De dondersteen

Gisteravond lag ik lekker op schoot bij die tweepotige kriebelaar en opeens hoor ik wat. Ik kijk om en zie Scary op de rugleuning van de bank klimmen. Hij gaat daar uitgebreid zitten en kijkt in de rondte, alsof hij dit huis nog nooit gezien heeft.

Eergisteren deed hij dat ook al. Toen zat ik net te eten en ik wilde niet met volle bek door de huiskamer rennen, dus bleef ik maar bij de etensbak zitten. Maar omdat ik niet bewoog, bleef Scary ook heel lang zitten. Onbeweeglijk bleef ik naar hem kijken. Waar hij opeens de lef vandaan haalde om op de rugleuning van de bank te gaan liggen, geen idee. Maar hij houd zich totaal niet aan de huisregels die ik hem opgelegd heb.

Nu laat ik Scary niet zitten, natuurlijk. Dat van eergisteren zag ik nog door de voorpootjes, maar nu moet ik hard optreden. Hard en krachtig.
Ik schiet als een pijl uit een boog van de schoot van die tweepotige kriebelaar en ren richting de bank.

SHIT !!

Ik was Mikey helemaal vergeten. Die lag toch niet zo lekker te dutten op de bank dan ik dacht. Ik had nog geen meter gerend en Mikey stond al voor me. Met een kef, geblaf kan je het niet eens noemen, wilde hij mij duidelijk maken dat ik hier niet mag rennen.
Ik hoefde ook niet meer verder te rennen, want Scary was weer terug achter de bank. Met sierlijke tred liep ik weer terug naar de tweepotige kriebelaar, zodat hij weer door kon gaan met mij aan te halen.
Uiteraard lag ik wel zo dat ik de bank goed in de gaten kon houden, want Scary moet dit niet nogmaals flikken. En net als ik weer rustig lig en mijn dagelijkse dosis kriebels krijg, komt Scary alweer op de rugleuning van de bank.

Nu ga ik in tijgersluipgang van schoot af en glijd met mijn buik over de grond richting de bank. Centimeter voor centimeter kom ik dichterbij de bank. Scary weet dat hij fout bezig is, hij zit met angst in zijn ogen op de rugleuning van de bank. Mikey ligt nog steeds rustig met zijn ogen dicht. Hij heeft nog steeds niet door wat ik aan het doen ben.
Vlak voor de bank stop ik en kijk strak in de ogen van Scary.
Op deze manier wil ik hem duidelijk maken dat hij weer terug achter de bank moet, terug naar zijn vaste plek.
Maar het maakt geen indruk, Scary blijft zitten.
Voorzichtig zet ik een voorpootje op de bank . . .
Gelijk is Mikey wakker en springt boven op mij. Ik kan niks anders doen dan hard wegrennen. Wegrennen van die onbehouwen boerenhond. Die lummel snapt nog steeds niet dat ik Scary de regels duidelijk moet maken en er voor moet zorgen dat hij ze ook naleeft. En dat ik daar steeds meer een zwaardere taak aan krijg omdat Scary steeds ongehoorzamer wordt.

Ik zie dat Scary weer terug is op zijn plekje, ik kan weer terug naar de tweepotige kriebelaar.
Hopelijk gaat Scary dat niet dagelijks doen . . .
Ik heb het al zo zwaar . . .