Zondagrijders

Ik ben in het geheel geen zondagsrijder, maar ik ben ook geen mens die van de weg een racebaan maak.

Maar soms heb je van die dagen . . .
En dan ben ik blij dat ik een geduldig persoon ben . . .

Het begon al in het dorp . . .
In het dorp, waar je maar 30 km p/u mag rijden, reed een auto voor mij. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat er een idioot voetganger naast liep die net zo hard als de barrel auto voor mij reed. Samen hadden de simpele zielen ze een druk gesprek en geheel niet in de gaten dat ik er achter reed.
Ik draaide het dorp uit, de provinciale weg op. Daar geld een maximum van 80 km p/u. Ik kwam niet verder dan de derde versnelling en dat houd in dat ik gemiddeld zo’n 60 km p/u reed. De trut dame die voor mij reed in haar Daihatsu genoot waarschijnlijk erg veel van het zonnetje.
Verderop draai ik de Lauwerseewei op. Daar mag ik 100 km p/u rijden. Maar ook hier bleef ik ruim 20 km onder de maximale toegestane snelheid. De ouwe taart vrouw genoot nog steeds van het zonnetje . . .

Ik was dan ook blij toen zij een aantal kilometers verderop de weg verliet. Helaas kwam er gelijktijdig een bejaarde fossiel man de weg opgedraaid en die presteerde het om op de weg, waar inmiddels de maximum snelheid gedaald was tot 80 km p/u, niet boven de 50 km p/u uit te komen.
Achter mij werd de rij steeds langer. Volgens mij werd hier de eerste file aller tijden op dit gedeelte van de weg geboren.

Gelukkig bleef de man niet al te lang voor mij rijden.
Maar niet getreurd, er was alweer wat anders gevonden om mij niet aan de maximum snelheid toe te laten komen.
Een tractor draaide vlak voor mij de weg op . . .
Gelukkig mag je wel landbouwvoertuigen inhalen, het was alleen jammer dat de tegenliggers niet mee wilden werken en te dicht bij elkaar bleven rijden om in te kunnen halen.

Op het laatste stukje weg, op het industrieterrein, reed er een zo’n klote vrachtwagen voor me. Helaas reed die kl**tz*k hij stapvoets. En een klein stukje verder stopte de eikel hij omdat er een andere vrachtwagen voor hem stil stond en hij er niet langs kon. Ook hier waren de tegenliggers bereid om op gepaste afstand van elkaar mij tegemoet te rijden, zodat beide vrachtwagens voorbij gaan geen optie was.

Eindelijk kom ik op mijn eindbestemming aan.
Een ritje waar ik normaal gesproken nog geen kwartier over doe, heeft nu bijna een half uur geduurd.
Het is maar goed dat ik geen tijd heb om haast te hebben . . .