De ellende begon gisteravond al, zonder dat ik het op dat
moment doorhad.
Vanmorgen moest ik even naar het ziekenhuis om bloed te doneren voor mijn jaarlijkse controle van de suikerziekte. En dan moet je nuchter komen. Dus gisteravond de wekker op de juiste tijd gezet om op te staan, maar ik kwam er vanmorgen achter dat het ook wel handig is, als de wekker dan ook aangezet wordt, zodat hij op de juiste tijd ook af kan gaan.
Ongeveer twintig minuten later dan dat ik eigenlijk wilde, schrok ik wakker. Ik ben snel mijn bed uitgegaan en heb mijn ochtendritueel afgewerkt, maar dan zonder ontbijt. Ik had er zelfs aan gedacht om in het welbekende kleine potje te pissen.
Nog geen tien minuten nadat ik uit mijn bed was gestrompeld, wilde ik de deur uit gaan om bloed te doneren. Ik ga zelden de deur uit zonder mijn shag en aansteker, dus ook deze keer niet. Uit gewoonte check ik even of ik voldoende shag en vloeitjes heb en of mijn aansteker het nog doet. Shag en vloeitjes had ik nog voldoende, maar mijn aansteker weigerde elke dienst, terwijl ik hem gisteravond nog een dosis gas had gegeven.
Gelukkig heb ik meerdere aanstekers, maar die waren allemaal leeg. En wederom weer gelukkig, want ik heb diverse bussen met gas om mijn aansteker aan een kortdurende infuus te leggen.
Al met al duurde het nog bijna tien minuten voor ik met een goed gevulde aansteker de deur uitliep.
Op het parkeerterrein parkeerde ik mijn auto en liep het pand in en vroeg mij af wat ik hier ging doen. Dit was nu niet bepaald een plek waar men bloed kan doneren, voor welk goed doel dan ook.
Dit was niet het ziekenhuis, maar de supermarkt waar ik regelmatig kom.
Zonder iets te kopen, want ik kwam tenslotte om te doneren, ben ik de supermarkt uitgelopen en weer in de auto gestapt.
Bij het laboratorium van het ziekenhuis mijn paperassen ingeleverd en een nummertje getrokken. Ik vergeleek mijn nummer eens met het nummer wat het display aangaf en kwam tot de ontdekking dat er ruim dertig wachtenden voor mij waren.
Bij het laboratorium hebben ze de regel dat er minstens vijftien wachtenden moeten zitten. In het begin liep het vrij snel, zo ongeveer elke minuut kwam er een ander cijfertje op het display. Binnen een kwartier waren er dus vijftien mensen weggewerkt en had ik er nog zestien voor mij.
Dat was het moment om langzamer te gaan werken, want nu duurde het ruim twee minuten voor het cijfertje op het display veranderde. Na nog vijfendertig minuten waren er nog twaalf weggewerkt.
Nu had ik er nog maar vier voor mij . . .
En was het waarschijnlijk tijd voor de in de cao bepaalde koffiepauze, want de display veranderde een heel kwartier niet van cijfers.
In totaal heb ik ruim een uur zitten wachten voor ik mijn bloed kon doneren en mijn plasje in kon leveren. En dan nog hebben ze het lef om te vragen waarom ik niet zo vrolijk ben . . .
Daarna even naar de GAMMA voor wat bouwmaterialen. Pardoes liep ik met lieflijk reukorgaan tegen de schuifdeuren van de GAMMA aan, want de schuifdeuren weigerden om open te gaan voor mij. Ik zwaaide eens flink met mijn armen, dat wil nog wel eens helpen, maar de deuren waren strenger dan de douane op Schiphol. Ik mocht er echt niet in.
Opeens zag ik een bordje vlak naast de schuifdeuren. Ik las het en kon mijn ogen niet geloven . . .
Tegenwoordig is de GAMMA niet meer om 9.00 uur open, maar om 10.00 uur, behalve op zaterdag, want dan zijn ze wel om 9.00 uur open.
Ik wil op mijn telefoon kijken hoe laat het is en kom tot de ontdekking dat ik mijn telefoon ben vergeten. Ik vraag het aan een andere man die ook onverwacht voor een dichte deur kwam en het bleek nog een kwartier voor de nieuwe openingstijd te zijn.
Gelukkig is de naaste buurman KARWEI, dus ben ik daar maar naar binnen gelopen. En er ook gelijk weer uit, want het is best wel handig als je wat materialen gaat kopen om dan ook een karretje mee te nemen waar de spullen op, of in, kan liggen.
Achter in de KARWEI ligt het hout en daar had ik het één en ander van nodig. Ik zocht een paar mooie afwerklatjes uit en wilde ze op de kar leggen. De kar stond er nog wel, maar ik had de verkeerde meegenomen. Het is namelijk niet handig om planken hout op een karretje te leggen dat het model heeft van een winkelwagentje van de supermarkt.
Maar ik had ook geen zin om weer helemaal naar voren te lopen om de kar te gaan wisselen, want zoveel had ik nu ook weer niet nodig. Alleen wat afwerklatjes en twee kleine plaatjes MDF.
Helaas past ook de kleine plaatjes MDF niet in het winkelwagentje, dus legde ik ze maar boven op het winkelwagentje. En ik kan verzekeren dat het echt niet handig loopt met twee van die plaatjes op de winkelwagen en steeds van de winkelwagen wil afglijden . . .
Bij de kassa aangekomen wilde de jongedame die de kassa bediende, haar scanpistool over de stickertjes halen. Bij de latjes ging dat goed, maar op de plaatjes MDF zaten geen stickertjes. Ik vertelde haar de prijs, die wist ik toevallig uit mijn hoofd, maar daar had ze niet genoeg aan. Zij had ook het productnummer nodig en dat is een reeks van vijftien cijfers.
Gelukkig duurde het niet zolang voor het productnummer gevonden was in het grote boek en kon ik mijn weg weer vervolgen.
Thuis kon ik eindelijk aan mijn ontbijt, want mijn maag was inmiddels heftig gaan protesteren. Bij het klaarmaken van mijn brood kwam ik er achter waarom ik de supermarkt was ingelopen . . .
Mijn beleg was op en ik had het plan gevat om na het bloed doneren en de bouwmarkt, even een paar boodschapjes te gaan doen.
Nu had ik nog wel even naar de buurtsuper kunnen lopen, maar mijn maag was het daar niet mee eens. Ik keek in de kast en zag dat er nog een pot pindakaas was.
En nu zit ik tijdens het typen van deze blog de pindakaas van mijn toetsenbord te vegen . . .
Vanmorgen moest ik even naar het ziekenhuis om bloed te doneren voor mijn jaarlijkse controle van de suikerziekte. En dan moet je nuchter komen. Dus gisteravond de wekker op de juiste tijd gezet om op te staan, maar ik kwam er vanmorgen achter dat het ook wel handig is, als de wekker dan ook aangezet wordt, zodat hij op de juiste tijd ook af kan gaan.
Ongeveer twintig minuten later dan dat ik eigenlijk wilde, schrok ik wakker. Ik ben snel mijn bed uitgegaan en heb mijn ochtendritueel afgewerkt, maar dan zonder ontbijt. Ik had er zelfs aan gedacht om in het welbekende kleine potje te pissen.
Nog geen tien minuten nadat ik uit mijn bed was gestrompeld, wilde ik de deur uit gaan om bloed te doneren. Ik ga zelden de deur uit zonder mijn shag en aansteker, dus ook deze keer niet. Uit gewoonte check ik even of ik voldoende shag en vloeitjes heb en of mijn aansteker het nog doet. Shag en vloeitjes had ik nog voldoende, maar mijn aansteker weigerde elke dienst, terwijl ik hem gisteravond nog een dosis gas had gegeven.
Gelukkig heb ik meerdere aanstekers, maar die waren allemaal leeg. En wederom weer gelukkig, want ik heb diverse bussen met gas om mijn aansteker aan een kortdurende infuus te leggen.
Al met al duurde het nog bijna tien minuten voor ik met een goed gevulde aansteker de deur uitliep.
Op het parkeerterrein parkeerde ik mijn auto en liep het pand in en vroeg mij af wat ik hier ging doen. Dit was nu niet bepaald een plek waar men bloed kan doneren, voor welk goed doel dan ook.
Dit was niet het ziekenhuis, maar de supermarkt waar ik regelmatig kom.
Zonder iets te kopen, want ik kwam tenslotte om te doneren, ben ik de supermarkt uitgelopen en weer in de auto gestapt.
Bij het laboratorium van het ziekenhuis mijn paperassen ingeleverd en een nummertje getrokken. Ik vergeleek mijn nummer eens met het nummer wat het display aangaf en kwam tot de ontdekking dat er ruim dertig wachtenden voor mij waren.
Bij het laboratorium hebben ze de regel dat er minstens vijftien wachtenden moeten zitten. In het begin liep het vrij snel, zo ongeveer elke minuut kwam er een ander cijfertje op het display. Binnen een kwartier waren er dus vijftien mensen weggewerkt en had ik er nog zestien voor mij.
Dat was het moment om langzamer te gaan werken, want nu duurde het ruim twee minuten voor het cijfertje op het display veranderde. Na nog vijfendertig minuten waren er nog twaalf weggewerkt.
Nu had ik er nog maar vier voor mij . . .
En was het waarschijnlijk tijd voor de in de cao bepaalde koffiepauze, want de display veranderde een heel kwartier niet van cijfers.
In totaal heb ik ruim een uur zitten wachten voor ik mijn bloed kon doneren en mijn plasje in kon leveren. En dan nog hebben ze het lef om te vragen waarom ik niet zo vrolijk ben . . .
Daarna even naar de GAMMA voor wat bouwmaterialen. Pardoes liep ik met lieflijk reukorgaan tegen de schuifdeuren van de GAMMA aan, want de schuifdeuren weigerden om open te gaan voor mij. Ik zwaaide eens flink met mijn armen, dat wil nog wel eens helpen, maar de deuren waren strenger dan de douane op Schiphol. Ik mocht er echt niet in.
Opeens zag ik een bordje vlak naast de schuifdeuren. Ik las het en kon mijn ogen niet geloven . . .
Tegenwoordig is de GAMMA niet meer om 9.00 uur open, maar om 10.00 uur, behalve op zaterdag, want dan zijn ze wel om 9.00 uur open.
Ik wil op mijn telefoon kijken hoe laat het is en kom tot de ontdekking dat ik mijn telefoon ben vergeten. Ik vraag het aan een andere man die ook onverwacht voor een dichte deur kwam en het bleek nog een kwartier voor de nieuwe openingstijd te zijn.
Gelukkig is de naaste buurman KARWEI, dus ben ik daar maar naar binnen gelopen. En er ook gelijk weer uit, want het is best wel handig als je wat materialen gaat kopen om dan ook een karretje mee te nemen waar de spullen op, of in, kan liggen.
Achter in de KARWEI ligt het hout en daar had ik het één en ander van nodig. Ik zocht een paar mooie afwerklatjes uit en wilde ze op de kar leggen. De kar stond er nog wel, maar ik had de verkeerde meegenomen. Het is namelijk niet handig om planken hout op een karretje te leggen dat het model heeft van een winkelwagentje van de supermarkt.
Maar ik had ook geen zin om weer helemaal naar voren te lopen om de kar te gaan wisselen, want zoveel had ik nu ook weer niet nodig. Alleen wat afwerklatjes en twee kleine plaatjes MDF.
Helaas past ook de kleine plaatjes MDF niet in het winkelwagentje, dus legde ik ze maar boven op het winkelwagentje. En ik kan verzekeren dat het echt niet handig loopt met twee van die plaatjes op de winkelwagen en steeds van de winkelwagen wil afglijden . . .
Bij de kassa aangekomen wilde de jongedame die de kassa bediende, haar scanpistool over de stickertjes halen. Bij de latjes ging dat goed, maar op de plaatjes MDF zaten geen stickertjes. Ik vertelde haar de prijs, die wist ik toevallig uit mijn hoofd, maar daar had ze niet genoeg aan. Zij had ook het productnummer nodig en dat is een reeks van vijftien cijfers.
Gelukkig duurde het niet zolang voor het productnummer gevonden was in het grote boek en kon ik mijn weg weer vervolgen.
Thuis kon ik eindelijk aan mijn ontbijt, want mijn maag was inmiddels heftig gaan protesteren. Bij het klaarmaken van mijn brood kwam ik er achter waarom ik de supermarkt was ingelopen . . .
Mijn beleg was op en ik had het plan gevat om na het bloed doneren en de bouwmarkt, even een paar boodschapjes te gaan doen.
Nu had ik nog wel even naar de buurtsuper kunnen lopen, maar mijn maag was het daar niet mee eens. Ik keek in de kast en zag dat er nog een pot pindakaas was.
En nu zit ik tijdens het typen van deze blog de pindakaas van mijn toetsenbord te vegen . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten