Chagrijnig!

Ik was me gisteren toch een partij chagrijnig. Was echt niet leuk meer.
Op de dag viel het nog wel mee. Ik was misschien niet de vrolijkste in huis, maar was nog zeker niet chagrijnig te noemen. Het begon pas echt in de avond. Laat op de avond.
Het liefst zou ik alles vergeten, maar die tweepotige dwingeland wil dat ik het vermeld. Hij zei er bij: Als jij het niet doet, doe ik het.
Nou . . . Dan weet je het wel. Dan komt er een verhaal waar helemaal niets van klopt. Een verhaal waar ik de hoofdrol heb als Boeman. Of Boekater.

De dag slaan we maar een beetje over. Dat tweepotige rotzooimaker had een gigantische puinhoop in de huiskamer gemaakt. De hele tafel ligt vol met spullen die eigenlijk op het bureau horen.
Dat die tafel zo vol ligt, vind ik helemaal niet erg. Eigenlijk vind ik het wel leuk, want dan kan ik weer een hoop dingen bekijken. Dingen waar ik anders niet bij kan en nu wel.
Maar dan opeens . . . opeens zie ik . . . dat . . . mijn heerlijke plastic tasje onder al die spullen ligt!!
V-r-e-s-e-l-i-j-k!!
Mijn tasje waar ik heerlijk op kan slapen, waar ik heerlijk op kan kroelen, waar ik zo ontzettend op geniet. En die ligt nu bedolven onder andere spullen.
En toen begon ik al wat chagrijnig te worden. Toen begon de ellende al . . .

Maar goed, al dat gesnuffel en het bekijken van de dingen op tafel, en kijken of ik toch nog bij mijn geliefde plastic tasje kan komen, maakte mij wel erg moe. Daarbij zijn ook mijn dagelijkse taken er nog, zoals Scary in de gaten houden en Mikey plagen. Ik moest dus een ander slaapplekje zoeken omdat mijn heerlijk liggende plastic tasje onder een berg troep van die tweepotige rotzooimaker lag.
Ik herinnerde mij dat ik ook altijd lekker lag op de stoel bij de tafel. Hij staat altijd goed onder tafel geschoven, dus is het ook nog eens een heerlijk verstopplekje. Dan kan Mikey mij niet vinden om te plagen en Scary durft niks meer omdat hij mij niet ziet.

En dat had ik dus mis!
Ik lag lekker te slapen en opeens hoorde ik iets heel zachtjes. Het duurde even voordat het tot me doordrong wat dat geluid was. Het kwam me wel bekend voor, maar kon het niet zo snel ergens plaatsen. Dus kijk ik heel voorzichtig rond. Zonder een geluid te maken kijk ik naar links. Daar ziet alles normaal uit. Dan draai ik heel voorzichtig mijn lief koppie naar rechts en wat zie ik . . .
SCARY!!

Hij staat midden in de huiskamer, vlak voor dat bankje van Mikey. Ik schrik mij een muizenvalletje, maar blijf wel op mijn stoel liggen. Als ik er nu vanaf spring, dan schrikt Scary en wie weet wat voor vreemde capriolen hij dan uit gaat halen.
Maar Scary hoort niet midden in de kamer . . .
Scary hoort achter de bank te zitten . . .
Ik moet iets verzinnen om hem duidelijk te maken dat hij weer achter de bank moet gaan . . .
Dus begin ik zachtjes te grommen en te blazen . . .
Scary schrikt niet . . .
Scary luistert niet . . .
Scary blijft gewoon staan . . .
Dan maar wat harder grommen en blazen . . .
En dan . . .
En dan gaat die tweepotige kwelert zich er mee te bemoeien . . .
De preek ken ik nu wel, ik luister niet . . .
Misschien had ik dat beter wel kunnen doen . . .
De tweepotige zombie draait zich om . . .
Scary schrikt daarvan . . .
Ik schrik weer van Scary . . .

Nog geen twee minuten later zit Scary weer achter de bank. Ik sta midden op de vloer. Ik kijk om mij heen en zie alleen maar zwarte haren liggen.
Scary heeft geen zwarte haren . . .
Het zijn mijn haren!! Ik voel de kale plekken over mijn hele ranke lijf!! Op slag ben ik chagrijnig!!
Ik . . . Skreewert . . . de liefste kater van de hele wereld heeft op zijn sodemieter gehad van Scary . . .
Ik word nog chagrijniger!!

Toen we later naar boven gingen, omdat Mikey en die tweepotige zaagmachine moesten slapen, was ik nog steeds erg chagrijnig. Ik had mij al die tijd niet meer laten zien, niet lief gedaan tegen wie dan ook. En ook nu doe ik niet lief. Ik doe niet lief tegen Mikey. Zowel op de trap, als boven, krijgt Mikey loeiharde meppen van me. En reken maar dat ik mijn scherpe nageltjes gebruikt heb.
Dat tweepotige preekwonder zegt weer eens wat. Ik luister echt niet naar hem, ik ben chagrijnig.
Dat tweepotige preekstoel preekt nog steeds en ik zie zijn hand op mij afkomen. Ik draai mij half om en voor ik er erg in heb, haal ik uit.

DOM, DOM, DOM . . .
Ik kan en mag veel doen van dat tweepotig geval, maar naar hem uithalen mag ik niet. En al helemaal niet met mijn scherpe nageltjes uit. Maar voor ik echt besef dat ik dat gedaan heb, lig ik vier meter verder tegen een muur aan.
Ik weet dat hij dat doet. Ik weet dat hij dan heel hard slaat. Ik weet dat het de grootste fout is die ik maar kan maken. En ik maakte hem . . .

Ik sta op om te laten zien dat ik niks mankeer, maar ik ga niet naar die tweepotige bokser toe. Ik heb geen zin in nog een vliegles. Ik ben maar heel stil op een heel rustig plekje gaan liggen en ben er de hele nacht niet vanaf geweest. Pas toen die tweepotige krachtpatser vanmorgen op stond, ben ik ook opgestaan.

Ik moet wel bekennen dat ik nu niet meer chagrijnig ben. Maar om het er nu uit te laten slaan door een tweepotig monster . . .
Nee, dat liever nooit meer!!