Optaters en oranje tennisballen

Zoals ik in mijn vorige verhaaltje schreef, was op de bank liggen wachten tot Scary op de rugleuning springt niet zo’n geweldig idee. Omdat die tweepotige globetrotter een weekje weg is geweest, kon ik boven eens goed nadenken hoe ik het anders zou kunnen doen.
Al snel had ik iets bedacht, maar ik moest wachten tot die tweepotige klusser weer thuis kwam. Maar mijn geduld werd beloond.

Uiteraard moet ik eerst mijn dosis kriebels, die ik een week heb moeten missen, hebben voor ik mijn plannetje uit ga voeren. Dus de eerste twee dagen kwam ik niet aan mijn plannetje toe, maar gisteren was het zo ver . . .

Ik zie dat Scary achter de bank zit, dus dit is het moment om mijn plannetje ten uitvoer te brengen. Ik spring heel zachtjes op de bank. Via de armleuning -die zover mogelijk bij Scary verdaan is, want anders hoort hij mij- sluip ik naar de rugleuning van de bank. Daar vandaan is het nog maar een klein sprongetje om op het plankje onder het raam te komen. Daar zit ik op mijn gemak te wachten tot Scary op de rugleuning van de bank klimt.
Deze keer zal ik dan hoger zitten dan hij, en niet zoals de vorige keer dat hij hoger zat dan mij, en kan ik zo bovenop hem springen en hem eens een paar flinke krassen op zijn boeventronie te geven. Natuurlijk durft hij nu niet op de rugleuning van de bank te klimmen, dus kan ik er wel rustig bij gaan zitten. Na enige tijd begon ik mijn voorpootjes te voelen en ben ik er maar bij gaan liggen.

En opeens . . .
Is die verschrikkelijke lichtflits er weer . . .
Ik kijk die tweepotige fotograaf eens aan en zie dat hij dat ding in zijn handen heeft die mooie plaatjes van mij neemt. Ik bedenk me dat die tweepotige druilpieper niet zomaar een foto neemt, dus kijk ik eens naar beneden. Scary ligt lekker lui op de rugleuning van de bank.

Alle kattenbakkorrels op een rijtje . . .
Als ik ook even niet oplet, dan zit die vlegel op de rugleuning van de bank. Ik sta heel voorzichtig op en neem mijn springhouding aan om bovenop Scary te springen. Maar nog voor ik kan springen, hoor ik die tweepotige snottebel zijn keel schrapen. En als hij dat doet, dan is het slim om even te kijken. Dat heb ik wel geleerd.
Ik zie die tweepotige pitcher met een oranje tennisbal in zijn handen zitten. En hij heeft een gemene glimlach rond zijn mond. Ik kijk nog eens naar Scary en ik besluit om toch bovenop hem te springen. Maar weer schraapt die tweepotige ballenjongen zijn keel. Nu alleen een heel stuk luider.
Nee . . . Ik spring maar niet op Scary. Ik ga maar weer rustig liggen. Dat zal Scary lief van mij vinden. En ik ben lief . . .

 

 

PS. Ik heb Scary later een paar ferme optaters gegeven, maar helaas geen kras op zijn boeventronie kunnen geven.
Helaas hij bij mij wel . . .
En het was juist allemaal zo mooi genezen . . .