Terug van vakantie

Het was een heerlijke vakantie, maar wat kan ik er allemaal over vertellen?
Dat het heerlijk weer was? Dat ik blij was dat ik mijn broer weer eens zag in zijn woning in plaats van bij mijn ouders? Dat ik blij was dat ik mijn nichtje weer eens zag? Dat ik nieuwsgierig was naar de vorderingen in haar huisje? Dat het eten heerlijk was? Dat niet alles vlekkeloos is verlopen?

Op alles kan ik een kort en eenduidig antwoord geven: JA!!

Het weer was fantastisch. Zo ongeveer mijn hele verblijf bij mijn broer was het rond de 30 graden. Gelukkig was er een heerlijk briesje, anders was het niet uit te houden.
De relatie met mijn broer is ooit begonnen als twee broers, maar in de loop der jaren is dat naar de achtergrond verdwenen en zijn we hele goede vrienden geworden.
Mijn nichtje heeft vanaf haar geboorte al een speciaal plekje bij mij. Niet dat wij elkaar dagelijks, wekelijks of maandelijks spreken, maar ze zit ergens in mijn hart en ik bij de hare. Ik heb het nooit zo gehad op kleine kinderen, ik zie nog steeds het nut van het krijsen en de volle luiers niet, en heb nog nooit een baby in mijn handen gehad. Op mijn nichtje na dan, zij is de enige die ik in mijn handen heb gehad.
Het huisje is van mijn broer, maar nu mijn nichtje weer terug is in Frankrijk, mag zij daar wonen van mijn broer. Alleen moet er nog het één en ander gebeuren voor ze er echt kan wonen. Mijn nichtje en haar vriend zijn, weliswaar op de Franse manier, keihard bezig om het bewoonbaar te maken.
Mijn schoonzus heeft een hobby, die tevens ook haar passie is, en dat is koken. En ze kan het overheerlijk. In mijn familie zijn er enkelen die het eten als buikpijneten aanduid. En de buikpijn slaat natuurlijk op de hoeveelheid die naar binnen word gewerkt.
Uiteraard loopt niet alles vlekkeloos bij mij . . .

Eigenlijk verliep alles wel vlekkeloos, op één klein dingetje na . . .
De reis verliep prima. Ruim voor het avondeten waren wij bij mijn broer en zijn familie. We hebben heerlijk zitten smikkelen en smullen. De vrienden die mij naar mijn broer hebben gebracht, ik ben nog steeds heel blij dat zij in totaal ruim duizend kilometer omrijden om mij bij mijn broer te brengen, kregen het beste bed die het huis bezit. Nou ja, alleen die van mijn broer en schoonzus is beter . . .
Ik zelf had een slaapplek op de zolder. De stroomvoorziening is daar minimaal en word doormiddel van diverse stekkerblokken van stroom voorzien. Als het nog licht is word er alvast een schemerlampje aangedaan, zodat niemand in het stikdonker naar boven hoeft.
Laat op de avond was het tijd om naar bed te gaan en ik vond het heerlijk dat het schemerlampje brandde. Naast het schemerlampje staat een zaklantaarn om vanaf het schemerlampje het bed te kunnen vinden.

Ik sta met mijn rug naar het schemerlampje mijn bed op te maken en opeens hoor ik een zachte *poef*. Ik hoefde niet na te denken wat het zou kunnen zijn, want het was plotsklaps te donker om nog te kunnen denken. Het lampje van de schemerlamp vond het leuk om mij in het donker te zetten. Het lampje vergat alleen dat hij daarna stuk is en het nooit meer zal doen.
‘Heerlijk.’ denk ik, ‘En de zaklantaarn staat naast het schemerlampje . . .’

In het donker strompel ik voorzichtig richting de zaklantaarn. Al snel vind ik hem en stoot hem van de rand af waar hij op staat. Ik ben blij dat ik hem op de vloerbedekking hoor vallen en niet op hout. Het enige hout in de buurt zijn de traptreden en dat zou betekenen dat ik in het stikdonker een verdieping lager naar de zaklantaarn kan zoeken. Nu ligt hij ergens op de vloerbedekking en voorzichtig ga ik met mijn handen over de vloerbedekking om de zaklantaarn te zoeken.

Al snel vind ik hem en druk op het knopje. De zaklantaarn is mij goedgezind en geeft een flinke straal licht. Ik kan weer zien waar ik ben en waar mijn bed staat. Langzaam loop ik weer naar mijn bed en bij elke stap word het schijnsel van de zaklantaarn minder.
Bij mijn bed aangekomen is al het licht van de zaklantaarn verdwenen en sta ik weer in het stikdonker naast mijn bed.
Helaas was ik nog lang niet klaar met mijn bed opmaken . . .

Het grootste probleem was het tweepersoonsdekbed op de onderste helft van een eenpersoons stapelbed te krijgen. Niet alleen vanwege de grootte van het dekbed, maar ook omdat de bovenste helft van het stapelbed weigerde opzij te gaan als mijn hoofd erg dicht in de buurt kwam.
Maar na een stuk of vijf kopstootjes tegen het stapelbed aan, kon ik eindelijk in mijn bed kruipen en gaan genieten van de stikdonkere zolder.

De volgende dag heb ik rond lopen struinen op de zolder, die grotendeels als opslag word gebruikt. Al snel vond ik een plek waar diverse schemerlampjes stonden. Ik heb ze allemaal getest en ze deden het allemaal.
Ergens zag ik ook nog een bosje bijzettafeltjes staan en in een hoek vond ik een verlengsnoer. Na een paar minuten zwoegen had ik niet alleen een nieuw, en werkend, schemerlampje bij het trapgat, maar had ik ook naast mijn bed een schemerlampje op een bijzettafeltje.
De zaklantaarn zal ik nu niet meer nodig hebben . . .

Ik weet dat het voor vele een beetje ver uit de buurt is, maar als jullie in zuidelijke helft van de Vogezen in Frankrijk zijn, breng dan eens een bezoekje aan Bar-Brasserie ARPERO.