Writersblock

Elke schrijver, of schrijfster, heeft er wel eens last van. Dan staart de persoon naar een leeg wit vel, al is het tegenwoordig steeds vaker een leeg wit beeldscherm, en maar geen begin kunnen krijgen op papier. Ik hou het maar even bij een leeg wit beeldscherm, al zie ik hier steeds meer letters op het beeldscherm verschijnen. Ik begin maar wat te typen, de deletetoets is gewillig als het niks is.

‘Zij spreidde haar benen . . .’

Tja, dan weet je gelijk al dat zoiets verkeerd af gaat lopen. Het trouwen wordt daarna een ‘moetje’. Er kwamen daarna nog tig andere kinderen en ze leefden nog lang en gelukkig.

Het is soms best wel moeilijk om een begin te verzinnen. Laat staan om aan een begin te beginnen. Het vaak veel makkelijker om aan het einde een einde te verzinnen. In de loop van het schrijfsel gaat het vaak langzaam al die kant op en dan is opeens het einde daar.

Maar ja . . . het begin, hè?

En dan loop ik gelijk weer vast. Ik weet niet wat ik moet gaan typen. De onderwerpen schieten door mijn hoofd heen. Onderwerpen genoeg, maar welke neem ik en hoe ga ik dan beginnen?

‘In gedachten liep hij door. De man lette totaal niet op waar hij liep.’

En dan krijg je gelijk weer nieuwe problemen. Zal ik hem met zijn hoofd tegen een lantaarnpaal aan laten lopen omdat hij niet oplette waar hij liep? Of zal ik hem tegen een mooie jongedame aan laten lopen en dan . . . dan kom je weer bij die ‘zij spreidde haar benen . . .’ en het vervolg daarvan. Niet echt inspirerend, maar het eerste verhaaltje wordt er wel langer door.

Of zal ik gaan vertellen wat ervoor was gebeurd? Dat hij ontslagen is door zijn baas, verlaten is door zijn vrouw, of misschien nog wel meer ellende . . .

Dat kan dan wel weer een komische wending krijgen, maar wil ik dat wel? Ik schrijf meestal met een komische inslag. Misschien komt het wel omdat ik het vaak ook op die manier het zie gebeuren of het op die manier beleef. Het is maar net hoe je er zelf tegenaan kijkt. Maar wordt het niet eens tijd om een serieus stukje te schrijven?

Om eerlijk te zijn . . . Dat wilde ik dus ook en dat zit ik gelijk met een groot wit vlak op mijn beeldscherm en weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet eens waarover ik moet beginnen. Misschien dan toch maar niks serieus neerkwakken hier?

‘Er was eens . . .’ Ook zo’n welbekende, maar afgezaagd, begin. En als er al zo begonnen wordt, dan weet de lezer, of lezeres, gelijk dat het een verzonnen verhaaltje is. Dat er helemaal niks van waar is, dat het nooit echt gebeurd is en dat het altijd eindigt met een ‘happy ending’.

‘. . . Toen kwam er een hele grote olifant en die blies zomaar het verhaaltje uit!’