Het ging helemaal mis . . .

Het ging helemaal mis vanmorgen. Ik zag door de ruit van de deur heen dat Scary niet op zijn plek achter de bank was.  En dat tweepotig geval was al wakker en bezig met opstaan. Ik rende de trap weer op om hem te waarschuwen dat Scary ongehoorzaam was, maar dat tweepotig dovig geval reageerde er niet op. Hij liep gewoon door naar beneden.

Het tweepotig ongedierte deed de deur open en ik struikelde over Mikey heen om bij Scary te komen. Scary lag namelijk op één van MIJN stoelen die bij de eettafel staan. Ik kan dat natuurlijk niet goed vinden en moest een strategie bedenken, want Scary ligt wel hoger dan dat de grond is en dat betekend dat ik lager als hem sta.

Ik begin te krijsen tegen hem. Ik kweel naar hem dat hij helemaal fout bezig is en dat hij op moet hoepelen naar zijn plekje achter de bank. Maar hij luistert niet naar mij, hij blijft op die stoel van mij zitten.

En dan begint die tweepotige schreeuwlelijk nog tegen me te brullen dat ik stil moet zijn.

IK?? STIL ZIJN?? Mooi niet!!

En dat heb ik geweten. De tweepotige grijparm pakte mij in mijn nekvel en zette me op een hoog plekje neer en begon een preek tegen mij te kwelen. Maar ik was niet fout. Ik probeerde Scary aan zijn kattenverstand te brengen dat hij fout was. Dat hij op MIJN stoel zat en dat hij snel naar zijn plekje achter de bank moet. Die tweepotige blinde ziet het helemaal verkeerd.

Zodra die tweepotige ongeval zich had omgedraaid, ging ik terug naar Scary. Ik wist opeens wat ik moest doen en sprong op een andere eettafelstoel en nu was ik op gelijke hoogte met Scary. En dan win ik wel . . .

Al rollebollend komen we op de grond terecht. Ik geef Scary een rechtse hoekse en krijg gelijk een linkse terug van Scary. Ik bijt hem in zijn nek, Scary worstelt zich los en bijt mij in mijn nek. Zo rollenbollen we nog even door en opeens is Scary weg. Ik kijk om mij heen en zie hem nergens meer. Ik spring op de bank en kijk over de rugleuning heen. Maar daar is hij niet?!?

Ik kweel zijn naam eens, maar ik krijg geen reactie.

Potverdorie . . . Nu moet ik nog naar hem zoeken ook. Maar ik vond hem al weer heel snel terug. Hij zat weer op MIJN eettafelstoel onder tafel. En hij zat er gewoon rustig bij, alsof er niks gebeurd was.

Ik ren er in volle vaart heen, maar ren pardoes tegen de uitgestoken been van die tweepotige lastpost aan. Nog voor ik besef wat er gebeurd was, voel ik weer die hand in mijn nek en verlaten mijn pootjes de vloer. Ik word weer ergens neer geparkeerd . . .

Nu klinkt die tweepotige spraakwaterval erg boos.

Oké . . . ik moet een andere strategie bedenken.

Ik spring op de tafel en kijk over de rand heen naar Scary. Hij kijkt terug en nu kweel ik mijn welbekende preek weer. Nog voor ik er erg in heb, komt er een oranje tennisbal tegen mijn tere kattenkontje aan. Van schrik ren ik weg en vlucht de badkamer in.

Toen ik weer terug durfde te komen, liep ik gelijk weer naar de stoel waar Scary zat. Ik moet en zal hem duidelijk maken dat hij op MIJN stoel zit en dat hij daar weg moet.

Maar . . . Scary zit niet meer op MIJN stoel . . .

Ik ren weer naar de bank en kijk over de rugleuning en zie Scary daar rustig zitten. Alsof er niks aan de hand was.

Ik begin weer mijn preek tegen hem te kwelen en ja hoor . . .

Weer die ellendige tennisbal . . .

Oké, oké . . . Ik snap hem.

Nu Scary toch weer op zijn plekje achter de bank zit, kan ik hem wel met rust laten.

Ik spring bij de tweepotige lieverd op schoot en eis mijn dosis kriebels op. Ik kreeg die ook, maar had geen rekening gehouden met zijn preek . . .

Arme ik . . .