Vrijdag de 13e

Alhoewel ik totaal niet bijgelovig ben, ben ik sinds gisteren banger voor donderdag de 12^e. Zal misschien wel komen door gisteren komen. Dat was een dag die niet echt lekker liep en veel dingen niet goed gingen.

De wekker liep af en ik had heerlijk geslapen. Ik sta op en voel aan mijn lijf dat het niet goed gaat. Niet dat ik meer pijn heb ofzo, maar het lijf wil niet werken op de manier dat ik het graag zou willen. Stram en stijf klauter ik de trap af naar beneden.

Ik doe de normale dingen, zoals plassen, wassen en aankleden, en strompel de keuken in om mijn ontbijt te maken. Bij de eerste hap weet ik gelijk dat ik wat vergeten ben. Die namaaktanden liggen nog in de badkamer in het bakje.

Nadat mijn perfecte smile weer in orde is gebracht, zit ik bij mijn pc te ontbijten. Onderwijl lees ik het nieuws en het begint tot me door te dringen dat ik al voor de derde keer hetzelfde artikel zit te lezen.

Langzaam kom ik tot de ontdekking dat niet alleen mijn lijf nog slaapt. Mijn ogen zijn dan wel open, maar de rest van het koppie slaapt ook nog.

Toch weet ik mij later overeind te hijsen om wat te gaan doen hier. Alleen weet ik nog niet wat.

Ik besluit om de gordijnen op te gaan hangen. Die heb ik al meer dan een week in huis en het wordt zo langzamerhand tijd dat ze op hun plek komen.

Toen ik de rails kocht voor de vitrage, kocht ook gelijk de rails voor de gordijnen, maar . . . waar had ik ze ookal weer neergezet?

Na een klein half uurtje zoeken, had ik ze eindelijk gevonden en heb ik er één, zowaar in één keer goed, aan het plafond bevestigd.

Met frisse moed begin ik de gordijnhaken aan het gordijn te bevestigen. Maar na de eerste haak wist ik dat het fout was, maar ik zag alleen niet wat. Ik heb er naar zitten staren, maar kon er niks vreemds aan ontdekken, maar het was fout, dat wist ik zeker. Na een minuut of vijf staren besloot ik maar dat de haak toch goed was en dat mijn hoofd nog te veel sliep. Na de derde haak zag ik wat ik fout had gedaan, de haken zaten op zijn kop.

Ik werd helemaal blij, ik had ontdekt wat er niet goed ging, dus zo slaperig was mijn hoofd dan toch niet. En ik was blij dat ik er bij de derde al achter kwam en niet bij de laatste. Dat had vandaag zomaar gekund.

Na een kwartiertje freubelen zaten de haken aan het gordijn en kon ik het gordijn ophangen. Nadat ik het laatste haakje in het oogje had gedaan, stapte ik de trap af en keek naar mijn gedane arbeid en zag dat het gordijn ongeveer 5 centimeter te kort was.

Ik snapte er niets van, want de gordijnen zijn op dezelfde maat gemaakt als de vitrage en de rails hangt exact op dezelfde hoogte. Ik buk eens om het goed te bekijken, maar ik zie nog steeds de vitrage onder het gordijn vandaan komen.

Het was tijd voor een peuk, want hier snap ik echt helemaal niets van. Tijdens mijn rookpauze kunnen mijn ogen dat gordijn maar niet loslaten. Mijn moeder heeft de vitrage en de gordijnen op lengte gemaakt en ik weet zeker dat zij zich niet vergist heeft.

Maar wat heb ik dan fout gedaan? Wat kan er fout gaan?

Ik heb de stoel gepakt en ben voor het gordijn gaan zitten en ben gaan checken wat ik gedaan had.

De rails kan niet fout zijn, die zit vlak naast de rails voor de vitrage.

De gordijnen zijn dezelfde maat, alleen is die voor het andere raam een paar centimeter korter omdat dat raam anders van maat is.

Ho . . . Wacht even . . . Zou dit gordijn soms voor het andere raam bedoeld zijn?

Ik sta op en ga de andere rails voor het andere raam bevestigen en hang het gordijn op. Hij hangt hier perfect! Alsof hij voor dit raam bedoeld is.

Ik pak het andere gordijn en doe de haken, nu in één keer goed, er aan en hang het gordijn op. Ook hier past dit gordijn perfect. De mysterie van het gordijn had ik opgelost.

Nu ik een andere auto heb gekocht, moet er ook een andere verzekering komen. De maatschappij waar de Ford Bronco en de “Oude dame” waren verzekerd, verzekeren alleen oldtimers en geen moderne auto’s.

Een paar jaar geleden had de bank waar mijn hypotheek loopt een mooie aanbieding gedaan voor een autoverzekering. Maar dat ging toen niet door, want zij verzekeren niet alleen een oldtimer, je moet dan ook een moderne auto hebben. En die had ik toen niet, alleen twee oude besjes op wielen.

Maar nu ik een moderne auto heb gekocht, wil ik ze aan hun mooie aanbieding houden.

Ik weet dat ze tussen 12.00 uur en 13.00 uur zijn gesloten, want de medewerkers willen ook graag ongestoord een hapje eten. Ik zie dat het op de klok net even na het middaguur is, dus ik besluit om een uurtje te wachten om naar de bank te lopen.

Even over 13.00 uur liep ik de deur uit. Maar bij de bank liep ik niet zomaar de deur in. Eigenlijk liep ik met mijn perfecte glimlach zo tegen de deur op. Hij zat op slot!?!

Ik wist toch zeker dat het na 13.00 uur was, waren ze nu te laat op kantoor terug?

Ik zie op de deur een briefje hangen. “Let op, nieuwe openingstijden.”

Omdat de klandizie in het dorp wat terug loopt, heeft het hoofdkantoor besloten om dit kantoor niet elke dag open te houden. Hij is nu open op maandag, woensdag en vrijdag van 9.00 uur en 12.00 uur.

Tja, en vandaag is het toevallig donderdag en toevallig nog na 12.00 uur ook.

Thuis aangekomen gaf ik nog steeds de moed niet op en besloot een plankje aan de muur te maken. En er ook een tijdelijke stopcontact er bij te maken. Het duurde al even voor ik een plankje had gevonden die aan mijn eisen voldeed, en het duurde nog langer voor ik de juiste plankendragers had gevonden, maar na een uurtje worstelen, want ook de schroeven werkten niet mee vandaag, hing het plankje aan de muur.

Alleen . . . ik was vergeten het stroomsnoertje van het tijdelijke stopcontact erachter te doen . . .

Dus het plankje moest weer even wat los. Gelukkig was er één schroef die weigerde het hout te verlaten. Binnen de kortste keren was de kop van de schroef, waar normaal een mooi x’je in staat, veranderd in een rondje. De schroef is er niet meer uit te krijgen dus.

Met wat kunst- en vliegwerk, en mijn bekende freubelen, is het me toch gelukt om het draadje achter het plankje te krijgen.

De stopcontact en plankje zitten aan de muur en heb nog stroom op het stopcontact ook.

Vraag me niet waarom, maar ik vond dit wel genoeg voor de donderdag, die meer op een vrijdag de 13^e leek . . .