Niezen

 

In een onbewaakt ogenblik heeft die tweepotige fotonemer een kiekje van mij gemaakt.
Nou ja . . . hij had er ook alle tijd voor, want Mikey en ik hebben zo uren bij elkaar op de kussen gelegen. Lekker warm en knus.

Maar natuurlijk was het ook weer eens tijd om mijn kriebels bij de tweepotige zot te halen. Ik sprong van het kussen af en sprong bij de tweepotige ongedierte weer op schoot. Luid en duidelijk kweel ik dat het de hoogste tijd is voor mijn kriebels. Automatisch begint de tweepotige kriebelaar mij in mijn lieftallig nekje te krabbelen. Helaas begint de tweepotige dominee gelijk weer te preken.
“Waarom ga je niet lekker bij Scary liggen zoals je bij Mikey lag?” preekt hij.
Hallo !! Ik ga nooit bij Mikey liggen !! Ik lag er al en Mikey is bij mij komen liggen. En aangezien hij veel zwaarder is dan ik, kan ik hem niet het kussen afduwen. Dus laat ik het maar.
Maar die tweepotige predikant geeft niet op en gaat door met zijn speech.
“Scary is heel lief en zal het ook heel leuk vinden als jij bij hem ging liggen.”
Wat is die tweepotige clown toch een malloot. Er is hier maar één lief en dat ben ik !!

Uiteraard geef ik die tweepotige prater antwoord op zijn gekweel. In de hoop dat hij ophoud met preken en kwelen en mij gewoon mijn dosis kriebels geeft die ik zo hard nodig heb.
Maar nee, hoor . . . Hij murmelt gewoon door . . .
Maar niet tegen mij . . .

“Scary? Kijk eens hoe lief Skreewert is. Kom maar kijken.”
Kijk . . . Eindelijk heeft die tweepotige brabbelaar het door. Ik ben de liefste. Lekker puh.
Ik zie dat Scary met zijn lelijke kop boven de bank uit komen. Ik zet mij schrap en wil er heen rennen. Maar dat lukt niet, die tweepotige krachtpatser met zijn grijpklauwen heeft mij vast en laat mij niet gaan. Ik kweel . . . nee, ik krijs dat hij mij los moet laten. Ik moet mijn werk doen. Ik moet Scary duidelijk maken dat hij te ver boven de bank uit komt. Ik moet Scary vertellen dat zijn plek achter de bank is en dat hij niet zichtbaar mag zijn.
Maar die domme tweepotige laat mij maar niet los.
“Skreewert?” zegt hij zachtjes in mijn oor, “Laat Scary maar zien hoe lief jij kan zijn.”
Ik kijk om. Ik kijk recht in de ogen van die tweepotige kwelert. Hij kijkt mij ook aan en ik begin spontaan te niezen.
Die tweepotige met ramen voor zijn ogen laat mij gelijk los. Ik zie nog net dat zijn ramen helemaal nat zijn voor ik van zijn schoot spring. Ik ren richting Sacry, maar ik was Mikey even vergeten.
Mikey springt van de bank en duwt mij weg . . .
Ik ben mijn snelheid kwijt . . .

Het verrassingseffect is weg en Scary heeft dekking kunnen zoeken.
Scary heeft het door waar zijn plek is . . .
Ik spring op tafel en ga eten.

Maar gisteravond heb ik laten zien dat ik ook heel lief kan zijn . . .
Vlak voordat die tweepotige verhuizer naar boven gaat om een bos om te zagen, gaan hij en Mikey nog even naar buiten. Maar tegenwoordig gaat die tweepotige aanhaalmachine nog even op de grond zitten naast de bank. Scary durft dan tevoorschijn te komen en word hij ook even gekriebeld. Ook Mikey is er bij en Mikey doet heel lief tegen Scary. En Scary ook tegen Mikey. Zelfs zo lief dat Scary Mikey gaat wassen.
YAGHH . . . Een hond wassen . . . Dat doe je toch niet?
Het mag dan wel Mikey zijn, maar dat vind ik toch echt te goor voor woorden.

 

Maar goed . . . dat wilde ik eigenlijk niet melden. Ik wilde eigenlijk iets anders vertellen.
Als dat tweepotig geval daar Scary en Mikey aan het kriebelen is, zit ik op veilige afstand. Eigenlijk wil ik er ook wel bij zijn, maar ik weet niet of dat wel mag.
Gisteravond ging ik het eens proberen en kwam ik stapje voor stapje dichterbij. Ik had besloten dat ik erg lief ga doen en ging steeds dichter naar Scary toe.
Op een gegeven ogenblik zat er nog maar twintig centimeter ruimte tussen de lelijke snuit van Scary en mijn mooie snoet. Als ik mijn poot zou strekken, zou ik Scary zo een dreun voor zijn boeventronie kunnen geven.
Maar ik deed het niet . . .
Ik deed lief . . .
Heel erg lief . . .
Maar ik deed het ook niet omdat die kolenschop van die tweepotige boxer tussen ons in lag en ik geen zin had in een vliegles . . .