Welkom?

Welkom bij Red Light District Amsterdam.

Om maar gelijk bepaalde personen uit een droom te helpen, en hun broek gesloten te houden, dit is geen blog over de Rosse Buurt van Amsterdam. Op deze blog zullen ook geen naaktfoto's te vinden zijn. De naam Red Light District is gekozen omdat ik daar in de buurt gewoond heb en er zeer regelmatig te vinden was.

Op deze weblog schrijf ik verhaaltjes uit mijn leven. Zoals mijn, volgens anderen, hilarische telefoongesprekken, mijn wel bekende manier van reizen en mijn kijk op de wereld en het nieuws. En verhalen die in het werk zijn voorgekomen, want ook daar heb ik het een en ander meegemaakt.

Er zijn ook drie gastschrijvers:

Skreewert: Een zwart/witte kater en een dondersteen tot in het puntje van zijn staart.
Scary: Een grijs gemêleerde kater, erg bang, maar hij doet zijn best om dat te overwinnen.
Mikey: Een Jack Russell die denkt dat hij een hond is.
Hun verhalen zijn te lezen in “De Wereld Van Skreewert”.




vrijdag 25 mei 2012

Ik had dus gelijk . . .

Niet dat ik nu zo graag gelijk wil hebben, maar ik had het op 27 februari 2012 al voorspeld dat Joan Franka de finale niet zou halen in het Songfestival (zie: Russisch roulette).
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de uitzending zelf niet gezien heb, maar wat ik zag in de journaals en andere uitzendingen, kan ik maar tot één conclusie komen: ik had dus gelijk.

Als beginnende zangeres is ze niet geschikt voor de druk die het met zich meebrengt. In alle interviews meldde ze elke keer weer dat ze totaal geen last had van de druk, maar ze zong hier en daar behoorlijk vals en dat had ik van haar nog niet eerder gehoord.
Ik wil niet beweren dat een doorgewinterde artiest er geen last van zou hebben, maar die kan er wel beter mee omgaan.

En dan kom ik toch weer terug op dat indianenpakje van Joan Franka. Het mag er dan misschien wel mooi uitzien, gelukkig mogen mensen van smaak verschillen, maar het heeft totaal niets met het liedje of met het land van herkomst te maken. Joan Franka is geen squaw en in Nederland zijn nooit indianen van oorsprong voorgekomen.
De verentooi was ook veel te groot. Die leidde de aandacht van de rest af.
En als er voor gekozen word om wat toevoegingen te doen, zoals deze keer een paar nepmuzikanten, gum dat gelijk weg. Joan Franka zou het makkelijk alleen afkunnen, ze heeft geen act nodig die afleid. En als er dan perse een act bij moet, neem dan echte muzikanten. Nederland heeft genoeg goede sessiemuzikanten. Dan komt het ook niet zo nep over. Want zeg nu eerlijk . . . een nep accordeonist die overdreven met een voet op de grond stampt, komt niet echt goed over.

Ik hoop dat volgend jaar er een echte wedstrijd van word gemaakt. Niet vooruit bekokstoofd door de TROS en John de Mol. Een echte liedjeswedstrijd. En daar mogen ze van mij nu al mee gaan beginnen. Met zo’n lange aanlooptijd heeft ook iedereen een kans om een goede inzending te maken en is er ook de tijd om het op een eerlijke en goede manier te beoordelen.

Of beter nog . . .
Schrap de hele deelname aan het Songfestival, stort de overgebleven miljoenen in de staatkas –dat scheelt weer in de bezuinigingen- en we begaan niet een 9e blamage door niet door te stromen naar de finale.

Ugh . . . ik heb gezegd.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten