Scary

Inmiddels ben ik al aardig gewend aan dat gekweel van Skreewert. Dat geblèr in mijn oren maakt mij daar wel doof voor. Ook de meppen die hij geeft ben ik aan gewend.
Ik pak hem gewoon terug door af en toe op hem te springen, opzij te duwen en een ferme blaf in zijn oor te krijsen. Ook belet hem om naar Scary te rennen.

Maar nu Scary . . .
Ik vind het zielig dat hij altijd achter de bank moet blijven van Skreewert. Dus als ik Scary een beetje kan helpen, dan doe ik dat. Vandaar ook dat ik Skreewert nog wel eens belet om er heen te rennen. En ik heb echt het gevoel dat het helpt.
Als de baas en ik voor de laatste ronde nog even naar buiten gaan, zo vlak voor het slapen, dan sta ik voor de deur te wachten tot de baas hem open doet om de gang in te gaan. Op dat moment durft Scary steeds verder achter de bank vandaan te komen om een beetje aan mij te snuffelen. Ik blijf dan heel geduldig staan en laat Scary zijn gang gaan. Als dat bijdraagt dat Scary steeds vaker achter de bank vandaan durft te komen, waarom zou ik het dan niet doen?

En ik weet dat Scary heel lief is en mij heel aardig vind. Hij heeft nog nooit in mijn oor zitten krijsen, mij nog nooit een mep gegeven en hij heeft echt nog nooit vervelend tegen mij gedaan.
Scary is lief.
Scary doet ook heel lief.
Hij speelt dan soms een beetje met mijn staart.
Hij wil dan ook altijd even aan mijn bipsje snuffelen en ik help hem wel, ik hou mijn staart wat op zij.

Maar . . .
Hij hoeft niet mijn bipsje te wassen!!
Hij hoeft niet mijn piemelemosie te wassen!!
Hij hoeft mij helemaal nergens te wassen!!
Maar goed, ergens kan ik dat nog wel begrijpen, katten likken nu eenmaal graag.
Maar gisteravond gebeurde het ultieme van wat ik absoluut niet wil.
SCARY GAF MIJN KOPJES TEGEN MIJN LIEFTALLIGE SNUITJE AAN!!

Ik ben weggelopen.
Hier kan ik echt niet tegen.
Ik ben naar mijn bankje gelopen en ben daar gaan zitten wachten tot de baas de deur open deed. Maar dat deed hij niet. Hij keek mij aan en stond zachtjes te lachen. En hij riep mij weer en deed net alsof hij de deur open deed.
Snel liep ik er weer heen en toen zag ik dat Scary weer achter de bank zat. Hij keek heel zielig en zag zijn oogjes weer fonkelen toen hij mij weer zag. Gelijk kwam hij weer een stukje achter de bank vandaan. Om er voor te zorgen dat hij me niet weer een kopje kan geven, draaide ik mij vlug om.
En ja, hoor . . . Ik voelde dat stuk schuurpapier van een kattentong weer aan mijn tere billetjes.
Ik draaide mij vlug weer om en wilde net een ferme blaf geven tegen Scary om hem te vertellen dat ik dat niet wil, toen Scary mij weer een kopje tegen mijn lieftallig snuitje gaf.

Ik weet echt niet wat ik moet doen om dit te laten stoppen. Ik ga niet gemeen doen en ga niet bijten ofzo, maar dit gaat echt te ver.
Ik kan tegen dat geblèr, ik kan tegen die meppen, ik kan tegen dat gekrijs. Dat is allemaal geen probleem.
Ookal vind ik het niet leuk, maar ik kan tegen dat gelik tegen mijn bipsje en piemelemosie.
Maar . . .
KOPJES GEVEN GAAT MIJ TOCH ECHT TE VER!!