Koninginnendag met patatje . . .

Ik was vanmorgen al bijtijds op pad. Ik wilde dit jaar niks missen en zo min mogelijk voor de televisie zitten. Ik wil door een troonswisseling niet mijn Koninginnendag laten verpesten.
Het begon vanmorgen om 9.00 uur met de plaatselijke fanfareclub. Ze deden een rondje dorp, met ongeveer alle bewoners in hun kielzog. Tenminste, elk idioot mens die kan lopen of zich zelfstandig voort kan bewegen. En als ze nu nog goed kunnen spelen . . .
Zelfs het eerste nummer, het Wilhelmus, klonk erg vals. In de zeven jaar dat ik nu hier woon, zijn ze wel in aantal gegroeid, maar de instrumenten bespelen gaat nog net zo beroerd.

Dan maar de vrijmarkt in het dorp opzoeken. Doorgaans is die bij het dorpshuis, schuin tegen over mijn huis, maar daar was geen enkel kind te vinden die iets te koop aanbood. Er lag geen kleedje op de grond en nergens stond ‘BEZET’ op de grond geschreven. Er was echt helemaal niets te bespeuren wat verkocht zou kunnen worden.

Omdat ik hier geen vrijmarkt kon vinden, ben ik maar in de auto gestapt en ben ik naar een volgend dorp gereden. Maar na twee rondjes, en drie keer door dezelfde straat te zijn gereden, was ook hier geen vrijmarkt te vinden.
Dat gaat lekker . . .
Dan nog maar een dorp verder . . .

Hier was wel een vrijmarkt. Niet groot, maar dat verwacht ik ook niet bij een dorp met ongeveer zevenhonderd inwoners. Niet echt wat bijzonders, maar wel een stuk versgerookte Friese spek gescoord. Het spek was erg lekker en het was al op voor ik bij de auto was.
Zonde als het koud word . . .

Ik ben nog in een aantal dorpen geweest en helaas had ongeveer de helft geen vrijmarkt. Erg jammer, want het is vaak wel leuk om er overheen te struinen zonder de hele grote drukte.
Dus dan maar naar de meest noordelijke stad van Nederland . . .

De vrijmarkt hier is groter dan normaal. Het is ook drukker dan normaal. En dan zeggen ze al dagen op de televisie dat het wel eens stiller zou kunnen zijn op de vrijmarkten, omdat iedereen thuis naar de troonswisseling zou gaan kijken.
Opeens zie ik een paar etters bekende gezichten . . .
Nu weet ik waar die kutkinderen die altijd belletje bij mij trekken met hun spulletjes zijn gebleven. Ze zijn allemaal naar Dokkum gegaan . . .

In het begin van de middag kwam ik weer uitgeput thuis. Niks gekocht, op allerlei eetbare dingen na en geen van die dingen heeft mijn huis gehaald. Het was vaak al op voor ik tien meter verder was gelopen. Mijn voeten begonnen te protesteren wilde geen voet meer verzetten toen ze het voetenbankje zagen.

Het was vreemd, maar zo tegen de avond begon ik toch wel weer wat trek te krijgen. En ik had zin in een patatje met mayo. Normaal gesproken rij ik naar Dokkum en ben ik ongeveer dertig minuten later weer thuis met mijn patatje. Maar nu was het dorpshuis open en die verkopen ook patat en allerlei andere aanverwante snackbardingen.
Ik besloot dus om naar het dorpshuis te gaan en daar mijn patatje te halen. Ik zou vast weer vlugger thuis zijn dan wanneer ik naar Dokkum heen en weer rij en dat vinden mijn voeten vast wel fijn.
Maar hoe mis kan men het hebben . . .

Ik stap het dorpshuis binnen en hoor dat de muziek oorverdovend hard staat. Zelfs zo hard, dat een normaal schreeuwend gesprek niet eens meer mogelijk is.
Al snel staat een lieftallige dame voor me en maakt mij met gebaren duidelijk dat ik aan de beurt ben om te bestellen. Nadat ik een keer of vier mijn bestelling had doorgegeven, reikte de lieftallige jongedame mij pen en papier aan zodat ik mijn bestelling op kon schrijven. Nadat ik één patat met mayo op het papiertje had geschreven, gaf ik het aan haar. Zij keek op het briefje en kwam met der hoofd naar voren. Haar mond kwam steeds dichter bij mijn oor en ik was bang dat ze er een hap uit zou nemen.
“Het kan wel even duren.” schreeuwde ze, “Het is een beetje druk.”
Ik knikte dat ik dat wel goed vond, want ik had nog steeds het idee dat ik sneller zou zijn dan wanneer ik naar Dokkum zou rijden. Om de tijd te doden en om mijn keel te smeren, bestelde ik een glaasje cola.

Een lange tijd heb ik overdacht om nog een glaasje cola zou bestellen, maar stel je eens voor dat ik mijn cola krijg en gelijk mijn patatje er achter aan . . .
Achteraf had ik wel vijf colaatjes kunnen bestellen, en opdrinken, want ik was ruim anderhalf uur nadat ik mijn bestelling deed weer thuis met mijn patatje.
Volgens mij heb ik nog nooit zo’n lekker patatje gegeten . . .
Na zolang wachten . . .