Alle muizenvallen-op-een-stokje . . . Alweer een foto

Voordat jullie de foto gaan bekijken wil ik er even iets over vertellen.
Jullie weten dat het mijn taak is om Scary op zijn plek achter de bank te wijzen. En dat is mijn taak geworden om dat die tweepotige slungel er niets van zegt. Het lijkt wel of hij Scary aanmoedigt om achter de bank vandaan te komen.
Maar Scary is erg hardleers, ik heb er echt een dagtaak -zelfs ’s nachts- aan, want hij blijft maar op de bank klimmen en klauteren. Zo lief als ik ben, ben ik dat maar goed gaan vinden. Al wijs ik ook nu nog af en toe op zijn plek achter de bank, ik kan het niet meer laten.

Maar ja, nu ik het goed vind dat Scary op de rugleuning van de bank ligt, mis ik eigenlijk wel mijn heerlijke kussen op de bank om op te liggen. En voordat Mikey hem helemaal stuk gaat liggen, wil ik er ook af en toe op liggen.
Met de meest vriendelijke stem die ik heb, maak ik Scary duidelijk dat ik niet op de bank kom om hem weg te jagen, maar om op mijn heerlijke kussen te gaan liggen. Gelukkig begrijpt Scary mij en blijft hij liggen waar hij ligt.
Ik zoek het lekkerste plekje op het kussen op en ga daar heerlijk liggen. Maar het duurt niet lang of ik word weer gestoord. Niet door Scary, hij weet dat hij mij met rust moet laten, want anders laat ik hem alle hoeken achter de bank zien. Nee, Mikey vind het nodig om ook op mijn kussen te willen liggen.
Aangezien ik de allerliefste kater ter wereld ben, vind ik goed dat Mikey er ook bij komt liggen.

En dan liggen we nog geen vijf minuten en dan hoor ik herrie in de huiskamer. Ik doe mijn oogjes open en zie die tweepotige mislukte fotograaf weer zijn fototoestel in zijn handen hebben.
Nee, hè . . . weer een foto. Houd die tweepotige baardaap nu nooit eens op?

Om te laten merken dat ik het er niet mee eens was, heb ik na de foto Scary en Mikey weggejaagd. Had ik lekker de bank weer voor mij alleen.
Ik mag dan wel de allerliefste kater ter wereld zijn, maar er zijn wel grenzen aan mijn liefdadigheid.