Het zal je maar gebeuren . . .

Het is al weer even geleden dat ik wat heb geschreven. Niet omdat er niks gebeurd is, maar ik heb ook zo mijn andere bezigheden. Zo is één van mijn bezigheden hier alles te onderzoeken. Ik moet altijd in de gaten houden wat het mensgeval aan het doen is. En geloof me, het is een dagtaak en dan nog is het niet eens bij te houden.

Dat is niet omdat hij zoveel doet of zo hard werkt, maar ik word elke keer weer afgeleid en dan loop ik weer hopeloos achter. En door die afleiding ging het gisteravond even fout . . .

Er zit tussen de gang en de huiskamer een tijdelijke deur. Nou ja . . . een deur is het niet echt te noemen, maar oké, het mensgeval noemt het een deur, dus laten we het maar zo. Nu is het zo dat de deur niet het hele gat bedekt.

Ik heb het even een paar weken aangekeken, maar sinds afgelopen zaterdag heb ik ontdekt dat ik er makkelijk overheen kan springen. Zo kan ik nog af en toe de post in de gang controleren, of kijken of er nog wat veranderd is in de werkruimte. Vermits de deur naar de werkruimte openstaat, natuurlijk.

Gisteren was het mensgeval met die deur tussen de huiskamer en de gang bezig. Hij zei tegen mij dat hij iets ging aanpassen. Ik ben daar heel blij mee, want misschien maakt hij wel een trappetje zodat ik niet meer zo hoog hoef te springen.

Het mensgeval was nogal druk in de weer en veel in de werkruimte, dat ik ben maar even gaan slapen. Met dit warme weer is het wel zo lekker om in het zonnetje te gaan slapen.

Heerlijk soezend, met de geluiden die het mensgeval maakte op de achtergrond, vloog de tijd voorbij, want hij was opeens klaar. En ik was te lui om even te gaan kijken wat hij gedaan had.

Gisteravond wilde ik even in de gang kijken of er nog post voor mij was. Maar ik was helemaal vergeten dat het mensgeval met die deur bezig was geweest en zonder te kijken wil ik bovenop die deur springen.

Oké, ik kijk zelden waar ik heen spring, maar zolang dat mensgeval niks verplaatst of veranderd, gaat het altijd goed.

Met een enorme dreun kom ik weer op de vloer in de huiskamer terecht. Ik schud even met mijn koppie en kijk verdwaasd naar de bovenkant van de deur.

Het is toch niet te geloven . . .

Dat . . . dat . . . ARGHHHHH . . .  Dat stuk vreten wat zich mens noemt heeft er een stukje gaas boven gemaakt. Kijk zelf maar . . .

Nu kan ik niet meer kijken of er post voor mij is!!

En nu moet ik ook een andere route zoeken om boven op de kast te komen. Dat mensgeval houd ook nergens rekening mee . . .

Nu even wat anders . . .

Mikey en dat mensgeval gaan nog wel eens een paar dagen weg en vroeger bleef ik samen met Grytsje hier achter. We hadden het saampjes goed naar onze zin, maar helaas is Grytsje overleden. Nu ben ik soms helemaal alleen hier. Ik ben nu zielig, hè?

Het mensgeval heeft me verteld dat hij er aan zit te denken om een speelkameraadje voor mij erbij te nemen. Nou . . . GRAAG!! Met een soortgenoot is het veel leuker spelen dan met Mikey. Dus kommaarop!!

Maar het mensgeval vertelde mij dat ik het andere speelkameraadje al kon. Ik keek hem verbaasd aan en kweelde ‘Je bedoeld toch niet . . .??’ Maar die bedoelde hij wel. Mijn eigen broer Pluis!!

Is dat mensgeval soms vergeten waarom ik hierheen verhuisd ben? Is dat mensgeval soms vergeten dat Pluis mij belette om ook maar iets te doen? En dan wil hij Pluis hierheen halen?

Nou . . . Kommaarop!! Ik zal Pluis wel een lesje leren dan!!

Ik heb Mikey die mij helpt!!

Of een zekere Sheba komt deze kant op. Ik heb geen idee wie Sheba is, maar het klinkt vrouwelijk en dat lijkt mij ook wel leuk. Lekker met z’n tweeën . . . Nou ja, jullie begrijpen me wel.

Maar ik weet nu wat mij te wachten staat. Ik ga in training voor als Pluis deze kant op komt, of ik ga in een andere soort training voor als Sheba komt.

Ik ga aan dat mensgeval vragen of hij een Dojo voor me wilt maken. Compleet met een lekker zacht hoekje voor als Sheba komt.

Ik hou jullie op de hoogte . . .