen de tijd dat we weggaan, wil ze met mij spelen. Nou . . . Mooi niet!!

Alleen was deze keer heel anders . . .
De baas ging al snel weer weg en liet mij alleen achter bij dat vervelende beest. Gelukkig was het baasje van het vervelende beest er nog, dus ik kon goed duidelijk maken dat ik dit niet leuk vond! Doormiddel van twee ferme hopen en een stuk of wat nattige plasjes heb ik laten weten dat ik hier puur chagrijnig van werd.

Aan het eind van de dag was baasje weer terug en week ik niet meer van zijn zijde. Ik zorg er wel voor dat hij mij niet meer kan vergeten en dat hij mij bij dit vervelende beest achter laat. En dat deed hij ook niet. Ik mocht weer met het baasje mee, maar ook nu gingen we niet naar huis.
Nee, we gingen naar die oude mensjes en baasje had niet eens mijn lekkere mandje meegenomen. Ik moest op een oud dekentje liggen, maar ik klaag niet.

Vandaag gingen we weer op pad en we gingen naar huis.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met de tikjes die Skreewert aan mij uitdeelt. Wat was ik blij om dat monster weer te zien, want dan zijn we weer thuis.

Ik weet niet waarom, maar ik heb een heleboel lekkere dingen gehad. Het is alleen zo jammer dat die knuppel, mijn baasje dus, het één en ander is vergeten mee te nemen.
Maar ook nu klaag ik niet, er zijn nog voldoende lekker hapjes mee naar huis gekomen. En mijn kussen op de bank is er ook nog.

Het kussen waar ik nu Skreewert van af ga jagen . . .

Doei!!


Photobucket

Geen opmerkingen:

Een reactie posten