Welkom?

Welkom bij Red Light District Amsterdam.

Om maar gelijk bepaalde personen uit een droom te helpen, en hun broek gesloten te houden, dit is geen blog over de Rosse Buurt van Amsterdam. Op deze blog zullen ook geen naaktfoto's te vinden zijn. De naam Red Light District is gekozen omdat ik daar in de buurt gewoond heb en er zeer regelmatig te vinden was.

Op deze weblog schrijf ik verhaaltjes uit mijn leven. Zoals mijn, volgens anderen, hilarische telefoongesprekken, mijn wel bekende manier van reizen en mijn kijk op de wereld en het nieuws. En verhalen die in het werk zijn voorgekomen, want ook daar heb ik het een en ander meegemaakt.

Er zijn ook drie gastschrijvers:

Skreewert: Een zwart/witte kater en een dondersteen tot in het puntje van zijn staart.
Scary: Een grijs gemêleerde kater, erg bang, maar hij doet zijn best om dat te overwinnen.
Mikey: Een Jack Russell die denkt dat hij een hond is.
Hun verhalen zijn te lezen in “De Wereld Van Skreewert”.




donderdag 3 januari 2013

Ruzie met mijzelf


Iedereen droomt wel eens. De meeste mensen weten ’s morgens vaak niet eens meer wat ze gedroomd hebben. Doorgaans genomen weet ik het nog wel, maar of ik daar nu zo blij mee ben . . .

Ik droomde dat ik wilde weten hoe laat het was en over hoeveel tijd ik op moest staan.
Hier begrijp ik eigenlijk al niks van, want ik heb voor het slapen bewust gekozen om mijn wekker uit te laten, zodat ik heerlijk uit kan slapen. Dus waarom ik nu wilde weten hoeveel tijd ik nog had om op te staan . . .
Dom genoeg vroeg ik dat aan mij zelf.
Misschien wel aan gebrek van anderen in mijn droom, geen idee.
Maar goed, ik keek mijzelf eens bevreemd aan en vertelde mijzelf dat ik nog tijd genoeg had om nog even te slapen voor ik mijn bed uit zou moeten.
Soms geef ik mezelf maar gelijk om ruzie te voorkomen.
Maar ik wilde weten hoeveel tijd ik nog had. Hoelang ik nog kon slapen.
Ik keek dus op de wekker en zei tegen mijzelf dat ik nog ruim 67 minuten kon slapen.

En toen barstte de bom . . .
Ik werd toch wel zo boos op mijzelf, want 67 minuten bestaan niet. Dan is het nog altijd 1 uur en 7 minuten. En zo ging ik nog even tekeer tegen mijzelf.
Minuten lang heb ik mijzelf aangehoord en toen greep ik maar in. Ik zei tegen mezelf dat ik helemaal gelijk had, dat 67 minuten niet bestond en dat het dom van mij was om het te zeggen. Natuurlijk wist ik dat het 1 uur en 7 minuten moest zijn.
Ik hoopte dat ik mezelf hiermee tot kalmte kon krijgen, zodat ik nog even rustig verder kon slapen. Maar helaas . . .

Ik was zover over de rooie, dat ik niet eens hoorde wat ik tegen mijzelf zei. Ik bleef maar tieren, ik bleef maar brullen, ik bleef maar herhalen dat 67 minuten niet bestond.
Ik keek nog eens op de wekker en zag dat er al 8 minuten om was. Dat was wat ik nodig had!!
Ik vertelde mezelf . . . Nou ja, het was meer tegen mijzelf brullen . . . dat ik nu nog maar 59 minuten kon slapen. Als ik nu tenminste mijn kop hield en gewoon ging doen.
Ik schrok van mijzelf. Ik wist niet dat ik zo te keer tegen mijzelf kon gaan. Maar oké, nu de tijd klopt, want 59 minuten bestaat wel, kon ik nog een klein uurtje slapen voor ik mijn bed uit moest.


N.B. Dit was vannacht om 3 uur. En echt, ik hoefde heus niet om 4 uur op te staan. Ik sta zelden voor half 9 op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten