Hoe ik op de Wallen terecht kwam

Tja . . . Kan het niet maken om een blogsite Red Light District te noemen en dan niet beginnen met een verhaaltje over de Wallen van Amsterdam.

Halverwege de jaren ’70 was ik op een zonnige zaterdagmiddag naar de bioscoop geweest aan de Damrak. Die bioscoop is er niet meer, tegenwoordig zit er een speelhal in, maar in de Cineac aan de Damrak werden toen leuke films gedraaid. Niet zo zeer de kaskrakers, maar wel goede films die door de grote zalen, zoals Tuschinski en City, niet goed genoeg werden bevonden.

Tegenover de Cineac zit de Beurs van Berlage en daar achter zijn de Wallen. En als je dan nog iets doorloopt, kom je bij de Nieuwmarkt uit. Maar ik zie dat ik alweer te ver ben doorgelopen, ik loop even terug naar de Wallen, want daar gaat deze blog over.

Ik was dus naar de film geweest en had nog geen zin om naar huis te gaan. De zon scheen lekker, de temperatuur was goed. Ik trok, in mijn gedachten, de stoute schoenen aan en zou eens een wandeling maken over de Wallen. Toerist spelen in de eigen stad. Alleen had ik geen camera bij me. Nu denk ik ook niet dat de dames daar het op prijs gesteld zouden hebben om gefotografeerd te worden. En halverwege de jaren ’70 waren mobiele telefoons nog niet echt aanwezig, alleen nog maar met giga grote accu’s, laat staan dat er een camera op zat.

Ik blijf maar afdwalen . . .

Dat is ook niet zo moeilijk, want wie voor het eerst op de Wallen komt, zeker zo halverwege de jaren ’70, keek zijn ogen uit. Drugs was er nog niet, of nauwelijks, te vinden. Politie liep er rond en hielpen de toeristen met de weg te wijzen. De souteneur werd nog gewoon pooier genoemd, de prostitué werd gewoon hoer genoemd.

De sfeer was gemoedelijk en zolang je normaal deed, had je er niks te vrezen. Niemand viel je lastig.

De dames van lichte zeden wenkten naar je en als je zin had, liep je er heen en vroeg je wat de prijs was. Als de prijs beviel, ging je mee naar binnen en na tien minuten kwam je weer naar buiten en was je niet alleen wat geld kwijt . . .

Niet dat ik dat ooit gedaan hebt, ik vond, en vind dat nog steeds, zonde van mijn geld om voor sex te gaan betalen.

En het is best wel leuk om eens een sexshop in te lopen, maar van die prijzen zou je spontaan weer weggaan.

Maar na wat rondgezworven te hebben over de Wallen, begon mijn maagje toch om iets eetbaars te vragen. Gelukkig zag ik een uithangbord van een snackbar. Verscholen in een keldertje zat een kleine snackbar. Althans, zo leek het. Aan de straatkant leek het klein, maar de snackbar was erg diep naar achteren gebouwd en leek meer op een kruising tussen een snackbar en een kroeg. Er was geen biertap, maar bier was er wel te krijgen in flesjes. Maar ze hadden ook wijn en allerlei soorten sterke drank. En natuurlijk ook gewoon een patatje of een broodje kroket.

Ik bestelde een patatje, een paar frikadellen en wat drinken en ben aan een tafeltje gaan zitten om dat op mijn gemak op te gaan smikkelen.

De inrichting was als een echte snackbar. Tafeltjes met een formica blad, plastic bloemetje op het tafeltje, bijpassende stoeltjes, tegeltjes op de vloer, posters van snacks aan de muur, en al dat soort zaken. Maar de sfeer was als van een oude bruine kroeg. Een sfeer waar ik mij nog steeds erg prettig bij voel.

Ik zat de omgeving in mij op te nemen tijdens het smikkelen van de patat en frikadellen. Natuurlijk mag ik graag mensen bekijken en dat deed ik nu dus ook. Het viel mij op dat vrijwel iedereen elkaar kende. De vrouwen waren dan wel concurrenten van elkaar, maar dat was alleen achter het raam, hier in de snackbar waren ze vriendinnen. De mannen, die sterk in de minderheid waren, kenden elkaar ook en zaten een spelletje te kaarten aan een tafeltje. Af en toe werd er wat geschreeuwd, dan vond de man dat de pauze van de vrouw wel lang genoeg geduurd had en moest zij weer richting het raam om geld te gaan verdienen.

Het was er gewoon erg gezellig en gemoedelijk en ik besloot dat ik hier vaker zou komen. Vrijwel wekelijks ging ik wel naar de bioscoop en vanaf nu zou ik dan ook even naar deze zaak gaan om wat te eten en te drinken. Ik kwam er steeds vaker, soms wel vier keer in de week. En ik liet steeds vaker het bioscoopbezoek achterwege.

Wordt vervolgd . . .