Hij is echt gestoord

Zoals jullie weten huist Scary nog steeds achter de bank. Ik ga regelmatig even kijken hoe het gaat met Scary. Vanaf de rugleuning kweel ik mijn vragen aan Scary. Ik vraag dan heel lief hoe het met hem gaat, wanneer hij te voorschijn denkt te komen en wanneer wij samen kunnen ravotten en Mikey plagen. Helaas krijg ik nooit antwoord van Scary.

Het stadium van blazen naar elkaar zijn we voorbij. We kunnen veilig op een meter afstand naar elkaar kijken zonder te blazen. Het gaat de goede kant op, al gaat het veel te langzaam naar mijn zin.

Soms kruip ik ook even achter de bank. Ik wil dan ervaren hoe Scary zich daar voelt. En ik wil aan Scary vragen of hij achter de bank vandaan wilt komen, zodat we eindelijk samen door het huis kunnen ravotten. Maar nog voor ik de grond raak, heeft Scary me al duidelijk gemaakt dat ik beter op kan hoepelen. En zo lief als ik ben, ga ik dan ook gelijk. Ik wil dat Scary zich hier thuis gaat voelen en wil hem niet nog banger maken.

Volgens het tweepotig geval ga ik alleen maar achter de bank omdat ik niet goed oplet en gewoon van de rugleuning afkukel.

Nou . . . Echt niet!!

Over dat tweepotige voergever gesproken . . . Hij is echt gestoord.

Een paar keer per dag gaat hij andersom op de bank zitten om Scary wat kriebels te geven. Het is echt geen gezicht als hij zo gaat zitten, maar levert voor mij wel een leuk klimrek op. Ik heb ontdekt dat ik zelfs op zijn hoofd kan staan.

Maar het is wel gezellig als ik naast het hoofd van dat tweepotige kriebelaar sta en we gezamenlijk kijken hoe het met Scary is.

Over kriebels gesproken . . .

Gisteravond, zo vlak voor het slapen gaan, zat het tweepotig ongedierte weer andersom op de bank om Scary een paar kriebels te geven. Mikey en ik zitten vlakbij de tweepotige kriebelaar op de bank in de hoop ook wat kriebels te krijgen. Mikey en ik weten dat we dan even niet krijgen, want het tweepotig geval wil dan Scary even vertroetelen en die arme ziel verdiend dat ook.

Maar gisteravond stond de tweepotige malloot opeens op en keek mij eens aan. Hij zei iets van dat Scary begon te snorren.

Dat tweepotige dommerik weet zeker niet dat elke kat een snor heeft? En dat elke kat kan spinnen van genot? Is het zo iets vreemds? Heeft hij mij nooit horen knorren van genot? Doe ik daarvoor zo mijn best?

Het tweepotig geval pakt mij van de bank op, houdt mij hoog in de lucht en kweelt iets van dat hij blij is dat Scary aan het snorren is. Wat kan mij dat nou schelen?

Hij draagt mij de hele huiskamer door en hij lacht daarbij. Ik wil dat hij mij neerzet. Ik vind het niks om gedragen te worden. Ik heb niet voor niks vier poten.

Ik worstel en eindelijk snapt het tweepotig ongedierte het en zet mij op de bank neer. Daarna pakt hij Mikey op en doet met hem hetzelfde als wat hij met mij deed. En die rare Mikey geniet er ook nog van.

Maar Scary was degene die aan het snorren was en die pakte hij niet op. Zou hij dat niet durven? Is hij bang voor Scary?

Het tweepotig geval zet Mikey weer op de bank neer en gaat er zelf ook weer bij zitten. Hij hangt weer over de leuning heen en geeft Scary nog een paar kriebels. De tweepotige gestoorde kijkt mij eens aan en zegt dat ik eens moet luisteren naar het gesnor van Scary.

Ik moet zeggen, ik hoorde Scary nu voor het eerst snorren en het snormotortje van Scary werkt goed. Hij kan luid en duidelijk snorren.

Als ik zo hard aan het snorren ben, ben ik erg aan het genieten. Zou Scary dat nu ook doen? Zou Scary zich meer thuis gaan voelen hier? Zou hij binnenkort achter de bank vandaan durven komen?

Ik hoop het . . .