Als jullie dat ene woord kunnen ontcijferen . . . weten jullie gelijk wat voor dag ik had.
Het begon eigenlijk ’s nachts al. Ik had het ontzaggelijk druk met Scary. Nee, niet dat ik hem terecht gewezen had, al had ik dat graag willen doen, want ik wil mijn taak hier goed uitvoeren. Nee, ik had het gewoon druk door de hele nacht naar hem te kijken, en dus in de gaten te houden, door de raam wat in de deur zit onderaan de trap.
Zo af en toe moest ik even aan het tweepotige slaapkop vertellen wat Scary aan het doen was. Maar ja, ik wilde mijn post niet verlaten, dus blèrde ik dat maar naar het tweepotig geval. En wat denk je? Blèrt hij terug dat ik mijn kop moet houden en dat ik stil moet zijn zolang het donker is.
Ik deed mijn best, maar soms ontglipte me toch een brul naar dat tweepotig ongedierte. En steevast kreeg ik een preek terug.
En toen werd het ochtend. Scary ging weer terug naar zijn plekje achter de bank en ik kon eindelijk gaan slapen. Ik was zóóó moe, dat ik op het eerste de beste plekje ben gaan liggen en in slaap ben gedonderd.
Helemaal fout natuurlijk, want toen die tweepotige brulboei opstond, zag hij mij liggen en pakte mij gelijk op. Hij hield mijn lief kopje voor zijn lelijk gezicht en zei iets van: ‘in de nacht een kerel, in de ochtend een kerel. Kom op, we gaan naar beneden.’
Tja, en eenmaal beneden, heb ik weer van alles te doen. Ik moet alle plekjes af waar Scary is geweest, onze kattentoilet inspecteren, eten, drinken, Mikey plagen. En dat na een heel kort slaapje. Jullie snappen wel dat ik meer liep te slaapwandelen dan dat ik bewust mijn ronde deed.
Ik ga jullie dus ook niet vertellen dat het soms wel eens mis ging. Ik ga niet vertellen dat ik naast mijn stoel sprong. Kon er echt niets aan doen dat die stoel opeens ergens anders stond dan ik dacht.
Maar goed, eindelijk heb ik mijn ronde gedaan en alles geïnspecteerd, dus kan ik lekker gaan slapen. Maar waar? Ik zou natuurlijk op mijn stoel kunnen gaan liggen, maar stel je eens voor dat hij weer opeens ergens anders staat. Nee, de stoel valt dus af. Ik ga maar op de rugleuning van de bank liggen. Die is lekker zacht en als ik even wakker ben, hoef ik niet op te staan om te kijken of Scary nog wel achter de bank zit.
Ik rek mij nog eens flink uit, ga liggen en kijk eens naar rechts. Ik zie dat Scary angstig naar mij kijkt, dus dat is goed. Ik kijk eens naar links. Ik zie dat Mikey iets onder mij ligt, heerlijk op zijn kussen. Voldaan val ik in slaap.
Opeens schrik ik wakker, want ik voel Mikey tegen mij aan. Mikey kan toch niet op de rugleuning gaan liggen? Ik open mijn ogen en ik zie dat ik bovenop Mikey lig en hij ligt nog gewoon op zijn kussen. Ik ben in mijn slaap van de leuning afgegleden . . .
Ik sta vlug op, geef Mikey een paar tikken, want het is natuurlijk zijn schuld, en ga snel naar mijn etensbak toe. Van slapen krijg ik toch best wel honger, eigenlijk.
Maar eigenlijk ben ik ook nog erg moe. Ik pak een paar brokjes, doe een paar stapjes terug en val al in slaap voor ik ze op kan eten. Even later voel ik dat ik opgepakt word en op mijn stoel word gelegd. Soms heb ik wel wat aan die tweepotig kattengraaier.
Ik besluit om hier maar te blijven. Mijn stoel ligt toch eigenlijk wel erg lekker.
Als ik in diepe slaap ben, ik weet niet hoelang al, word ik ruw van de stoel afgeduwd. Zo ruw, dat ik niet eens op mijn pootjes terecht kom, maar ik kom op mijn zij terecht. Ik open mijn ogen, kijk naar de plek waar ik net nog lekker lag te slapen en zie Mikey daar zitten.
Mikey? Ja, Mikey! En hij mag van dat tweepotig geval niet eens op die stoelen komen. Die stoelen zijn voor mij en een beetje voor dat tweepotig ongeval.
Nu ik toch dichtbij het bankie van Mikey ben, en Mikey toch op mijn stoel zit, kan ik wel verder slapen op het bankie. Maar nog voor ik goed lig en mijn ogen kan sluiten, zit Mikey alweer bij me. Met zijn dikke, vette Mikeyreet zit hij op mijn lieve staart. Ik wil opstaan en weggaan, maar dat lukt niet. Ik krijs eens naar Mikey, maar hij doet net alsof hij mij niet hoort. Ik haal eens flink naar hem uit en raak hem minstens drie keer met mijn poot, maar Mikey doet net alsof hij niets voelt.
Ik wurm mijn staart onder de kont van dat vierpotige vetreet uit en loop weg. Opeens springt Mikey op, knalt met zijn borst tegen mijn lieftallig bipsje aan en geeft een keiharde blaf. Jullie snappen wel dat ik daar totaal niet van schrik, maar ik ben voor de zekerheid maar even op tafel gesprongen. Je weet het maar nooit met Mikey.
Gelukkig liep de rest van de dag beter. Ookal ben ik een keer te dicht bij de rand van de tafel gaan liggen en ik even later op mijn vier pootjes op de grond stond.
Dat tweepotig geval riep mij en zei dat ik bij hem moest komen. Hij wilde mij iets laten zien.
En . . .
WOW . . .
Wat is zij knap!!
De kleuren . . .
Zo mooi zwart/wit . . .
En zie eens hoe mooi zij poseert . . .
Zij is helemaal mijn type en wil haar zo ruilen tegen Scary . . .
Met haar kan ik uren rollebollen op een zacht plekje . . .
Zij is . . . de poes van mijn leven!!
Kijk zelf maar . . .
Dit is Tante Jannie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten