Welkom?

Welkom bij Red Light District Amsterdam.

Om maar gelijk bepaalde personen uit een droom te helpen, en hun broek gesloten te houden, dit is geen blog over de Rosse Buurt van Amsterdam. Op deze blog zullen ook geen naaktfoto's te vinden zijn. De naam Red Light District is gekozen omdat ik daar in de buurt gewoond heb en er zeer regelmatig te vinden was.

Op deze weblog schrijf ik verhaaltjes uit mijn leven. Zoals mijn, volgens anderen, hilarische telefoongesprekken, mijn wel bekende manier van reizen en mijn kijk op de wereld en het nieuws. En verhalen die in het werk zijn voorgekomen, want ook daar heb ik het een en ander meegemaakt.

Er zijn ook drie gastschrijvers:

Skreewert: Een zwart/witte kater en een dondersteen tot in het puntje van zijn staart.
Scary: Een grijs gemêleerde kater, erg bang, maar hij doet zijn best om dat te overwinnen.
Mikey: Een Jack Russell die denkt dat hij een hond is.
Hun verhalen zijn te lezen in “De Wereld Van Skreewert”.




maandag 25 februari 2013

Oude koeien en . . . .



Soms gaan de baas en ik een paar dagen, en soms zelfs een weekje, weg van huis. Het is heerlijk om weg te gaan, maar het is nog fijner om weer thuis te komen. We waren nu ook weer in een huis waar ik wel vaker kwam. Van ons vorig bezoek, dat was met de Kerst afgelopen jaar, schijnen ook foto’s van mij gemaakt te zijn. De baas liet ze net aan mij zien en hij wil er een paar met jullie delen en ik mag ze van commentaar voorzien.

 
Met Kerst schijnen er cadeautjes worden gegeven. En niet alleen aan mensen, maar ook aan de lieve beesten. En ik ben heel lief, dus ik kreeg ook een cadeautje. Gelukkig kreeg ik hulp bij het uitpakken, want daar ben ik niet zo goed in. Komt ook omdat mij geleerd is om niks stuk te maken. 

 
Ik kreeg allemaal heerlijke snoepjes. Wel een doosje vol. Maar wat denk je . . . Ik mocht ze niet eens allemaal opeten. Ik mocht er wel even aan snuffelen en aanwijzen welke ik wilde hebben. Maar met zoveel lekkers is geen keuze te maken, dus hebben ze er mij maar één gegeven. 

 
Om in de sfeer te blijven kreeg ik een groen Kerstboompje om op te smikkelen. Normaal krijg ik nooit iets wat groen is, dus moest ik het eerst even goed besnuffelen. Stel je eens voor dat ik hem naar binnen schrok en hij blijkt helemaal niet lekker te zijn als dat hij ruikt . . . 

 
Maar zoals jullie zien, ik heb hem heerlijk opgesmikkeld en hij smaakte mij prima. Met de gedachte aan nog een heel doosje vol, min de ene die ik dan al opgepeuzeld had, kon ik heerlijk gaan nagenieten . . . 

 
Zie mij eens heerlijk zitten. Ik zit mijn bek nog af te likken. Hij was ook zóóó lekker.
En wat denk je? De baas vergeet dat hele doosje mee naar huis te nemen. En niet alleen na de Kerst, maar nu ook weer . . .

 
Om in de lijn te blijven van de titel die de baas verzonnen heeft, heb ik nog een oude koe . . .
Ben het nog steeds niet met deze titel eens, maar ja, ik heb niet alles voor het zeggen.
In dat huis was nog een andere hond. Ik zag haar heel erg weinig, alleen als zij werd uitgelaten. Dan zag ik haar van boven naar beneden gaan en later weer terug naar boven. De paar keer dat we elkaar echt ontmoet hebben, viel ze mij aan.
MIJ!! De lieve Mikey!!

Die oude dame, want dat was het, was nog heel erg fel als ze mij zag en leek het net ene jonge hond die het huis moest verdedigen tegen indringers.
Maar tijden veranderen en met behulp van wat mensen, ging het steeds beter. We konden naar elkaar kwispelen en we konden zelfs bij elkaar in de buurt komen om aan elkaar te snuffelen. Ze is dan wel oud, maar toch ook wel lief. Ik heb zelfs geprobeerd om met haar te ‘ijsberen’. Jullie weten niet wat ijsberen is? Ik wel en als jullie het ook willen weten, kijk dan even naar het onderstaande filmpje.


Helaas was Bolle, zo heet de hond die ik af en toe voorbij zag komen in dat huis, iets te groot voor mij en kon ik eigenlijk alleen maar ‘droogijsberen’. Maar ja, dat is altijd nog beter dan niks.
 
Maar misschien was het toch nog wat te veel voor haar, want de volgende dag moest ze naar de dokter en kwam niet meer terug. Ik snap daar helemaal niets van, maar de baas vertelde mij dat Bolle is ingeslapen bij de dokter en nooit meer wakker word.
Juist nu het beter ging tussen Bolle en mij, is ze er niet meer . . . 

 

Maar nu even naar de puntjes die in de titel staan.
Het maakt ook niet uit waar ik ben. Als er katten zijn, dan moeten ze altijd mij hebben. Zie ik er soms uit als een grote lieve kat ofzo? Ik vind ze wel aardig, hoor. Maar ze moeten wel uit mijn buurt blijven. Helemaal als ik een nieuwe stoel aan het uittesten ben. 


Zie hier . . .
Een kat die op mijn staart ligt!
En nee . . . Dit is niet Skreewert . . .
Dit is . . . TANTE JANNIE!!!!!!

Skreewert heeft thuis altijd hele verhalen over haar. Hoe lief hij haar vind. Hoe knap zij wel is. Dat ze een mooie vacht heeft. En al dat soort teksten meer.
Maar . . . moet ze daarom op mijn staart gaan liggen? Hebben die twee met elkaar zitten bellen? Heeft die lummel van een Skreewert in de oren van tante Jannie gefluisterd dat zij op mijn staart moest gaan liggen?
Nou ja . . . Ze is eigenlijk ook wel lief . . .

Maar we zijn weer thuis en ik ben blij toe. Met Skreewert weet ik waar ik aan toe ben. Ik was nog geen vijf minuten binnen en had al een flinke dosis meppen van hem gehad. En een hoop gekweel bij mijn lieve oortjes als toetje.
Maar geen nood . . . Ik heb hem al flink terug gepakt. Skreewert wilde weer eens vlug naar Scary toe en dat heb ik hem flink belet.
Ik sprong boven op hem . . .
Ik blafte naar hem . . .
Ik duwde hem weg . . .
Het is heerlijk om weer thuis te zijn . . .

 
O jah . . . Als je op een foto van mij klikt, word ik wat groter.
En de foto ook . . .



Geen opmerkingen:

Een reactie posten