Supersnel

Oké, ik geef toe, mijn opruimsysteem is niet perfect.

Zo kan het wel eens gebeuren dat ik op de vreemdste plekken weer iets terug vind.  Soms duurt het jaren voor ik iets terug vind. Gelukkig zocht ik er al die jaren niet naar, anders zou ik het nog gemist hebben ook.

Zo vond ik vandaag een oude foto van mij zelf. Een foto die ongeveer 44 jaar oud is. Nog in zwart/wit en klein van formaat.

Ik zie de foto en begin weer te lachen. Ik denk weer terug aan de dag dat die foto is genomen.

Het was tijdens een vakantie in de plaats Emmen. Elke zomer stonden we daar drie weken met de tent op een grote camping. Voor kinderen was altijd veel te doen, er was een goed en groot animatieteam. Elke dag was er wel wat te doen.

Zo was er op een dag een soort zeskamp voor kinderen. Op het grote (voetbal)veld was een heel parcours uitgezet met allerlei spelletjes en hindernissen. En natuurlijk moest ik ook mee doen. Vol overgave begaf ik mij op de, in mijn ogen, stormbaan en deed fanatiek mee. Ik weet nog dat ik toen een prijs heb gewonnen, maar ik weet niet of het nu de eerste, tweede of derde prijs was. Ik weet ook niet meer wat ik toen gewonnen had. Ik weet nog wel dat de prijzen altijd perfect waren voor de kinderen. Het waren prijzen waar de kinderen voor vochten om die te kunnen winnen.

Ik vocht er dus ook voor en ging als een speer over de stormbaan met spelletjes heen.

Vlak voor deze vakantie had ik van mijn ouders mijn eerste fotocamera gekregen. Niet veel bijzonders, het was een klein zwart dingetje waar je alleen maar zwart/wit foto’s mee kon nemen. Maar ik was er maar wat trots op. Het was alleen jammer dat ik maar één fotorolletje van zesendertig foto’s kreeg per week. In de vakantie dan, want na de vakantie werd het maximaal één rolletje per maand.

Natuurlijk moest er van die dag ook foto’s worden gemaakt. Tussen de spelletjes door nam ik volop foto’s. Van elk spelletje, van elk vriendje, van iedereen die er liep.

Mijn moeder vond het nodig dat ik ook minstens één keer op de foto’s voor zou komen. Want nu waren er wel foto’s van de vakantie en deze spelletjesdag, maar ik nam elke foto, dus ik kwam op geen enkele foto voor. Mijn moeder vond deze dag de uitgelezen dag om mij op de foto te zetten.

Tegenwoordig ben ik niet zo snel meer. Vroeger schijnbaar wel. Al was ik helemaal niet zo’n druk ventje, ik deed alles in mijn eigen tempo en liet mij door niemand opjutten om sneller te gaan.

Maar tijdens spelletjes kon ik wel snel zijn. Zelfs zo snel dat ik twee keer op één foto sta.

Rechts op de foto zie je mij met een stok in mijn handen. Iets voor mij ligt een fles en het was de bedoeling om de fles over een parcours heen te duwen met een stok. De fles zie je liggen vlak voor de hand van de jongen die met een hoed op over het veld kruipt. En jullie snappen het al . . . dat ben ik ook.

Hoe deze foto ontstaan is?

Als er een foto was genomen, moest je aan een wieltje draaien om een volgende foto te kunnen nemen. Alleen bij de laatste foto kon dat niet. Je kon nog wel het wieltje draaien, maar het rolletje bleef stilstaan omdat die aan het eind was. De camera deed wel een klik, zodat je de volgende foto kon nemen.

En mijn moeder wist niet dat zij foto nummer zesendertig al had genomen, dat is de foto waar ik met de stok loop, en nadat ze had doorgedraaid, nam ze de volgende foto. En op die foto kruip ik met een hoed van stro op mijn hoofd.

Zonder het te weten, was ik supersnel. Deze foto is het bewijs.