Welkom?

Welkom bij Red Light District Amsterdam.

Om maar gelijk bepaalde personen uit een droom te helpen, en hun broek gesloten te houden, dit is geen blog over de Rosse Buurt van Amsterdam. Op deze blog zullen ook geen naaktfoto's te vinden zijn. De naam Red Light District is gekozen omdat ik daar in de buurt gewoond heb en er zeer regelmatig te vinden was.

Op deze weblog schrijf ik verhaaltjes uit mijn leven. Zoals mijn, volgens anderen, hilarische telefoongesprekken, mijn wel bekende manier van reizen en mijn kijk op de wereld en het nieuws. En verhalen die in het werk zijn voorgekomen, want ook daar heb ik het een en ander meegemaakt.

Er zijn ook drie gastschrijvers:

Skreewert: Een zwart/witte kater en een dondersteen tot in het puntje van zijn staart.
Scary: Een grijs gemêleerde kater, erg bang, maar hij doet zijn best om dat te overwinnen.
Mikey: Een Jack Russell die denkt dat hij een hond is.
Hun verhalen zijn te lezen in “De Wereld Van Skreewert”.




dinsdag 5 februari 2013

Holland Crop


Mijn telefoon gaat over en ik neem hem op. Aan de stem te horen is het een bekend iemand die ik al enige tijd niet gesproken heb. We hebben een leuk gesprek. Ik vraag hoe het daar is en hij vraagt hoe het hier is. En opeens, toen de man aan de andere kant van de telefoonlijn een vraag stelde, kreeg ik een vermoeden dat er iets niet klopte . . .

“Zeg . . . Nu sta ik bij jullie voor de deur . . . Nou, ja . . . Deur . . . Er is niet eens een gebouw hier. Waar kan ik jullie weegbrug vinden?”
“Weegbrug? Ik heb helemaal geen weegbrug.”
“Jawel, die hebben jullie wel. Ik weet dat het een hele tijd geleden is dat ik bij jullie ben geweest, maar ik liet vaak mijn vracht wegen bij jullie.”
“Welk bedrijf denkt u aan de lijn te hebben?” vroeg ik, al wist ik inmiddels het antwoord al.
“Holland Crop.”
“Dan is het zeker een tijd geleden dat u bent geweest, want het bedrijf is een jaar of acht geleden afgebrand en toen hebben ze besloten om het maar zo te laten. De resten zijn weggehaald, vandaar dat u ook geen gebouw en deuren ziet, en zetten ze hun werkzaamheden van hun bedrijf elders voort. Alleen weet ik niet waar.”
“Afgebrand? . . . Goh . . . Kortsluiting, ofzo?”
“Nee, een ontevreden werknemer die fikkie heeft gestookt.”
“Daar kijk ik niet eens gek van op, eigenlijk. Nou, ja . . . Ik weet nog wel een weegbrug hier in de buurt, dan rij ik daar wel heen.”
“Dat lijkt mij een goed plan.”

Ik dacht nog even snel terug aan het begin van het gesprek, dat ik dacht een bekende aan de telefoon te hebben. Een bekende die ongeveer 300 kilometer verderop woont en deze man met dezelfde accent praat.

“Zeg . . . Komt u soms uit Den Haag?”
“Nee, joh . . . Ik kom uit Scheveningen. Dat kan je toch wel horen.”
“Voor mij klinkt dat hetzelfde.”
“Nah . . . eg niet. Maar nu snap je waarom ik hier in de buurt mijn vrachtwagen wilde laten wegen. Ik zit iets te ver van mijn bedrijf af om het te laten wegen.”
“Ik snap het helemaal, heb zelf in die wereld vertoefd in een grijs verleden.”

Het gesprek duurde nog bijna een kwartier voor hij de verbinding verbrak en op zoek ging naar de volgende weegbrug. Ik hoop voor hem dat ze daar geen ontevreden werknemers hebben gehad . . .

(Om de voorgeschiedenis te lezen, klikt u »»HIER««)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten